Naar aanleiding
van reacties op een eerdere blog, ga ik het hebben over verschillen én wellicht
overeenkomsten tussen scheiden en overlijden. Ik kan me natuurlijk persoonlijk niets
voorstellen van een scheiding. Scheiden was bij ons nooit aan de orde, dus wat ik
hier schrijf, is volledig gebaseerd op hoe ik het me voorstel. Zonder oordeel, puur
hoe ik het persoonlijk zie.
Ongetwijfeld
"mis" ik essentiële gevoelens die bij een scheiding komen kijken. Ik ben
daarentegen een ervaringsexpert op het gebied van overlijden, alhoewel dat ook gevaarlijk
is. Want hoe je het ook wendt of keert, hoe cliché het ook mag klinken, elk geval
staat op zich. Geen huwelijk is hetzelfde, dus ook het gevoel na een scheiding of
overlijden kan per persoon verschillen. Er zullen ongetwijfeld fases zijn waar iedereen
doorheen gaat, maar of dat echt zo is, weet ik ook niet zeker.
Stel dat je
al jarenlang een heel slecht huwelijk had. Dat je je gevangen voelde, of niet begrepen,
of gewoon doodongelukkig. Dan kan ik me voorstellen dat je uiteindelijk opknapt
van een scheiding. Dat je naast het verdriet dat je hebt, je was namelijk ooit stapel
op die man/vrouw, er ook een bepaald gevoel van opluchting komt. Natuurlijk heb
je dan ook te maken met gemis. Alleen is dat weer een heel ander soort gemis, dan
dat van iemand die dacht een goed huwelijk te hebben, maar wiens partner daar anders
over bleek te denken. Dat komt naar mijn idee dichter bij het verdriet zoals je
dat hebt na een overlijden. Van de een op de andere dag overal alleen voor komen
te staan. Ongewild, onbedoeld en onaangekondigd.
Dan heb je
natuurlijk ook nog verschil in (wijzen van) overlijden (s) onderling. Het één is niet erger dan het ander, maar als iemand
plotseling overlijdt, ben je naast je verdriet ook nog eens compleet in shock. Je
hebt je er totaal niet op kunnen voorbereiden. Uit ervaring zeg ik dat een lang
ziekbed ook slopend is. De onmacht en het verdriet van wéten dat je liefste dood
zal gaan. Maar in zo'n geval is het overlijden
onvermijdelijk en kun je, althans wij konden dat, ook "blij" zijn dat
hem verder leed bespaard is gebleven. Alles was gezegd en geregeld. Het rouwen en
afscheid nemen was al langere tijd bezig in ons hoofd, waardoor de grote shock uitbleef.
Hoe de naasten
hun leven weer oppakken, heeft daar dus heel veel mee te maken. Zowel na scheiden
als na overlijden. Nadeel van een scheiding is dat de beide partijen in het begin
vaak de beste bedoelingen hebben, maar dat dat na verloop van tijd toch verandert.
Nadeel van overlijden is dat de partner er daarna alleen voorstaat. Voordeel van
een scheiding is dat de kinderen nog steeds een vader én moeder hebben (ook als
het niet zo soepel loopt). Voordeel van het overlijden is dat de jongens altijd
bij mij zijn.
Vertel me
alsjeblieft dat jullie hier geen woord van geloven. Geklets natuurlijk! Niets voordeel
of nadeel. Het is allebei gewoon zwaar waardeloos! Je neemt allebei afscheid van
de "en-we-leven-nog-lang-en-gelukkig" droom. En dat doet zeer. Heel zeer.
Sommigen durven het aan om nieuw geluk toe te laten, en een ander moet er niet aan
denken! Maar is dat fout? Nee! Er is namelijk geen goed of fout in verdriet. Verdriet
is geen wedstrijd, maar verdriet is gevoél en dat is voor iedereen anders. Laten
we elkaar gewoon steunen zonder te oordelen. Bedenk dat je heel blij mag zijn niet
in zo'n situatie te zitten. Want verdriet is niks meer dan keihard overleven.
