dinsdag 29 oktober 2019

Don't you, forget about me

Het is vrijdagochtend heel vroeg, ik balanceer nog op de rand tussen slapen ontwaken. Tevreden rek ik me uit. Mijn handen glijden naar jouw kant van het bed, waar ik je warmte nog kan voelen. Ik geef me nog even over aan het behaaglijke gevoel van jouw handen op mijn lijf en je mond op de mijne. Wat voelt het vertrouwd en vanzelfsprekend. Je fluistert zachtjes lieve dingen en zegt me dat je van me houdt. Dat ik dat nooit mag vergeten...

Ineens is mijn slaap voorbij. De warmte die ik voel komt van mijn ultra-zachte pyjama. Jouw handen blijken die van mezelf te zijn en waarschijnlijk voel ik mijn eigen lichaamswarmte nog aan jouw kant van het bed. Puur omdat ik daar regelmatig naartoe rol 's nachts. Maar jouw woorden hoor ik nog steeds. Als een mantra speelt het zich in mijn hoofd af. Je houdt van me, hoe zou ik het ooit kúnnen vergeten.

Weet je wat me wel eens beangstigt? Dat ik de levende beelden van jou ooit niet meer kan oproepen. Ik merk namelijk dat die nu al steeds meer vervagen. Er zijn bepaalde situaties die nu gelukkig nog helder zijn. Zo zag ik regelmatig je auto aankomen als je uit je werk kwam. Ik stond dan vaak op je te wachten in de deuropening, oprecht blij dat je weer veilig thuis was.
Het moment dat je hoofd om de hoek verscheen en die gulle lach op je gezicht kwam als je zag dat ik daar stond, staat in mijn geheugen gegrift. Net zoals bijvoorbeeld de concentratie en precisie, die van je gezicht af waren te lezen als aan het klussen was of een bord Catan neerlegde.

Helaas weet ik ook nog levendig voor me te halen hoe heftig je je laatste maanden vond. Nog regelmatig komt het filmpje voorbij in mijn hoofd van een van de spaarzame momenten dat jij de wanhoop nabij was. Jij, die nóóit de moed verloor, ons altijd wist op te beuren. Jouw verdriet en pijn zijn nog steeds voelbaar voor me, dat beeld raak ik nooit meer kwijt.

Mijn grote angst is dat dát de beelden zijn die blijven, terwijl de mooie momenten vervagen. Het mag niet gebeuren, daarom probeer ik elke dag nog aan je te denken hoe je was toen alles nog gewoon was. En dat valt soms niet mee.

En daarom: als je nog wél "gewoon" samen bent, als je eigenlijk geen reden denkt te hebben om eens goed naar je liefste te kijken, omdat die er toch altijd is, doe dat dan tóch. Neem elk detail in je op, film af en toe, leg dingen vast...
Want ook al verwacht je het niet, wellicht komt ooit de dag dat je wenste dat je het wél had gedaan. Maar dan rest er niets dan een warme pyjama en een heel leeg bed...