woensdag 23 september 2020

Magic-stuff


Mag ik even dromen? Gewoon even niet na te hoeven denken? Mijn ogen dicht doen en net doen of alles niet waar is? Mezelf compleet voor de gek houden natuurlijk, maar het voelt zo fijn...
's Morgens vroeg, tegen wakker worden aan, draai ik mezelf om naar mijn liefste. Zijn arm glijdt om me heen, ik voel zijn adem als een zacht briesje in mijn nek. Allebei zweven we nog ergens  tussen dromen en ontwaken. Het voelt fijn en vertrouwd. Ik voel dat hij me zachtjes kust, en terwijl ik voorzichtig mijn ogen open doe, kijk ik in een paar stralende ogen.

"Hey pretty one"...of "goedemorgen Doornroosje"...
Ik nestel me nog wat verder in zijn armen en ben me er ernstig van bewust hoe goed het voelt.
Die laatste weken dat hij thuis was probeerde ik er zelfs extra van te genieten, alsof ik het gevoelde wilde vastleggen. Wetend dat ik de herinnering keihard nodig zou gaan hebben. Het perfecte begin van een willekeurige dag. Hij gaf me energie. En ik hem.

Ook overdag gaven we elkaar vaak een knuffel. Op het moment dat ik zijn armen om me heen voelde, begon de energie letterlijk te stromen. Onze liefde was de brandstof die we zo hard nodig hadden in die oneerlijke strijd om te overleven. We noemden het ook letterlijk: "even bijtanken". Terwijl ik er aan terug denk moet ik huilen. Ik voel zijn energie namelijk nog steeds, alleen al bij de gedachte eraan. Maar ik mis het complete gevoel.

Zoiets simpels als een knuffel, met zo'n enorme impact. Het was namelijk geen standaard benzine als euro 98. Nee, meer iets van V-power. Ik weet niet wat er allemaal in zat, maar het leek wel Magic-stuff. Ik kreeg er niet alleen energie van, maar het gaf me ook een goed gevoel, liet me stralen en gaf me het idee dat ik de hele wereld aan kon. Een soort van super drugs, gratis en altijd voorhanden. Maar nu niet meer. De bron is weg, en hoezeer ik knuffels van anderen ook waardeer, ze missen de "Magic touch".

Knuffels van de jongens komen er nog het dichtst bij in de buurt. Alsof Johan het geheime ingrediënt heeft doorgegeven aan hen. Ik hoop dat het bij hen ook door zal groeien. Dat zij ook een bron van energie zullen worden voor anderen. Mét dat beetje extra, dat beetje wat het net wat specialer maakt.
De droom is voorbij. Ik word wakker maar lig alleen in bed. Geen arm om me heen, geen stralende ogen en lieve woordjes. Alleen de herinnering. Maar dankzij dat magische goedje nog altijd nét echt...





dinsdag 22 september 2020

Waar te koop

MIJN BOEK IS KOOP BIJ DE VOLGENDE (BOEK)WINKELS:

Uitvaartverzorging Barbara, Gooweg, Noordwijk
Uitvaartverzorging Ivonne Clemens, Van limburgstirumstraat, Noordwijk
Verfspecialist Lassooy, St Jeroensweg Noordwijk
Van Hulst Uitvaartverzorging, Essenrode 41 in Voorhout
Bruna Symfony Nieuw Vennep
Boekhandel Van Der Meer, de Keuvel, Noordwijk
The Read Shop, Katwijk

Verder is hij te bestellen via:


reisdoormijnrouw@gmail.com














zaterdag 12 september 2020

Just a dream

Zeven uur 's morgens. Na een onrustige nacht, zet ik op de automatische piloot de wekker uit. Mijn gedachten beginnen rustig aan te draaien, en terwijl ik me omdraai en mijn ogen open, zie ik jou. Je ogen stralen alweer en zachtjes fluister je: "goedemorgen schat". Ik kus je en ik voel dat er nog meer ontwaakt diep in mij. Heel langzaam begint er iets te borrelen. Terwijl ik nog steeds jouw lachende gezicht zie besef ik dat ik wellicht het deel van jou, dat in mij zit, voel. Het voelt namelijk alsof jouw enthousiasme langzaam ontwaakt en zachtjes omhoog komt in mijn lijf. Zo van: een nieuwe dag met nieuwe kansen. Pak ze!

Mijn ogen vallen weer dicht. De hazenslaapjes, die ik al nachtenlang heb, beginnen me op te breken. Veel rust wordt me echter niet gegund, want voordat de slaap weer bezit van me kan nemen hoor ik jouw stem weer: "Kom op schatje, wat gaan we doen vandaag"? Ik ben in één klap wakker. Die ene simpele vraag gooit me 20 jaar terug. Je vraagt het me namelijk op dezelfde manier als toen. Elke vrije dag opnieuw iets willen doen. Alles willen beleven en meemaken, voordat het niet meer kan. Voordat het te laat is...

Wat gaan we doen vandaag? Pff... nou, er ligt nogal een pak verplichtingen te wachten. 'Zomaar' iets doen is leuk, maar ik kan niks bedenken. "Nou schat, zeg jij maar waar je zin in hebt", antwoord ik daarom. Ik draai me naar hem toe kruip wat dieper in zijn armen. Zijn krachtige lijf voelt zo vertrouwd. Ik kan niet eens zeggen waar mijn lijf ophoudt en dat van hem begint. Samen één.

Ongemerkt ben ik weer ik slaap gevallen want het geluid van de wekker maakt duidelijk dat ik er écht uit moet. Ik voel naast me, maar lig alleen. Verdwaasd kijk ik naar de lege plek, de plek waar ik zojuist nog in zijn armen lag. Ik realiseer me het allemaal een droom was. Dan denk ik aan zijn vraag, wat gaan we doen vandaag... Ik ben eigenlijk aan hem verplicht om dingen te doen en beleven, voordat het te laat is.

Ik voel me bijna schuldig. Voor Johan ís het te laat... Terwijl hij nog helemaal niet klaar was! Hij wilde nog zoveel meemaken en beleven, dromen uit laten komen... En ik, ik lig gewoon in bed mijn tijd te verdoen. Het enthousiasme dat in mij borrelde toen ik nog sliep, voel ik nog steeds. Ik weet zeker dat hij het is. Hij stuurt me en spoort mij aan. Zodat ik onderneem wat hij nog wil beleven en hij vervolgens door mijn ogen mee geniet. Ik spring mijn bed uit en besluit de dag te plukken. Te beleven wat ik kan, voor mezelf én voor hem. Voordat het te laat is...