De grote euforie ging er al een beetje vanaf toen ik 9 jaar werd. Drie dagen ervoor stierf mijn opa en op mijn verjaardag was de avondwake. Dat jaar was het voor het eerst niet feestelijk, iets wat de jaren erna toch bleef sluimeren. (wat exact de reden is dat we Jo zijn begrafenis niet op een verjaardag hebben gedaan). Maar goed, op een gegeven moment kwam toch de gezelligheid weer terug, al denk ik elk jaar nog aan opa op die dag.
De jaren verstreken met vele mooie september-momenten. Late vakanties, starten met een baan, ontdekken dat ik zwanger was... Tot 2014. Vanaf dat jaar werd september nooit meer wat het was. Deze maand staat sindsdien compleet in het teken van ziekte, chemo en dood. Het overschaduwt elk jaar opnieuw mijn verjaardag. Toen Jo ziek was heb ik het geen jaar kunnen vieren, ondanks dat dat wel nog de bedoeling was. Meestal moest ik de visite de dag ervoor nog afbellen.
Nooit had ik kunnen denken dat ik er ooit écht tegenop zou gaan zien om jarig te zijn, en dit jaar helemaal. Niet omdat ik zo erg vind om ouder te worden, maar wel omdat ik nu ouder word dan Johan is geworden.
Het voelt gewoon raar. Het besef dat ík doorleef, waar het voor hem stopte.
Dit jaar begon september weer niet zo goed. Geen kwestie van leven of dood gelukkig (al is het absoluut niet leuk), maar wel weer ziekenhuis. De combi september-ziekenhuis-wij gaat helaas niet echt lekker meer samen. Ongewild verschijnen er constant beelden van voorgaande jaren op mijn netvlies. Ik slaap slecht, herinneringen dringen om voorrang en tranen zitten hoog. Nu al 5 jaar lang, elke september opnieuw...
Dat moest anders! Ik moét gewoon iets leuks hebben om naar uit te kunnen kijken. En zo stond ik een paar dagen terug ineens in een meubelzaak. In een opwelling had ik bedacht dat het nú het moment is voor verandering. Voordat ik me ook maar zou bedenken heb ik werkelijk een heel nieuw interieur gekocht. De tranen kwamen al op de terugweg. Want op het moment dat de meubels straks komen, doe ik weer een stukje van "ons samen" weg. Deze keuze is van mijzelf (en de jongens).
Misschien is het wel een mooi moment voor een nieuw begin, ben ik wellicht klaar om weer een stap te maken. Naast het dubbele gevoel ben ik namelijk erg blij met mijn nieuwe spullen. En dat mag ook. Morgen ben ik jarig en ik ga het vieren. Omdat hij het niet meer kan en ik wel. Morgen word ik Johan+1, Happy Birthday to me!
