donderdag 10 oktober 2019

Brief aan mijn lief

Hey lieffie,

Normaal gesproken begin je een brief met iets standaards zoals: "lang niet gesproken!" of "hoe gaat het met je?" Het eerste klopt als een bus, het tweede zou ik dolgraag uit jouw mond willen horen, maar dat zit er helaas niet meer in. Daarom ga ik je maar vertellen hoe het met mij en de jongens gaat.

Het is bijna niet voor te stellen dat het al bijna drie jaar geleden is dat ik je stem hoorde, je lach door ons huis galmde en ik je lijf tegen het mijne voelde.
Als ik mijn ogen dicht doe lijkt het als gisteren. Misschien niet zo gek als je bedenkt dat die jongens van ons meer op je lijken dan ooit tevoren. Ze zijn veranderd en gegroeid. Niet zozeer in de lengte, maar wel qua ontwikkeling. Als ik Bart zie porrelen met de elektra zie ik jou, en het is soms gewoon eng hoeveel de lach van Luuk op die van jou lijkt.

Net zoals hen ben ook ik  voortuitgekomen. Het zou je verbazen als je ziet hoeveel geduld ik tegenwoordig heb, hoe praktisch ik met tegenvallers omga en hoe flexibel ik ben geworden.
Je moet er waarschijnlijk om lachen, maar het lukt me zelfs om af en toe een paar minuten te laat op een afspraak te verschijnen. Niet dat ik dat expres doe, maar soms lopen dingen net iets anders dan je had voorzien. Al blijft dat toch nog steeds wel een dingetje... Het besef dat het leven niet altijd maakbaar is vind ik nog altijd lastig.
Zo werd me ingefluisterd dat het derde jaar na een overlijden weer wat opbouwender zou worden.
Vol verwachting stapten we dan ook 2019 in, voor mijn gevoel zou dit het jaar van veranderingen worden

Het jaar is nu op 3/4 en ik kan alleen maar zeggen dat dat ook echt zo is geweest.
Als je je zorgen maakt dat ik de laatste tijd wat vaker huil kan ik je geruststellen. Het gaat best goed met me hoor, ik ben gewoon een beetje moe. Er is zoveel gebeurd dit jaar, en als ik moe ben zitten mijn tranen nou eenmaal wat hoger.
Eerst overleden je ouders binnen 2 dagen, deed Luuk eindexamen, maakten we de reis naar de andere kant van de wereld, waar jij gewoon bij had moeten zijn, voetbalde Mark zijn eerste en meteen laatste wedstrijd van dit seizoen met het hoogste team van SJC en veranderde ik na 26 jaar ons complete interieur.

Weet je hoe klote ik het vind dat ik de jongens niet kan behoeden voor tegenslag? Net zoals ik jou daar niet tegen kon beschermen.
Dus ben ik drie jaar na dato opnieuw aan het zorgen. Het is verbazingwekkend hoeveel Mark op jou lijkt. Net als jij is hij een vechter, hij zal alles op alles zetten om hier sterker uit te komen. Maar tegelijk is er ook bij hem de berusting die jou zo typeerde. Ook hij klaagt niet, weet dat het even niet anders is. Maar  voor mij voelt het of de afgelopen drie jaren zijn weggevallen. En ondanks dat ik dat opnieuw met alle liefde doe, valt het me eerlijk gezegd zwaarder dan ik had verwacht.

Maar verder gaat het best goed. Het is moeilijk om toe te geven, maar ondanks alles is het leven vaak genoeg best leuk. Er komen zoveel mooie dingen op mijn pad. Natuurlijk realiseer ik me dat dat waarschijnlijk nooit was gebeurd als jij was blijven leven, iets wat ik duizend keer liever had gehad. Maar het is nou eenmaal zo gelopen, dus pak ik alles aan waar ik blij van word en energie van krijg.

Ik zou je willen vragen of ik het allemaal goed doe, of je de nieuwe meubels mooi vindt, of je me zult blijven helpen, of je de jongens wilt behoeden voor nog meer ellende, of je trots op ons bent, of je...
We hebben zoveel uitgesproken naar elkaar maar toch wil ik je nog zoveel vertellen, nog zoveel vragen...

Ik hoop dat je ons op wat voor manier dan ook zult blijven sturen. Dat je ons leven blijft opvrolijken door je humor en lach uit de mond van Luuk, je technische kennis doorgeeft aan de handen van Bart, je stabiliteit en doorzettingsvermogen inzet bij het herstel van Mark, en dat je onze liefde nog steeds wilt bundelen, zodat ik de jongens de geborgenheid en rust kan geven die ze zo hard nodig hebben.

Love you sweetie, liefs je meissie xxx