De eerste keer waarvan ik het me nog kan herinneren was tijdens de bevalling van Luuk. Stiekem had ik er van tevoren op gehoopt dat een derde kind op de wereld zetten (na twee eerdere drama-bevallingen) toch wel wat makkelijker zou gaan. Maar na ruim drie helse dagen was ik er wel klaar mee! Ik besloot dat ik er geen zin meer in had, maar helaas... dat mannetje moest eruit dus stoppen was geen optie. Geen game over, gewoon de hele rit uitzitten, vier héle lange dagen...
Jaren later had ik het gevoel te willen kappen met die hele klerezooi toen Jo zo ziek was. Elke keer als we dachten dat het iets beter ging werden we weer keihard terug gegooid. Een soort van: ga direct naar de gevangenis, ga niet langs start, u ontvangt geen 20.000 euro...
Nou hoefde ik die 20.000 euro ook niet, als ik maar kon kappen met dat pokkespel! Maar ook dat bleek geen spel...Sinds zijn dood heb ik ook al regelmatig gedacht: "Ja nu weet ik het wel. Ik vind er niks aan zonder jou, je bent nu lang genoeg weggeweest, kom maar snel weer terug ". Ook dat zit er niet in. Wetend dat het uitzitten van deze rit de rest van mijn leven zal duren.
En nu het Corona-verhaal. Het gooit me terug in de tijd. Ik-Wil-Het-Niet! Alle onrust die ik in de afgelopen jaren heb gevoeld komt weer boven. Helaas heb ik niks te willen.Was ik in de tijd van Jo zijn ziek-zijn gefixeerd op elke klier die maar kon opzetten, nu ben ik vooral gefocust op elk kuchje, elke nies en elke keer dat ik mijn neus moet snuiten. Ik ben bang, omdat ik weet dat het geen fuck uitmaakt of je jong bent of oud, doelgroep of niet. Ik slaap er slecht van en elke dag hoop ik dat ik niet óók het verkeerde lootje heb getrokken. De onmacht die we allemáál voelen. Het is een soort Russisch roulette, misschien ben je op het verkeerde moment op de verkeerde plaats, al doe je nóg zo voorzichtig. Ik leef mee met al diegenen die de zorg hebben over alle zieken. Ik weet namelijk hoe frustrerend het is als je álles uit de kast haalt om iemand beter te maken, maar dat dat dan vervolgens niet lukt. Leven en werken met de dood op je hielen. Niet weten hoe lang deze rit nog duurt. Wat een klote-spel, ik wil ermee stoppen, het liefst nu meteen. Ik wil niet meer bang zijn, ik wil zó graag 'gewoon'. Nooit meer 'ga terug naar de gevangenis', maar juist 'ga verder naar start'.
De natuur doet net of ze niets in de gaten heeft. De bomen staan prachtig in bloesem en de bollenvelden in volle bloei. Maar ons leven staat on-hold, we kijken ernaar vanuit ons raam. Back to basic, spelletjes spelen die je wél in de hand hebt en geluk in je eigen huis zien te vinden. Misschien dat ik, als ik goed zoek, ook mijn rust nog ergens tegen kom...
