Ik hoef geen contributie te betalen en geen bijeenkomsten bij te wonen. Wie er allemaal lid zijn weet ik eigenlijk ook niet. Sommigen schamen zich misschien, hoewel dat eigenlijk onzin is. Feit is wel, dat niemand lid wil zijn. Maar áls we een clublid tegen komen is er meteen die band.
Een soort samenzwering, een gevoel dat alleen clubleden kennen.
Wat een rare club is dat hoor ik jullie denken. Nou dat klopt. En ik, die eigenlijk helemáál niet van de clubjes ben, heb de twijfelachtige eer om precies hiér bij te mogen horen.
Ik zal het proberen uit te leggen.
Iedereen hoort weleens iets naars. Het gebeurt gelukkig altijd bij iemand anders. Iemand blijkt ernstig ziek. Zo'n ziekte waarbij de dood altijd ergens op de loer ligt.
Wat denk je dan, voel je dan of zeg je dan? Juist. Dat je het vreselijk vind en je voor kunt stellen hoe erg het is. Of op zijn minst dat je het je probéért voor te stellen...
En dat is dus waarom je geen clublid bent.
Je kunt het namelijk nóg zo proberen, maar het is ónmogelijk. Alleen leden kennen het gevoel. Het is een gevoel dat nooit meer verdwijnt.
Het zou hetzelfde zijn als een man zegt dat hij zich voor kan stellen hoe het voelt om te moeten bevallen. Dan lachen wij vrouwen hem toch keihard uit! Terwijl elke moeder de pijn van alle weeën nog zo terug kan halen. Nog zo'n club waar ik bij nader inzien lid van ben.
De angst die je voelt als je in de wachtkamer zit, wachtend op het allesbepalende bericht van de dokter, is met geen pen te beschrijven. Het is echt een kantelpunt. Het is goed of fout.
Bij ons was het vanaf dag één fout. Wat de angst de volgende keer alleen maar groter maakte. Want na het eerste slechte bericht zaten we al zó diep, wie had kunnen bedenken dat er zoveel dubbele bodems in die put zaten? Dat we elke keer nog dieper geraakt konden worden. Gelukkig hadden wij de kracht om elkaars schouders omstebeurt te gebruiken om weer wat omhoog te krabbelen, maar dat gevoel zit verankerd in mijn ziel. En dat gevoel hebben de clubleden gemeen.
Na het overlijden van Johan ging ik door een rollercoaster van emoties. De angst die ik tijdens die ziekenhuis afspraken voelde leek naar de achtergrond te zijn verdreven door het gevoel van intens verdriet. Tot dit voorjaar.
Verschillende mensen waar ik van hou, die ons hebben bijgestaan toen wij zo diep zaten, zijn lid geworden van de club. Het lot was de meesten gelukkig goedgezind. Maar eenmaal hét gevoel ervaren raak je het nooit meer kwijt. En dus kwam het gevoel bij mij meteen weer terug. En bij hen het besef hoe het voelt, als je de grip op je leven kwijt dreigt te raken.
Het wederzijdse respect is alleen maar groter geworden. De band alleen maar sterker.
En hoe "mooi" dat ook is, van mij mag er een ledenstop komen. Of beter nog: de mogelijkheid om je uit te laten schrijven.
Want als ik dan tóch ergens lid van moet zijn, zoek ik liever een leuker clubje uit!
