Je hoort weleens zeggen dat tijd alle wonden heelt. Alsof het een litteken wordt, dat op een dag "genezen" is verklaard. Ik hoopte stiekem dat dat echt zo zou werken. Dat normaal weer echt normaal zou worden. Er zijn namelijk vaak genoeg periodes dat ik serieus dacht dat het wel weer goed ging. Zélfs aan het begin van deze Corona-tijd. Ik dacht écht dat ik dit wel kon. Afstand houden, thuis blijven, schoonmaken tot je een ons weegt...Ik heb het allemaal al eens eerder meegemaakt. Ik vond de quality-time met mijn kids eigenlijk wel gezellig. Tot een paar weken geleden, pakweg begin mei.
Ineens werd er gesproken over "het nieuwe normaal", dat we daar maar aan moeten wennen. Maar wacht even, ik ben nog niet eens gewend aan het andere normaal. Ons eerste "nieuwe normaal", wat nu dus eigenlijk alweer het "oude nieuwe normaal" is. Toen mocht ik gewoon nog iedereen zien, knuffelen, kussen en bij uithuilen als het nodig was. (En geloof me, dat is het nog steeds regelmatig).
Maar als ik zelfs na 3 jaar nog vaak moeite had met de nieuwe situatie, hoe moet dat dan nu in hemelsnaam?
Als klap op de vuurpijl brak er natuurlijk precies een periode aan die ik elk jaar al lastig vind. Want natuurlijk is verdriet er elke dag, maar sommige periodes is het missen nèt een beetje meer. Ik hoef niet uit te leggen dat Moederdag, Vaderdag, 2 verjaardagen en een ophanden zijnde stamceltransplantatie in een paar weken tijd, best pittig zijn om te verwerken. Midden in de Corona-tijd, dus zonder de fysieke steun van mijn zus en lieve vrienden en vriendinnen. Ja via de app, maar dat jankt en knuffelt toch echt net even anders. Ik realiseer me nu extra dat ik al die tijd alleen maar overeind blijf door iedereen om me heen.
Daarnaast vind ik het om een andere reden moeilijk; de mondkapjes.
Ik denk dat niemand weet wat voor trauma ik tijdens dat laatste jaar van Johan, voor die dingen heb opgelopen. Hele dagen zat ik met zo'n ding op, beschermend pak en handschoenen aan voordat ik uberhaubt bij Johan mocht komen. Als ik wat wilde eten of drinken moest ik van zijn kamer af, pak etc uit, ergens wat eten en bij terugkomst me weer in een nieuwe schone outfit hijsen. Elke dag opnieuw... maandenlang... Ik heb nauwelijks een foto zonder die k**dingen van dat laatste jaar😪
Afgelopen januari hebben we een stedentrip geboekt voor deze zomer. Gezellig met "ons nieuwe vijven" een beetje cultuursnuiven in een ( voor ons nog) onbekende stad. Normaal zouden we nu toch al enige voorpret moeten hebben, maar niets is minder waar.
Ik heb er gewoon hoofdpijn en buikpijn van. Ik wíl namelijk niet meer... Tot nu toe is het desbetreffende land nog hermetisch afgesloten, maar stel dat het half juli weer open gaat voor toeristen? Dan moeten we ongetwijfeld overal zo'n mondkapje op... Kijk, in het vliegtuig kan ik me er nog wel overheen zetten, maar ik zie de foto's alweer voor me. Hop-on-hop-off bus, boottocht, bezienswaardigheden... ik wil niet wéér foto's waar we die mondkapjes op hebben.
Of dat nou het nieuwe normaal is of niet. Ik vrees alleen dat de reisorganisatie daar maling aan heeft en de verzekering heeft zichzelf meteen ingedekt toen Corona uitbrak. Die keren niets uit... dan ben ik dus mijn zuurverdiende geld gewoon kwijt, zonder voucher. Duimen dus maar dat het land niet open gaat, dat Rutte morgenavond zegt dat we nog niet mogen, en wij niét op vakantie hoeven.
Ik had nooit kunnen denken dat ik, die zó van reizen houd, die zin ooit zou uitspreken. Gekker moet het toch niet worden. Laat staan dat dit "het nieuwe normaal" wordt.
 |
