vrijdag 22 maart 2019

Geven en nemen


Ben jij van jezelf een gever of een nemer? Stel jij alles in het werk om een ander gelukkig te maken en vergeet je daarbij vaak jezelf, ondanks dat je ook gelukkig wordt als de ander gelukkig is? Of ontvang je liever en ben je je niet eens echt bewust van hetgeen een ander voor je doet?
Eigenlijk dus een gewetensvraag...

Durf jij jezelf geluk te gunnen en kun je dus vrijuit ontvangen?

Ik merk dat het antwoord cruciaal is in een situatie, waarbij je na een lange tijd weer alleen komt te staan.
Dat kan na een overlijden zijn, maar zeker ook na een scheiding.
Durf je jezelf daarna weer nieuw geluk te gunnen?
Ik ben eerlijk gezegd meer van het geven. Een antenne op mijn hoofd zorgt er meestal voor dat ik meteen in de gaten heb hoe iemand zich voelt. Mijn zorgzame aard neemt het dan over en wil niets liever dan zorgen voor... niet eens in grote dingen, maar gewoon; een praatje, bloemetje of ander kleinigheidje om maar te zorgen dat die ander weer wat gelukkiger wordt. Het gevoel te geven dat de ander ertoe doet en het waard is. Al is het maar voor even...

Maar hoe lastig is het als die ander het, net als ikzelf, lastig vindt om te ontvangen? Om wat voor reden dan ook.
Er zijn namelijk talloze redenen om dat moeilijk te vinden.
Stel dat je net uit een ingewikkelde relatie komt, wellicht twijfel je dan wel over alles. Geloof je dan nog in de oprechtheid van mensen? Dat er in deze ( vaak zo gehaaste en ik-ik-ik-wereld) nog mensen zijn die onbaatzuchtig het beste met je voor hebben? Zonder iets terug te verlangen.
Durf je dan te ontvangen? Of hou je altijd een bepaalde angst om opnieuw teleurgesteld te worden en ontneem je jezelf het wellicht nieuwe geluk?

Zelf vind ik het lastig omdat het betekent dat iemand anders ook een antenne blijkt te hebben, en daarmee dieper kan kijken dan wat mijn buitenkant laat zien. Iemand die mijn angst, onrust en onzekerheden blootlegt. Die mij even duidelijk laat merken hoe het voelt om te mogen ontvangen, zelfs als je liever geeft. Het werkt als een spiegel. Het geeft me begrip voor diegenen die ook lastig vinden om "zomaar" te krijgen.
Want wie gééft er nou tegenwoordig nog zonder bijbedoelingen?

Gelukkig voor mij kom ik niet uit een ingewikkelde relatie. Geven en nemen vloeiden jarenlang moeiteloos in elkaar over. En soms, zoals ik er nu op terug kijk, was het inderdaad soms meer van het een dan het ander. Maar dat was nooit een issue, want dat heet LIEFDE.
Ik geloof erin, nog steeds.

Ooit hoop ik dat het geven en nemen weer zullen samenvloeien. Tot die tijd blijft mijn antenne actief en gun ik iedereen geluk. En als iemand wil geven zal ik durven aanvaarden.
Omdat jij het waard bent, en ikzelf ook...