Heel het land is stil met mij.
Al die slopende dagen dat we zochten, hoopten, maar eigenlijk niet meer dúrfden te geloven dat Anne gevonden zou worden.
Anne, een doodgewoon meisje die we niet persoonlijk kenden, maar die de gemoederen in het hele land bezig hield.
Ik zie op de foto's een vrolijke meid, die gewoon een stukje ging fietsen. Nog één keer een selfie en dan stilte....
Net zoals mensen zich niet in onze situatie kunnen verplaatsen, kunnen wij ons totaal niet indenken hoé vreselijk het is als je (klein)kind, je zus, nichtje of vriendin wordt vermist.
De hoop die iedereen nog voelt de eerste dagen, maar dan...
Hoe langer het duurt hoe wanhopiger je word kan ik me zo indenken.
Elk spoor, elke aanwijzing grijp je aan. Bij elk telefoontje zit je hart in je keel....
En dan vandaag het trieste nieuws dat haar lichaam is gevonden....
Ze was gewoon op het verkeerde moment op de verkeerde plaats.
Of moeten we zeggen dat de dader nóóit op die plaats had mogen zijn?
Dat het rechtsysteem in Nederland wel heel krom is?
Dat het te zot voor woorden is dat er met zoveel zorg wordt omgegaan met de daders, in plaats van de samenleving te beschermen tegen dit soort lui?
De onzekerheid is voorbij.
Familie en vrienden hebben "gelukkig" hun Anne's lichaam terug om daar met heel veel pijn afscheid van te kunnen nemen.
Want er zijn nog heel veel "Annes" die nog niet gevonden zijn. Families die nog steeds zoeken, daders die nog vrij rondlopen, wachtend op een volgende Anne...
Lieve mensen laten we wat meer naar elkaar omkijken.
Zullen we elkaar wat meer helpen en zorgen dat deze monsters geen kans meer krijgen? Want niemand wil op het verkeerde moment op de verkeerde plek zijn....
Rust zacht lieve Anne❤
