Een nieuwe nacht ligt voor me en ik weet niet of ik er blij van moet worden. De afgelopen zes nachten waren namelijk geen feest. Ik ben zo vreselijk onrustig, mijn hartslag is hoger dan normaal en mijn wil om eens goed te slapen maakt het bij voorbaat al onmogelijk. Ik woel en draai van mijn linkerzij naar rechts en zo naar mijn buik. Net zolang tot er geen koel plekje meer te vinden is in dat megabed, dat veel te groot is voor mij alleen.
Ik hoor het laminaat kraken en vraag me af of jij het bent. Het enige dat het oplevert is een nog hogere hartslag. Ik lig muisstil te wachten op nóg een teken van jou. Sommige mensen zien hun overleden geliefden weleens op de rand van het bed zitten, of in de kamer staan. Stiekem hoop ik dat misschien ook wel, al ben ik al blij met de verbinding die we op geestelijk vlak met elkaar hebben gehouden. Twee keer heb ik gevoeld dat iemand mijn arm pakte, echt héél bijzonder. Maar jouw aanwezigheid door de dag heen is al troostend genoeg.
23.30 uur, waar blijft de slaap? Dit wordt toch niet wéér zo'n nacht? Nog een paar uur, dan is het twee jaar geleden dat ik werd gebeld door de arts dat ze je naar IC gingen brengen. Het hele scenario komt weer voorbij, alsof die jaren zijn weggevallen. Het gepiep van de apparatuur klinkt als een vreselijk alarm in mijn hoofd. 01.00 uur, ik ga nog maar een keer naar de wc. Misschien val ik daarna in slaap.
Het wordt 02.00 uur en 03.00 uur. Niets is meer goed. De kussens zijn te plat, het bed is te warm. Mijn gedachten malen, niet alleen over jou, maar ook over alle ellende op het nieuws. Het landelijke ongeloof over een noodlottig ongeval, wéér een gezinsdrama... zoveel nieuwe gezinnen die voelen waar ik ook doorheen ga. Ik zou zó graag iets voor ze doen. Ze troosten, en zeggen dat het goed komt. Maar het komt niet meer goed... Het wordt nooit meer als hoe het was.
03.45 uur, help me nou, laat me alsjeblieft een paar uur slapen... Slaap je eigenlijk ook nog als je bent overleden? Kom in dat geval maar naast me liggen, dan kruip ik in je armen net als toen je er nog was. Het werkt blijkbaar. Voor mijn gevoel vijf minuten later gaat mijn kamerdeur open: "Hey mam, het is 09.00 uur. Ik dacht ik roep u maar want we moeten zo naar de voetbal".
Een nieuwe dag, nieuwe ronde, nieuwe kansen. Met vijf uurtjes slaap kan ik er weer even tegenaan. Komende nacht doe ik het anders. Ik heb jou namelijk vanmorgen in bed laten liggen. Dus vanavond kruip ik meteen tegen je aan, in de hoop op nacht slaap met de mooiste dromen. Sweet dreams..
