Plus 1

September is niet meer mijn maand. Toen ik klein was had de maand september voor mij iets magisch, ik ben namelijk halverwege die maand jarig.

De grote euforie ging er al een beetje vanaf toen  ik 9 jaar werd. Drie dagen ervoor stierf mijn opa en op mijn verjaardag was de avondwake. Dat jaar was het voor het eerst niet feestelijk, iets wat de jaren erna toch bleef sluimeren. (wat exact de reden is dat we Jo zijn begrafenis niet op een verjaardag hebben gedaan). Maar goed, op een gegeven moment kwam toch de gezelligheid weer terug, al denk ik elk jaar nog aan opa op die dag.

De jaren verstreken met vele mooie september-momenten. Late vakanties, starten met een baan, ontdekken dat ik zwanger was... Tot 2014. Vanaf dat jaar werd september nooit meer wat het was. Deze maand staat sindsdien compleet in het teken van ziekte, chemo en dood. Het overschaduwt elk jaar opnieuw mijn verjaardag. Toen Jo ziek was heb ik het geen jaar kunnen vieren, ondanks dat dat wel nog de bedoeling was. Meestal moest ik de visite de dag ervoor nog afbellen.

Nooit had ik kunnen denken dat ik er ooit écht tegenop zou gaan zien om jarig te zijn, en dit jaar helemaal. Niet omdat ik zo erg vind om ouder te worden, maar wel omdat ik nu ouder word dan Johan is geworden.
Het voelt gewoon raar. Het besef dat ík doorleef, waar het voor hem stopte.

Dit jaar begon september weer niet zo goed. Geen kwestie van leven of dood gelukkig (al is het absoluut niet leuk), maar wel weer ziekenhuis. De combi september-ziekenhuis-wij gaat helaas niet echt lekker meer samen. Ongewild verschijnen er constant beelden van voorgaande jaren op mijn netvlies. Ik slaap slecht, herinneringen dringen om voorrang en tranen zitten hoog. Nu al 5 jaar lang, elke september opnieuw...

Dat moest anders! Ik moét gewoon iets leuks hebben om naar uit te kunnen kijken. En zo stond ik een paar dagen terug ineens in een meubelzaak. In een opwelling had ik bedacht dat het nú het moment is voor verandering. Voordat ik me ook maar zou bedenken heb ik werkelijk een heel nieuw interieur gekocht. De tranen kwamen al op de terugweg. Want op het moment dat de meubels straks komen, doe ik weer een stukje van "ons samen" weg. Deze keuze is van mijzelf (en de jongens).

Misschien is het wel een mooi moment voor een nieuw begin, ben ik wellicht klaar om weer een stap te maken. Naast het dubbele gevoel ben ik namelijk erg blij met mijn nieuwe spullen. En dat mag ook. Morgen ben ik jarig en ik ga het vieren. Omdat hij het niet meer kan en ik wel. Morgen word ik Johan+1, Happy Birthday to me!

Mooi jezelf!

Zomaar een willekeurige dag, net als alle andere. Ook ik moet vroeg mijn bed uit en na het doen van enige (met grote regelmaat terugkerende) huishoudelijke taken, aan het werk. Omdat ik geen zin heb om eerst naar huis te gaan om me om te kleden, fiets ik meteen daarna door naar de supermarkt voor de dagelijkse boodschappen. In mijn werkkloffie, just an ordinary day for an ordinary woman.

Onderweg zie ik veel bekenden, we zwaaien wat en roepen wat heen en weer. Ik realiseer me dat ik blij ben dat ik zoveel mensen ken. Of in elk geval gezegend ben met enige sociale gaven. Ja ik ben een mensen-mens. Altijd al geweest, maar nu ben ik er nog blijer mee. Niet iedereen beseft misschien dat het me echt helpt.

In de periode dat Johan ziek was en na het overlijden wilden veel mensen iets voor ons doen. Dat is écht onwijs lief,  maar praktisch gezien kun je als omstander gewoon niet veel. Als er af en toe iemand was die zorgde voor avondeten ofzo was dat heerlijk, maar 6 pannen op één avond krijgen zelfs mijn jongens niet op. Een lief kaartje, een knuffel of gewoon een praatje doen daarentegen wonderen. Niet alleen in dié periode, maar ook nu nog.
Maar goed, stel dat ik géén mensen-mens zou zijn geweest, dan had ik nóóit zo'n grote groep mensen om me heen gehad. Of ik die nou allemaal heel goed ken of niet, ze kunnen stuk voor stuk het verschil maken.

Ik word namelijk gelukkig als mensen gedag zeggen of een praatje maken, ongeacht waar dat over gaat. Het hoeft niet altijd over mij te gaan, ik draai het gesprek vaak liever naar de ander; hoe gaat het met joú? Misschien voel jij je van binnen eigenlijk niet zo fijn, en ben je blij dat iemand er eens naar vraagt.
Als ik het vraag, wees dan nooit bang om eerlijk antwoord te geven. Ga nooit vergelijken en daardoor je eigen ellende bagatelliseren. Ik ben ook altijd eerlijk naar jou, zal het delen als ik me rot voel, maar ook als het goed gaat.
Het leven is namelijk niet zwart/wit, ook het mijne niet. Parallel aan het gemis loopt een pad met mooie en leuke dingen. En dat mag.

Weet je, eigenlijk is mijn leven best vaak heel mooi. En het leuke is dat dat ook een stukje door jou komt. Ja jij, mooi mens! Onbewust misschien, maar toch. Dus bedankt daarvoor, bedankt voor wie je bent, bedankt voor je mooie zelf❤