Stil verdriet

Ik mis je in de kleinste dingen
In een grap of lief gebaar
En iedereen lijkt maar te denken
Ze heeft het wel weer aardig voor elkaar

Maar het grootste misverstand van rouwen
Is dat het vast wel over gaat
Besef je dat verdriet van binnen
Zich niet leiden of zelfs sturen laat?

Het komt op onverwachte momenten
Of het nu gelegen komt of niet
En dan hoop je maar heel stiekem
Dat er niemand is die het soms ziet

Want dan zou je iemand anders
Zomaar eens tot last kunnen zijn
En als je je al rottig voelt van binnen
Is die gedachte ook niet fijn.

Dus slik ik dapper al mijn tranen
En bijt mijn lip vaak stuk tot bloed
Maar ben ik wel een kei geworden
In het zeggen "het gaat goed"...

An unexpected journey

We hebben ze allemaal; gedachten over wat iemand zal voelen en hoe hij/zij zich waarschijnlijk zal gedragen in een bepaalde situatie. Zo gaan we er toch wel een beetje van uit dat iemand die jarig is, blij zal zijn. Of dat iemand die net een kind heeft gekregen de eerste tijd zéker op een roze wolk zit. Die aannames zijn logisch, maar kunnen het de desbetreffende ook knap lastig maken. Want lang niet iedereen voelt zich feestelijk op zijn geboortedag. Om maar niet te spreken over de kersverse ouders die zó moe zijn van de gebroken nachten, dat er geen roze wolk te vinden is. Maar hoe ga je dat toegeven? Als je niet voelt wat de gevestigde orde eigenlijk vanzelfsprekend vindt...

Zelf merk ik enorm dat het best een issue kan zijn als je met een overlijden te maken hebt. De wanhoopsberichten in de Facebook-groepen speciaal voor weduwen en weduwnaars liegen er niet om. Terwijl de aandacht en het medeleven van omstanders langzaamaan afneemt, neemt het gemis voor jouzelf toe. Waar het leven voor iedereen na verloop van tijd weer 'gewoon' doorgaat, is ons leven voor altijd anders. Daaraan moeten wennen kost tijd. Veel, heel veel tijd. Maar omdat je bang bent dat mensen afhaken hou je je vaker groter dan je eigenlijk bent. Wat zich vroeg of laat wreekt in een gigantische jankbui. En gelukkig heb je dan die achterban op Facebook van mensen die het snappen.

Waarom verwachten we zoveel van onszelf en elkaar? Waarom willen we zo graag sterk zijn? Zijn we opeens zwak als we aangeven dat het niet altijd meevalt? Als we tranen krijgen als we het over onze liefsten hebben? Nee, wij zijn niet zwak, maar de omgeving voelt zich dan ongemakkelijk. En dat willen we niet...  Dus draaien we weg als een gesprek moeilijk wordt en huilen we als niemand het ziet. Zeker als je van nature al niet zo positief bent kun je daardoor in een neerwaartse spiraal komen.  Geldt gelukkig niet voor mezelf, maar soms lees ik dat mensen zichzelf óók dood voelen van binnen... dat ze geen enkel perspectief meer zien op geluk en zin in het leven.

Is dat raar? Nee, er sterft inderdaad een stukje van jezelf bij het verlies van een dierbare. Echter daarnaast mogen wíj nog wél leven. Beschadigd, dat wel. Maar die schade maakt ons echt niet minder mooi. De dood is onomkeerbaar en het verdriet zal daarom nooit helemaal weggaan. Verwacht daarom ook niet van ons dat we dezelfde zullen zijn als ervoor. Het verdriet is namelijk een deel van onze nieuwe ik. Geïntegreerd in ons leven na... Betekent dat dan dat we nooit meer blij zullen zijn? Natuurlijk niet, maar pas wel op. Want dat ik weer kan genieten en vaak zin heb in het leven, betekent niet dat ik geen pijn meer voel of Johan ben vergeten. Die pijn voel ik namelijk nog steeds, ja, ook na drie jaar nog. Verdriet en gemis kennen geen tijd. Andersom betekent het dat ik ook weer mág genieten en blij zijn. Want als ik lach, lacht Jo met me mee, al kost het mij soms ook echt wel moeite.

Wees blij voor me dat ik weer zin heb om vooruit te kijken en steeds vaker oprecht kan lachen. Die verdomde reis door de rouw blijkt namelijk een 'unexpected journey' dus (ver)oordeel niet. Niet over wat ik doe maar verwacht zéker niet te weten wat 'wij achterblijvers' voelen of zouden moeten voelen. Wees in plaats daarvan maar blij dat jij dat zelf niet weet...