zondag 28 juni 2020

Go with the flow

Ze zijn weer even voorbij, de maanden waar ik elk jaar tegenop zie. Mei en juni. Moederdag, Mark jarig, Vaderdag en Bart jarig. Daarbij ook nog een lading "bad memories" wat het geheel best lastig maakt. Niet alleen het eerste jaar na het overlijden, nee ook nog de vierde keer. En ik denk eerlijk gezegd dat het nooit helemáál weg zal gaan. Ik ben niet de enige gelukkig. Nou ja gelukkig... liever had ik dat niemand hiermee zou hoeven dealen, maar in de praktijk blijkt dat heel veel mensen die in een vergelijkbare situatie zitten hetzelfde ervaren. De uitspraak dat je er zelf maar weer iets van moet maken gaat ook lang niet altijd op. 

Reken maar dat ik mijn stinkende best doe om het leven voor mezelf én de jongens zo leuk mogelijk te laten zijn. Maar soms loopt alles toch net even anders. De lockdown van dit voorjaar heeft er voor gezorgd dat iedereen aan den lijve heeft ondervonden hoe maakbaar het leven is nou eigenlijk is. Niet echt hè? Natuurlijk wel deels, maar even zo vaak loopt het toch anders dan je in gedachten had. Ik denk dat, zonder uitzondering, iederéén zijn plannen heeft moeten bijstellen, dromen in duigen heeft zien vallen, en met zijn neus op de keiharde realiteit is gedrukt. Hoeveel bruiloften zijn er niet uitgesteld, bedrijven omgevallen, banen verloren? Om nog maar niet te spreken over de mensen die nog vol in het leven stonden, maar het leven lieten door dat onzichtbare monster. Nee, lekker maakbaar dus...

Toch leken er best wat mooie dingen in het vooruitzicht. Vakantie stond gepland, Luuk stond op het punt om iemand hoop op een toekomst te geven en ik had besloten dat ik mijn droom achterna zou gaan. Werken in het ziekenhuis, hoe dubbel dat ook voelde.
Een paar weken terug dacht ik weer even dat ik alles zelf in de hand had. Hoe blij was ik toen ik werd aangenomen, en misschien de dag erna nog wel gelukkiger toen Luuk werd gebeld met een datum voor de stamceldonatie. We proostten op alle mooie dingen die eraan zaten te komen. Maar helaas was de euforie van korte duur...

De vakantie durfde ik niet aan. Het trauma dat ik overhield aan het zware laatste jaar van Johan, zorgde ervoor dat ik s nachts niet meer kon slapen bij het idee mijn vakantie met mondkapjes door te moeten brengen. Vervolgens bleken de arbeidsvoorwaarden voor mij zó ongunstig dat ik de baan heb afgeslagen. En een paar dagen later werd de donatie van Luuk wederom tot onbekende datum uitgesteld.

Een lege zomer ligt nu dus voor me, maakbaar of niet. Gek genoeg ervaar ik nu méér rust dan toen ik dacht dat ik alles wel weer tot in de puntjes onder controle had. Go with the flow, ik ga het blijkbaar leren. Surfen op de golven die het leven in petto heeft voor me. Maakbaarder wordt het niet, wel relaxter.




dinsdag 9 juni 2020

Voor jou ❤

Als je zegt ik snap hoe je je voelt.
Als je zegt ik begrijp wat je bedoelt.
Als je zegt veel om me te geven.
Als je aangeeft dat ik toch door moet met mijn leven.
Als jij eens weet hoe moeilijk het nog steeds is
Als jij eens écht zou voelen wat ik elke dag mis.

Want geloof me je kunt het niet weten
En zult (voor mij) belangrijke dagen vergeten.
Je zult niet altijd snappen waarom ik huil als jij lacht.
En dat ik wakker lig, nog bijna elke nacht.
Het klinkt zo makkelijk om voor mezelf te gaan kiezen.
Maar ik ben bang om opnieuw te verliezen.
Dus houd ik (te) stevig vast aan wat er nog staat.
In de hoop dat dat nooit overgaat.

En ondanks dat ik verzaak op sommige vlakken
Probeer ik de dingen weer op te pakken.
Ook al weet ik dat dat jij soms niks begrijpt van mijn keuze,
Onze vriendschap waardeer ik echt reuze.
Jouw poging om mee te voelen in mijn pijn
Maakt dat we vrienden voor het leven zijn.







dinsdag 2 juni 2020

Geef mij maar normaal

Je hoort weleens zeggen dat tijd alle wonden heelt. Alsof het een litteken wordt, dat op een dag "genezen" is verklaard. Ik hoopte stiekem dat dat echt zo zou werken. Dat normaal weer echt normaal zou worden. Er zijn namelijk vaak genoeg periodes dat ik serieus dacht dat het wel weer goed ging. Zélfs aan het begin van deze Corona-tijd. Ik dacht écht  dat ik dit wel kon. Afstand houden, thuis blijven, schoonmaken tot je een ons weegt...Ik heb het allemaal al eens eerder meegemaakt. Ik vond de quality-time met mijn kids eigenlijk wel gezellig. Tot een paar weken geleden, pakweg begin mei. 

Ineens werd er gesproken over "het nieuwe normaal", dat we daar maar aan moeten wennen. Maar wacht even, ik ben nog niet eens gewend aan het andere normaal. Ons eerste "nieuwe normaal", wat nu dus eigenlijk alweer het "oude nieuwe normaal" is. Toen mocht ik gewoon nog iedereen zien, knuffelen, kussen en bij uithuilen als het nodig was. (En geloof me, dat is het nog steeds regelmatig).
Maar als ik zelfs na 3 jaar nog vaak moeite had met de nieuwe situatie, hoe moet dat dan nu in hemelsnaam?

Als klap op de vuurpijl brak er natuurlijk precies een periode aan die ik elk jaar al lastig vind. Want natuurlijk is verdriet er elke dag, maar sommige periodes is het missen nèt een beetje meer. Ik hoef niet uit te leggen dat Moederdag, Vaderdag, 2 verjaardagen en een ophanden zijnde stamceltransplantatie in een paar weken tijd, best pittig zijn om te verwerken. Midden in de Corona-tijd, dus zonder de fysieke steun van mijn zus en lieve vrienden en vriendinnen. Ja via de app, maar dat jankt en knuffelt toch echt net even anders. Ik realiseer me nu extra dat ik al die tijd alleen maar overeind blijf door iedereen om me heen. 

Daarnaast vind ik het om een andere reden moeilijk; de mondkapjes.
Ik denk dat niemand weet wat voor trauma ik tijdens dat laatste jaar van Johan, voor die dingen heb opgelopen. Hele dagen zat ik met zo'n ding op, beschermend pak en handschoenen aan voordat ik uberhaubt bij Johan mocht komen. Als ik wat wilde eten of drinken moest ik van zijn kamer af, pak etc uit, ergens wat eten en bij terugkomst me weer in een nieuwe schone outfit hijsen. Elke dag opnieuw... maandenlang... Ik heb nauwelijks een foto zonder die k**dingen van dat laatste jaar😪

Afgelopen januari hebben we een stedentrip geboekt voor deze zomer. Gezellig met "ons nieuwe vijven" een beetje cultuursnuiven in een ( voor ons nog) onbekende stad. Normaal zouden we nu toch al enige voorpret moeten hebben, maar niets is minder waar.
Ik heb er gewoon hoofdpijn en buikpijn van. Ik wíl namelijk niet meer... Tot nu toe is het desbetreffende land nog hermetisch afgesloten, maar stel dat het half juli weer open gaat voor toeristen? Dan moeten we ongetwijfeld overal zo'n mondkapje op... Kijk, in het vliegtuig kan ik me er nog wel overheen zetten, maar ik zie de foto's alweer voor me. Hop-on-hop-off bus, boottocht, bezienswaardigheden... ik wil niet wéér foto's waar we die mondkapjes op hebben.
Of dat nou het nieuwe normaal is of niet. Ik vrees alleen dat de reisorganisatie daar maling aan heeft en de verzekering heeft zichzelf meteen ingedekt toen Corona uitbrak. Die keren niets uit... dan ben ik dus mijn zuurverdiende geld gewoon kwijt, zonder voucher. Duimen dus maar dat het land niet open gaat, dat Rutte morgenavond zegt dat we nog niet mogen,  en wij niét op vakantie hoeven.

Ik had nooit kunnen denken dat ik, die zó van reizen houd, die zin ooit zou uitspreken. Gekker moet het toch niet worden. Laat staan dat dit "het nieuwe normaal" wordt.