Onderweg zie ik veel bekenden, we zwaaien wat en roepen wat heen en weer. Ik realiseer me dat ik blij ben dat ik zoveel mensen ken. Of in elk geval gezegend ben met enige sociale gaven. Ja ik ben een mensen-mens. Altijd al geweest, maar nu ben ik er nog blijer mee. Niet iedereen beseft misschien dat het me echt helpt.
In de periode dat Johan ziek was en na het overlijden wilden veel mensen iets voor ons doen. Dat is écht onwijs lief, maar praktisch gezien kun je als omstander gewoon niet veel. Als er af en toe iemand was die zorgde voor avondeten ofzo was dat heerlijk, maar 6 pannen op één avond krijgen zelfs mijn jongens niet op. Een lief kaartje, een knuffel of gewoon een praatje doen daarentegen wonderen. Niet alleen in dié periode, maar ook nu nog.
Maar goed, stel dat ik géén mensen-mens zou zijn geweest, dan had ik nóóit zo'n grote groep mensen om me heen gehad. Of ik die nou allemaal heel goed ken of niet, ze kunnen stuk voor stuk het verschil maken.
Ik word namelijk gelukkig als mensen gedag zeggen of een praatje maken, ongeacht waar dat over gaat. Het hoeft niet altijd over mij te gaan, ik draai het gesprek vaak liever naar de ander; hoe gaat het met joú? Misschien voel jij je van binnen eigenlijk niet zo fijn, en ben je blij dat iemand er eens naar vraagt.
Als ik het vraag, wees dan nooit bang om eerlijk antwoord te geven. Ga nooit vergelijken en daardoor je eigen ellende bagatelliseren. Ik ben ook altijd eerlijk naar jou, zal het delen als ik me rot voel, maar ook als het goed gaat.
Het leven is namelijk niet zwart/wit, ook het mijne niet. Parallel aan het gemis loopt een pad met mooie en leuke dingen. En dat mag.
Weet je, eigenlijk is mijn leven best vaak heel mooi. En het leuke is dat dat ook een stukje door jou komt. Ja jij, mooi mens! Onbewust misschien, maar toch. Dus bedankt daarvoor, bedankt voor wie je bent, bedankt voor je mooie zelf❤
