Hij stond ook altijd op ons lijstje. Niet per se een wereldreis, maar wél een grote reis die we ons leven lang niet meer zouden vergeten. Ik heb hem gekregen. Alleen niet zoals we voor ogen hadden.
Na het overlijden had ik het gevoel dat ik midden in de woestijn werd gedropt. Geen navigatie, geen goede wegen en een constante dorst naar het leven, het leven zoals ik gewend was. En als ik dácht dat ik even bij kon komen bleek het een fata morgana te zijn.
Nee, de reis door mijn rouw is tot nu toe niet bepaald een veredelde vakantie. Op vakantie maak je namelijk zelf de keuzes. Wil je nieuwe mensen ontmoeten of dingen ontdekken dan sta je daar voor open. Zo niet ga je verder. In je rouw-reis valt weinig te kiezen. Het duister ontneemt je vaak het zicht, waardoor je overal gewoon tegenaan loopt. Of je het nou wilt, leuk vindt of niet. Er zijn mensen die het ineens te ingewikkeld vinden om met je mee te gaan, al waren dat er gelukkig niet veel. Vaker gebeurt het dat er mensen aanhaken, mensen die (al dan niet) een zelfde soort weg gaan.
We zijn lichtjes voor elkaar, bakens en wegwijzers. Net zoals jij dat nog steeds voor mij bent. Jouw manier van leven inspireert mij nog steeds. Het geeft me houvast als ik het écht niet meer weet. Talloze keren vraag ik me af hoe jij het had gedaan. Ik haal je gezicht voor me en plaats je naast me, midden in de situatie die ik lastig vind. Ik hoor je stem voel je aanwezigheid. De oplossing komt plotseling als vanzelf, dat is nou nét wat échte liefde doet. Het maakt dat je toch met me mee reist tijdens deze vaak eenzame weg.
"Ik hou van jou" stopte namelijk niet toen jouw leven eindigde, het hield niet op bij "tot de dood ons scheidt". Onze liefde overstijgt de dood aan alle kanten. Een eeuwig durende verbond.
De reis door mijn rouw zal tot het eind van míjn leven duren.
Want "Ik rouw van jou" zal pas stoppen als de dood ons weer verenigd.
Dan beginnen we samen aan een nieuwe, eeuwig durende reis, met bestemming onbekend...
