Ha, valkuil nummer één: er is geen juist moment.
Als ik namelijk denk dat ik iets wel aan kan, barst ik zomaar in janken uit. Terwijl de dagen waar ik erg tegenop zie geruisloos voorbij glijden, en ik maar wachten tot die tranen gaan vallen. Niet dus. Niet als je er op rekent.
Maar goed, gistermiddag was het dan zover. Ik was voorbereid, had een bak koffie en doos tissues binnen handbereik en drukte op play. Het eerste wat ik zag en dacht was: wat een mooie dappere vrouw. Het tweede wat ik dacht was: ja wat moet ze anders, ze heeft geen keus!
Zo puur en eerlijk in haar eigen eenzaamheid en verdriet. Eigenlijk hoefde ze niet eens iets te zeggen, we spreken dezelfde taal en hebben blijkbaar hetzelfde doel.
Lessen in Verdriet.
We hebben het allemaal, groot of klein verdriet. Is het te meten? Nee! Kun je het vergelijken? Nee! En dat hoeft ook helemaal niet.
Maar waarom schamen we ons er dan zo vaak voor. Het klopt wat ze zegt, hoe vaak verontschuldigen we onszelf niet voor onze tranen. Menigmaal heb ik mezelf sorry horen zeggen als ik het niet droog hield als het gesprek op Johan kwam. En nog steeds...
Tegenwoordig draai ik me steeds vaker snel om en hoop ik maar dat de ander niets heeft gemerkt...
Het zit in hele kleine dingen, soms zelfs maar in één zinnetje. Zoals vorige week.
Mijn zus en zwager zijn aan het klussen en ik ging even kijken hoe het vorderde. De tegels in de badkamer zaten er keurig op en ik complimenteerde mijn zwager daarmee. Zijn lieve en enthousiaste antwoord was: Jaaa, dat heb ik nog van je mannetje geleerd!
Bam! Ik heb nog een glimlach getoverd maar me meteen omgedraaid.
Het missen kwam in één klap boven. Het was een compleet goed bedoelde opmerking en daarom schaamde ik mij voor mijn gevoel. Wilde ik niet dat mijn compliment naar hem zou uitdraaien op troost naar mij. Wilde ik hen niet wéér belasten met mijn verdriet.
Verdriet dat er áltijd is. Ondanks ik vaak genoeg lach, dat ik doorga met leven en voorzichtig durf te dromen van een toekomst zonder hem.
Mijn vraag aan jullie is, hoe doe jij dat? Stop jij het ook het liefste weg? Schaam jij je voor je verdriet? Want wat zal een ander er wel niet van zeggen...
Of gooi je het er gewoon uit, ben je eerlijk in je gevoel, hoe goed of slecht dat op dat moment ook is?
Ik heb besloten om me er niet meer voor te schamen. Als ik namelijk eerlijk ben in mijn verdriet, kun je er zeker van zijn dat ik ook oprecht ben in mijn vreugde.
Want ook na drie lange jaren zijn mijn tranen nog steeds bittersweet. Tranen van gemis, maar ook van trots op mijn lieve dappere mannetje, van blijdschap dat ik zolang met hem samen mocht zijn, al was het ook veel te kort.
Oprechte interesse in een ander is oprecht willen delen. Vreugde én verdriet, wanneer dat ook komt, en twee kanten op. Jij mag bij mij, mag ik dan bij jou... eerlijk zullen we alles delen...
Ik stem vóór, doe je mee?
