Vlinders dartelen hier dus dagelijks door het huis. Ze zijn gelukkig en blij en zo hoort het ook te zijn.
Ik ben natuurlijk blij voor ze. Het doet me regelmatig terugdenken aan het begin van onze verkeringstijd. Zelfs ik voel nog steeds de vlinders komen bij de gedachte aan toen. Is het echt al dertig jaar geleden? Ik herinner me echt nog elk detail. De spanning (vindt hij me echt leuk?), maar ook de blijdschap. Het gevoel van thuiskomen, wéten dat dit het is, dat je niet verder hoeft te zoeken.
Kregen we destijds vaste dagen waarop we af mochten spreken( woensdagavond en het weekend), nu gaat dat veel makkelijker. Als het uitkomt spreken ze af, soms vier keer per week en soms maar één of twee keer. Gelukkig hebben ze de app waarmee ze sowieso dagelijks contact kunnen hebben. Wat is dat een vooruitgang, wij hadden alleen een vaste lijn. En daar kon je écht niet onbeperkt mee bellen. Ja het kon wel, maar dan kwamen er toch wel subtiele kuchjes of handgebaren dat het zó wel lang genoeg was.
Ook het schrijven van brieven is aan deze generatie niet meer besteed. Ik heb gelukkig nog een hele stapel liggen van toen Johan in dienst was. Regelmatig moest hij op bivak, waardoor we elkaar soms twee of drie weken niet zagen. Dagelijks keek ik dan uit naar de post, want dat was de enige manier om contact te hebben. Ik koester die brieven. Na het overlijden heb ik één keer een poging gedaan om ze te lezen maar dat was nog te confronterend. Het begin van onze liefde, van ons leven samen. Best jammer dat dát soort dingen niet meer worden vastgelegd voor onze kinderen.
Misschien toch handig om ze hun app-gesprekken af en toe naar hun gmail te laten sturen, zodat ze ooit ook nog iets hebben om terug te lezen.
Maar ik merk ook, dat niet álles is veranderd. Stiekem zie ik een herhaling van ons geluk. Ze vieren hun liefde net zoals wij dat deden. Elke maand is "hun" dag speciaal, elke keer kunnen ze er een maand bijtellen. Ik hoop dat die maanden jaren worden. Dat ze ook het gevoel van thuiskomen zullen ervaren bij elkaar.
Boven alles hoop ik vooral dat hun geluk niet voortijdig wordt vernietigd. Het was ons niet gegeven om samen oud en grijs te worden, maar laat het onze jongens dan wél gegund zijn. Alledrie, met wie ze maar willen. En ik hoop dat ik dat dan nog mee mag maken...
