woensdag 11 april 2018

Hello


Er is geen betere manier om je gevoel te uiten als door middel van muziek.
Dansen, zingen of muziek maken, wat zégt het veel over je emoties.
Iemand die blij is zet vaak up-tempo muziek aan,
terwijl iemand met (liefdes) verdriet voor rustige lovesongs gaat.
Maar welke stemming je ook hebt, liedjes lijken áltijd over jou te gaan.
Ook nu ik je zo mis. Misschien júist omdat ik je zo mis.
Zolang als ik je ken was je al aan het zingen.
Daarom zijn er ook zo ontzettend veel nummers die me aan jou doen denken.
In eerste instantie word ik blij als ik bekende begintonen van een liedje hoor.
Bijna woordelijk zing ik het mee.
Tót de tekst indaalt en jouw stem het in mijn hoofd van me overneemt.
Ik voel de tranen komen en kan geen woord meer uitbrengen.
Stil, met natte wangen, luister ik naar jouw warme stem.
Het was zó hoe jij was. Elke dag zong je ongemerkt urenlang.
Liedjes van de radio, op je werk, in de auto, maar ook samen tijdens het afwassen.
En hoewel het vast niet "the Voice -waardig" was,
klonk ons tweestemmige geluid helemaal niet verkeerd.
Dat was iets van ons tweetjes.
En soms, tot grote hilariteit van de jongens, danste je de kamer rond met me,
waarna zij dat ook wilden.
Terwijl je zong keek je me ook altijd lief aan, alsof het liedje speciaal voor mij geschreven was.
Van "endless love" tot " with or without you".
Van "Zij" tot ( hoe ironisch het ook is) "My heart will go on".
Ik weet nog zo goed hoe je het nummer "slaap maar" van Marco Borsato zong voor mijn steeds dikker wordende buik toen ik zwanger was van de jongens.
En ondanks de emoties erbij, hoor ik alle nummers nog graag.
Ze brengen me steeds weer dicht bij jou.
Gelukkig hebben onze jongens de liefde voor muziek ook meegekregen.
Net als jij zingen ze veel en er staat altijd muziek op als ze thuis zijn.
Ze zullen hun eigen nummers krijgen waar ze herinneringen aan overhouden,
nummers die ooit over hèn lijken te gaan.
Muziek helpt me enorm door het proces van gemis en leegte.
Zingen werkt helend, en dat er tranen komen is dan helemaal niet erg.
Want als ik een dag heb dat ik het even niet meer weet,
hoor ik uiteindelijk weer jouw stem die zingt:
Hello.. is it me your looking for....




vrijdag 6 april 2018

The Do's and the Don'ts

Iedereen, jong of oud, rijk of arm krijgt er een keer mee te maken.
Een zwaar verlies.
Binnen het eigen gezin of in directe kring.
Plotseling of na een ziekbed, ooit klopt het noodlot op je deur.
Je kunt er niet tegen vechten, je kunt maar 1 ding: het zien te overleven.
Overeind blijven en proberen het ondraaglijke verlies ooit
te verweven met je nieuwe leven zónder...
Ik spreek nu even namens mijzelf maar denk dat anderen,
die er ook mee te maken hebben gehad er wel iets in zullen herkennen. Of niet.
 En dat is ook prima, want ieder mens is anders en daarmee ook de belevenis van verdriet.
Ik weet nog dat ik na Johans overlijden dacht: en nu?
Ik, die normaal kon multi-tasken als de beste,
had ineens twee linkerhanden en een kop als een zeef. Boodschappen doen was een ramp.
Ik maakte wel een lijstje, maar vergat de helft erop te zetten.
Vervolgens kwam ik zoveel bekenden tegen dat ik uiteindelijk
thuiskwam met maar een fractie van wat ik nodig had.
Tot ik ontdekte dat mensen me iets minder snel aan de praat hielden
als ik één van de jongens meenam.
Dus omstebeurt mochten de boys mee als bodyguards,
zodat ik in elk geval niet elke dag naar de winkel hoefde.
Het was ook allemaal lief bedoeld van iedereen.
Het is al moeilijk genoeg om mij dan aan te spreken. Zelf vond en vind ik dat ook lastig zat.
Wàt zeg je dan, niets lijkt toch toereikend?
Wat ik in een vorige blog al schreef is een echte Don't:
Ga zinnen niet invullen!
Dus als je aan me vraagt "hoe gaat het", laat me daar dan zelf antwoord op geven.
Zeg niet meteen "het gaat natuurlijk kut". Misschien heb ik nl wél een redelijke dag.
En weet je, soms ga ik me dan schuldig voelen als iemand de vraag al voor mij heeft beantwoord.
Want "mag " ik mezelf wel redelijk voelen? Of staat daar een tijd voor?
Net of het afbreuk doet aan ons verdriet. 
Nou ik zal jullie uit de droom helpen: dat verdriet is er elke seconde.
Elke dag sta ik ermee op en ga ik ermee naar bed. 
Maar in de tussentijd probeer ik er toch wat van te maken, waardoor ik me soms wél redelijk voel.
En lach, en zing...
Een tweede uitspraak waar ik niet happy van wordt is de volgende:
"Over een poosje heb je vast wel weer een leuke man. Je bent nog jong en zo'n leuke vrouw..."
Serieus mensen, ik snap dat jullie me dat gunnen maar álsjeblieft, zeg dat soort dingen niet. 
Tegen iemand die zijn kind verloren is zeg je toch ook niet: misschien kun je er nog een krijgen?
Nee dat vinden we dan ongepast. Nou, dat is het in dit geval ook.
Johan hóórt bij mij ook al is hij er fysiek niet meer.
Hij was mijn maatje, mijn alles en dat zal ook altijd zo blijven.
Ik kan ook niet voorspellen hoe het er over 10 jaar uitziet.
Misschien heb ik dan idd wel een lieve nieuwe man. Maar misschien ook niet.
Misschien heb ik er wel helemaal geen behoefte aan.
Ik denk dat het voor nu veel belangrijker is om mijn eigen ik terug te vinden. 
Om mijn gezin op poten te houden en dáár mijn geluk uit te halen.
Wat komt dat komt, en zo niet ook goed.
Johan is voor altijd bij me en hij was sowieso dé liefde van mijn leven.
En als ik alleen zou blijven is dat heus niet zielig.
We zitten niet te wachten op medelijden.
Want daarmee los je niks op. Een grote "Do" is echter wél: medeleven!
Daar hebben we wat aan. En dat hoeft niet groots te zijn.
Dat zit een berichtje, een kaartje, een luisterend oor of een knuffel.
"Do" wat je hart je ingeeft en help me stukje bij beetje mijn eigen ik weer terug te vinden...