Mag ik je wat vragen?

Hallo onbekende, mag ik je wat vragen? Of eigenlijk niet "wat", maar best heel veel? Het lijkt me dan ook wel zo eerlijk als je antwoord geeft. Je bent namelijk uit jezelf en geheel ongevraagd op mijn pad gekomen.
Mijn eerste vraag is waarom? Was het bewust, of in een opwelling? Was het een gerichte actie of puur toeval?
Of was je benieuwd hoe sterk het craquelé glas van de lichtjes was die rond het graf staan? Dat viel nog vies tegen hè? Je hebt behoorlijk hard moeten slaan om het kapot te krijgen.
Zelfs zó hard dat er een hoekje van de grafplaat afgeslagen is.
Was je blij toen het je gelukt was? Kon je je vreugde delen met je vrienden, of was je alleen? Dat zou jammer zijn, want het was natuurlijk ontzettend stoer wat je deed.
En het windlicht met de kaars die het moest ontgelden, en de plantjes die je kapot gemaakt heb? Deed je dat uit frustratie omdat het lampje zo sterk was, of om het geheel  in stijl af te maken? Dat is je in elk geval gelukt. De ravage was groot.
Geeft het je een kick dat ik toch wat angstig naar het graf ga, omdat ik niet weet hoe ik het aantref?
Ik moet toegeven dat ik het wel stoer vind dat je het op klaarlichte dag hebt gedaan. Dat getuigt in elk geval van lef.
Maar heb je er ook maar één seconde bij stilgestaan wáár je was? Dat een kerkhof niet zomaar een plek is, maar de laatste rustplaats van mensen? Oud én jong? Dat een graf voor nabestaanden een plek is om hun liefsten te gedenken? En dat ze het daarom netjes willen houden?
Ik heb het dan nog niet eens over de kosten die daarmee gemoeid zijn.
Heb je enig idee wat een grafsteen kost? Ik denk het niet, en misschien is dat maar beter. Anders zou je je misschien wel schamen in plaats van trots zijn op wat je hebt gedaan.
Maar het gaat me niet alleen om het geld. Die plantjes zijn te vervangen. Maar het waren niet zomaar plantjes... het waren plantjes voor vaderdag. Mijn kinderen kunnen namelijk geen gewoon kadootje meer geven aan hun vader.
Heb jij een vader? En heb je hem iets gegeven voor vaderdag? Ik hoef je niet te vragen hoe jij je zou voelen als iemand dat ongevraagd stuk maakt. Toch...?
En nu wil ik dus van jou weten hoe je je voelt nu je dit leest.
Ben je nog steeds stoer?
Of schaam je je diep in je hart  wel een beetje? Dat zou overigens geheel terecht zijn.
Wellicht ben je nu nog niemand verloren in je leven, maar ooit op een dag ligt er een bekende van jouzelf in zo'n graf.
En ik hoop dat je dan terugdenkt aan deze week.
Aan dat ene moment van euforie, wat je zo belangrijk leek...