Een ieder die ooit kinderen heeft gekregen en dit leest, komt de zin bekend voor. Het is de titel van een boek voor kersverse ouders, waarin de sprongetjes in ontwikkeling van het kind onder de loep worden genomen. Waar de sprong voor dient en vooral: waarom het kind tijdens de sprong niet te genieten en vaak huilerig is. Vandaar dat ik voor mezelf momenteel niets anders kan concluderen: Oei, ik groei!
Gelukkig niet meer in de lengte, of (erger nog) in de breedte, maar dat ik groei is een feit.
Het gaat heel ongemerkt, stapje voor stapje. Van sprongen maken is bij mij absoluut geen sprake, maar gezien de soms onverklaarbare huilbuien of woedeuitbarstingen, ben ik wel gezegend met de bijbehorende bijwerkingen. Helaas. Of moet ik zeggen: gelukkig? Want dat ik überhaupt groei kan alleen maar positief worden uitgelegd. De ongemakken moeten we dan maar voor lief nemen.
Was er in het verleden altijd sprake van overleg als iets besloten moest worden, tegenwoordig komt mij de eer toe het in mijn uppie te beslissen. Het is maar goed dat ik Jo echt dóór en dóór kende, dan kan ik daar nu nog enige houvast in vinden. Moet ik dan zoveel keuzes maken? Nou toch meer dan je denkt. Bewuste keuzes laat ik nog steeds het liefste links liggen, zeker als ik langer dan een week twijfel. Maar er zijn zat keuzes die je ongemerkt maakt. Natuurlijk deed ik dat vroeger ook al wel, maar dan waren het keuzes voor óns. De meeste keuzes maakte ik toen nog in het belang van ons gezin.
Maar nu de jongens groter zijn, en in veel dingen hun éigen keuzes maken, mag ik meer mijn eigen koers varen. Waar voel ík me goed bij. En verbazingwekkend genoeg gaat dat soms best goed! Langzaam maar zeker verdwijnt mijn angst om te kiezen. Een van de dingen waarin mijn groei me opviel, is de op handen zijnde vakantie. Vorig jaar gingen we voor het eerst met zijn vieren.
En waar veel mensen zeiden en dachten: "goh wat lekker voor jullie ", voelde dat absoluut niet zo. Huilend zat ik bij het reisbureau om een reis te boeken...
De vakantie zelf was dubbel. Natuurlijk was het heerlijk om even te kunnen genieten van de zon en (vooral) een andere omgeving. Toch was de confrontatie met de werkelijkheid keihard. Het maakt namelijk niet uit wat we doen of waar we heen gaan, we zullen nooit meer compleet zijn.
En dáár komt mijn groei om de hoek kijken. Want had ik vorig jaar vooral een knoop in mijn buik voordat we weggingen, nu kijk ik er stiekem enorm naar uit. Ik verheug me echt op de all-inclusive vakantie. Eindelijk wordt er weer eens voor míj gezorgd, hoef ik gewoon niks te doen!
Verklaart ook meteen waarom de tranen soms weer hoog zitten en ik sneller geïrriteerd ben. Misschien vormen al mijn kleine stapjes wel een klein sprongetje...
Hoe dan ook, één ding is duidelijk:
Oei, ik groei!
