donderdag 29 november 2018

Ik mis je

Ik mis je. Van mijn haren tot het puntje van mijn kleine teen. Altijd en overal. Het is voelbaar in elke seconde en alles wat ik doe. Vaak stil en voor anderen niet zichtbaar, maar af en toe schreeuwt het zich een weg naar buiten. Bij alles wat ik zie ervaar ik een scherpe pijn. Het verlangen naar wat we hadden is zó groot.

Jij en ik, elkaars gelijke en elkaars verlengstuk. Dat wás, tot twee jaar geleden, heel vanzelfsprekend... Maar stel nou hè, stèl je nou eens voor dat je terug kon komen. Gewoon, dat de bel gaat en jij voor de deur zou staan. Je sleutels liggen namelijk nog op hun plekje, dus die kun je nog niet gebruiken.

Als ik open zou doen, zou je me dan nog herkennen? Zou het nog steeds vertrouwd voelen of een beetje ongemakkelijk? Ik stel me voor dat ik mijn armen om je heen zou slaan, vastbesloten om je nóóit meer los te laten.

Weet je dat ik nog steeds droom van die knuffels?  Ze waren het laatste jaar van je leven bijna onmogelijk. Als je in het ziekenhuis lag waren wij gekleed in astronautenpakken, met als enige accessoire een lichtblauw mondkapje. Niet echt uitnodigingend voor een omhelzing. Maar als je thuis was, was ik toch voorzichtig. Bang om je zeer te doen en eigenlijk ook bang om weer geconfronteerd te worden met een opgezette klier. Die dingen 'plopten' op een gegeven moment overal op uit je lijf. De zichtbaarheid en voelbaarheid van die kutziekte. Ik wilde het niet voelen, liever ook niet weten, dus de knuffels waren lang niet meer zo spontaan.

Hoe zou dat zijn als je ons leven nu weer kon binnenwandelen? Zouden we nog steeds genoeg hebben aan een half woord, elke dag vol overgave plukken en de glazen halfvol houden? Zou je net zoveel houden van onze nieuwe 'ik' als van onze oude? Want we zijn allemaal veranderd na jouw overlijden. Eerst kapot gemaakt en daarna gegroeid, sterker geworden. We doen de dingen zoveel mogelijk in jouw verlengde, in hoe we denken dat jij het zou hebben gewild. Desondanks is alles anders dan voorheen.

Maar vertel eens, jij bent ongetwijfeld ook veranderd. Verteerd door verdriet dat je ons achter moest laten, maar jou kennende daarna ook weer opgestaan en uitgegroeid tot een ziel met power. Die kracht laat je ons namelijk voelen en dat voelt goed. Dus als je kunt mag je komen, ik denk dat we elkaar wel weer vinden ondanks dat we allebei veranderd zijn. You and me against the world.
Je hoeft alleen maar aan te bellen...