Durf ik wel?

Ik ben er klaar mee. Na twee jaar durf ik hardop te zeggen dat ik er geen reet aan vind. Het is genoeg geweest, van mij mag hij per direct terug komen.

Alles wat vroeger leuk was is nu anders. Ik was vroeger al niet de gangmaker op feestjes, maar nu voel ik me er nog minder op mijn gemak. En dat allemaal omdat ik Johan elke dag een beetje meer mis. De leegte in me, die elke dag een beetje leger wordt, verstikt me. Ik probeer het echt wel, ik ga weinig uit de weg, maar wàt ik ook probeer, die blik of arm als ik hem zoek is weg. En dat is nu juist wat ik nodig heb.

Ik heb momenteel een haat/liefde verhouding met mezelf, met mijn nieuwe 'Ik' die is ontstaan. Ik vind sommige veranderingen aan mezelf echt niet leuk,  ondanks dat ik er niks aan kan doen. Aan de andere kant blijk ik kwaliteiten te hebben die ik niet achter mezelf had gezocht. Behalve dat, rijzen er vragen in mijn hoofd die ik mezelf niet eerder wilde stellen. Waar ik niet eens aan kón denken.

Wil ik echt voor altijd "alleen" blijven? Alleen met de herinneringen aan mijn lief? Of durf ik toch verder te bouwen op de basis die hij heeft achtergelaten? Zonder hem te vergeten uiteraard. Op zoek naar wellicht ooit toch weer een blik, die me vol liefde aankijkt. Maar hoé dan ooit in godsnaam?

Ja natuurlijk heeft Johan tegen me gezegd dat hij niet zou willen dat ik voor altijd alleen zou blijven. Maar toch, zoiets horen of zeggen is wel net even iets anders dan het daadwerkelijk doen. Hoe weet je bijvoorbeeld of iemand het beste met je voor heeft? Of iemand echt voor míj gaat?

En dus ga ik het nog maar even uit de weg. Bang om verkeerd te kiezen. Maar wellicht nóg banger om goed te kiezen, en dan ooit wéér te verliezen. Omdat je nou eenmaal geen garanties krijgt. Omdat ik het nooit zal mogen vergelijken met de geweldige jaren die ik met Johan heb gehad. Omdat ik werkelijk niet weet of ik het aankan om vol voor die iemand te gaan, mocht hij onverhoopt ook ziek worden.

Dus doe ik het voorlopig nog maar met de gedachte aan zijn blik, zijn stem en zijn armen.
Omdat ik in wezen gewoon bang ben. Schijterd dat ik ben.
Wie weet ooit... want alleen is ook maar alleen...

Champagne of Jus?

Je kent ze wel, de testjes op Facebook. "Wat betekent je naam?", "Wat voor soort moeder ben je?" of "Hoe zou je eruitzien als man?". Al vraag ik me af waarom ik dat zou moeten en willen weten. Ik ben namelijk dik tevreden met de vrouw die ik ben. Stel nou dat ik als man leuker ben, dan heb ik toch echt een probleem... Nee, ik laat die testjes meestal aan me voorbij gaan.

Alhoewel ik er ééntje tegenkwam waar ik toch over na ging denken. "Welk drankje beschrijft je persoonlijkheid?" Stom eigenlijk dat je dan meteen aan de luxere drankjes denkt en niet bijvoorbeeld aan een glas melk of spa rood. Want willen we niet allemaal een wijntje uit een goed jaar zijn, of een feestelijk glas champagne? Bruisend en levend, met het liefst een mooie afdronk. Zonder de test te doen dacht ik er stiekem toch over na.

Voor Johan ziek werd was ik vast iets zonder alcohol. Voorzichtig en veilig zodat je altijd nog met me achter het stuur kon zitten. Alcoholvrij en met een lichte prik erin. Die lichte bruis, omdat ik graag 'in controle' wilde zijn en er niet goed tegen kon als dingen anders liepen dan ik had gepland. Soms werd ik  daar een beetje prikkelbaar van.

Toen Jo ziek werd ruilde ik het in voor iets pittigers. Durfde ik wellicht wat meer de touwtjes te laten vieren. Beseffend dat het leven zo voorbij kan zijn, veranderde ik langzaam in een Baco. Een drankje dat je wegdrinkt als limonade ondanks het alcoholpercentage. Zoet als nectar, doordat het de bloeitijd van mijn leven zou moeten zijn. Helaas wel gemixt met cola waar de prik af was. Het bruisende was weg, lamgeslagen door de streek die het leven ons leverde. Maar ondanks dát, was het wel een drankje dat stond voor genieten.

Inmiddels ben ik omgetoverd tot een verse jus d' Orange. Geen waterig aftreksel maar eentje met een flinke laag vruchtvlees. Pulp, wat symbool staat voor mijn rouw. Als ik wat dagen heb dat mijn leven gevuld is met normale dagelijkse dingen, krijgt mijn verdriet de kans om zachtjes in te dalen. Langzaam zakt het naar de bodem tot er een dikke laag ontstaat. Tót er iets gebeurt dat alles door elkaar schudt. Alsof er met een roerstaafje in mijn glas wordt geroerd, vermengt een blik, liedje of herinnering de pulp weer met het sap. De vezels dwarrelen weer overal net zoals mijn verdriet weer naar boven komt. Een draaikolk van emoties neemt bezit van me tot het weer eens in kan dalen.

Maar Jus is wel weer erg veilig, en dat past eigenlijk niet meer bij me. Ik weet inmiddels dat ik nooit alle controle kan houden. Hoe veilig je ook leeft.  Voordeel is dat ik er altijd wodka bij kan gooien om de boel een beetje op te spicen...
Voorlopig is dit drankje goed, al hoop ik ooit toch die fles champagne te worden. Met knalkurk en bubbels, en een klein beetje pulp...