Ze zijn weer even voorbij, de maanden waar ik elk jaar tegenop zie. Mei en juni. Moederdag, Mark jarig, Vaderdag en Bart jarig. Daarbij ook nog een lading "bad memories" wat het geheel best lastig maakt. Niet alleen het eerste jaar na het overlijden, nee ook nog de vierde keer. En ik denk eerlijk gezegd dat het nooit helemáál weg zal gaan. Ik ben niet de enige gelukkig. Nou ja gelukkig... liever had ik dat niemand hiermee zou hoeven dealen, maar in de praktijk blijkt dat heel veel mensen die in een vergelijkbare situatie zitten hetzelfde ervaren. De uitspraak dat je er zelf maar weer iets van moet maken gaat ook lang niet altijd op.
Reken maar dat ik mijn stinkende best doe om het leven voor mezelf én de jongens zo leuk mogelijk te laten zijn. Maar soms loopt alles toch net even anders. De lockdown van dit voorjaar heeft er voor gezorgd dat iedereen aan den lijve heeft ondervonden hoe maakbaar het leven is nou eigenlijk is. Niet echt hè? Natuurlijk wel deels, maar even zo vaak loopt het toch anders dan je in gedachten had. Ik denk dat, zonder uitzondering, iederéén zijn plannen heeft moeten bijstellen, dromen in duigen heeft zien vallen, en met zijn neus op de keiharde realiteit is gedrukt. Hoeveel bruiloften zijn er niet uitgesteld, bedrijven omgevallen, banen verloren? Om nog maar niet te spreken over de mensen die nog vol in het leven stonden, maar het leven lieten door dat onzichtbare monster. Nee, lekker maakbaar dus...
Toch leken er best wat mooie dingen in het vooruitzicht. Vakantie stond gepland, Luuk stond op het punt om iemand hoop op een toekomst te geven en ik had besloten dat ik mijn droom achterna zou gaan. Werken in het ziekenhuis, hoe dubbel dat ook voelde.
Een paar weken terug dacht ik weer even dat ik alles zelf in de hand had. Hoe blij was ik toen ik werd aangenomen, en misschien de dag erna nog wel gelukkiger toen Luuk werd gebeld met een datum voor de stamceldonatie. We proostten op alle mooie dingen die eraan zaten te komen. Maar helaas was de euforie van korte duur...
De vakantie durfde ik niet aan. Het trauma dat ik overhield aan het zware laatste jaar van Johan, zorgde ervoor dat ik s nachts niet meer kon slapen bij het idee mijn vakantie met mondkapjes door te moeten brengen. Vervolgens bleken de arbeidsvoorwaarden voor mij zó ongunstig dat ik de baan heb afgeslagen. En een paar dagen later werd de donatie van Luuk wederom tot onbekende datum uitgesteld.
Een lege zomer ligt nu dus voor me, maakbaar of niet. Gek genoeg ervaar ik nu méér rust dan toen ik dacht dat ik alles wel weer tot in de puntjes onder controle had. Go with the flow, ik ga het blijkbaar leren. Surfen op de golven die het leven in petto heeft voor me. Maakbaarder wordt het niet, wel relaxter.
