donderdag 25 juli 2019

Remember the promise we made


Oké, het zat er wel een keer aan te komen. Waar ik altijd bemoedigend hoor dat ik zo stoer en dapper ben, voel ik me nu verre van dat. Ik weet ook precies waar het door komt.

Onze allerlaatste dag in Indonesië is aangebroken. De laatste dag van de laatste belofte die ik aan Johan heb gedaan. Soms ben ik blij dat ik geen tientallen beloftes gedaan heb. Niet alleen omdat ik die wellicht nooit allemaal zou kunnen waarmaken, maar ook omdat het knap vermoeiend is soms. Leven met de "verplichting" om je aan je woord te houden. Al moet ik toegeven dat het soms ook fijn was, omdat het enige houvast gaf.

Terugkijkend op zijn naderde dood heb ik twee beloftes gedaan, en nu dus alle twee vervuld.
De eerste leek me niet zo moeilijk: zorgen dat hij nooit vergeten wordt. Daarbij dacht ik toen dat het voldoende zou zijn om het over hem te blíjven hebben, zijn naam te blijven noemen en zijn grapjes in ere te houden. In de praktijk is er behalve onze eigen herinneringen ook een boek uitgekomen, dat in menig boekenkast prijkt. Missie geslaagd wat mij betreft!

De tweede was om de reis die we zouden gaan maken alsnog te doen. We did it...
Niet half, maar héél, niet "ff snel" maar gewoon drie volle weken...
En vandaag is de laatste dag...
Straks ben ik weer thuis, en dan? Voor het eerst heb ik spijt dat ik geen waslijst vol beloftes heb gedaan. Ongemerkt hebben de laatste jaren toch in het teken daarvan gestaan. Het gaf me een doel, "I had a job to do". Het was nog iets van òns. Waarom voelt het nu alsof dat klaar is?

Ik weet het even niet meer. Wat zal me straks nog drijven? De jongens worden ouder en ( gelukkig maar want zo hoort het ook) vinden steeds meer hun eigen weg.
Zal ik zelf ook mijn weg gaan vinden? Zal ik iets vinden waar ik energie van krijg, kracht uit haal en wat me nuttig laat voelen?
Johan zei op het laatst dat ik mijn weg weer zou vinden, was dat misschien een belofte van hem aan mij? Dat hij me aan zal sturen? Ik mag het hopen. Want voor nu zit ik er even doorheen... voor mijn gevoel ben ik terug bij af.

Vandaag mag ik huilen, mijn tranen laat ik hier achter op Bali, het eiland waar we van zijn gaan houden. Het eiland dat onze droom heeft waargemaakt. Tranen om alles wat ik moet missen, maar ook tranen om wat ik nog heb. Want ik heb me hier regelmatig gerealiseerd hoe rijk ik ben met zulke geweldige jongens.

Een schat aan nieuwe herinneringen nemen we mee naar Nederland, waar ik mezelf opnieuw tijd ga geven om tot rust te komen. Om te bedenken wat ik wil, of dat ik alles maar gewoon laat gebeuren. Zonder specifiek doel zorgen dat ik dat geluksgevoel behoud. Elke dag een beetje, en soms een beetje meer.
Lijkt me een mooie belofte!





donderdag 18 juli 2019

Belofte maakt schuld


Hier lig ik dan, ruim 12000 kilometer van huis, op mijn bedje bij het zwembad. Alles is anders: het verkeer, de taal, het eten, de mensen... Maar ondanks dat en de afstand, is het dezelfde zon die mijn huid verwarmt. En mis ik je hier ook. Net zoveel als thuis, of misschien wel meer.

Weet je nog dat we het hier voor het eerst over hadden? Een paar jaar geleden, toen het idee dat we  25 jaar getrouwd zouden zijn, nog  een soort vanzelfsprekendheid was? Ervan overtuigd dat we dat gingen halen, begon het dromen over een mooie reis. Jij wilde ook nog een groot feest geven, dus zouden we het gewoon allebei doen. Waarom ook niet? Je krijgt maar één kans, daarom moet je vieren wat je vieren kunt. Elke dag plukken, daar was je een kei in.

We droomden van witte stranden, palmbomen en een andere cultuur. Of het Aruba, Zuid-Afrika of Azië zou worden, daar waren we nog niet uit. Maar de reis zou er komen, met zijn vijven, omdat het wellicht ook de laatste gezinsvakantie zou kunnen worden. We waren er van overtuigd dat we onze droom waar zouden maken en begonnen alvast met sparen.

Maar toen gebeurde wat niemand op voorhand had voorzien. Je werd ziek en, geheel tegen alle verwachtingen in, overleed je twee weken na onze 23e trouwdag. Niet alleen déze droom, maar ál onze plannen vielen  in het water. We moesten door met zijn vieren, en hoe vreselijk klote dat ook is, het lukt ons op de een of andere manier om staande te blijven.

Vandaar dat onze droom toch weer omhoog borrelde  toen de datum van ons zilveren huwelijksfeest naderde. Zou ik het gewoon doén? Schijt hebben aan wat anderen ervan zouden denken, de armoede de pest laten krijgen en gáán voor wat we elkaar beloofd hadden: de jongens laten zien dat er meer is in de wereld. Het leven léven... omdat je nooit weet wanneer je leven ooit wéér op zijn kop zal staan.

En zo komt het dat ik hier nu lig. Twee weken lang hebben we elke dag gereisd, ontelbare tempels gezien, rijstvelden, plantages en heel veel meer. Soms gebeurde er iets, of zagen we dingen waardoor jij je aanwezigheid liet blijken. Zo heb niet alleen ik, maar ook jij je aan je belofte gehouden. Deze reis hebben toch een beetje met zijn vijven gemaakt. We proberen van alles te genieten, en door onze ogen geniet jij mee. En als ik eens een keer breek, is dat jouw onmacht die eruit komt. Jouw verdriet omdat je er niet écht bij kunt zijn. Maar ik voel je trots dat we alsnog zijn gegaan, al was daar eigenlijk weinig twijfel over bij mij.
Want er is me altijd geleerd dat wat je beloofd hebt, moet je doen...