Remember the promise we made

Oké, het zat er wel een keer aan te komen. Waar ik altijd bemoedigend hoor dat ik zo stoer en dapper ben, voel ik me nu verre van dat. Ik weet ook precies waar het door komt.

Onze allerlaatste dag in Indonesië is aangebroken. De laatste dag van de laatste belofte die ik aan Johan heb gedaan. Soms ben ik blij dat ik geen tientallen beloftes gedaan heb. Niet alleen omdat ik die wellicht nooit allemaal zou kunnen waarmaken, maar ook omdat het knap vermoeiend is soms. Leven met de "verplichting" om je aan je woord te houden. Al moet ik toegeven dat het soms ook fijn was, omdat het enige houvast gaf.

Terugkijkend op zijn naderde dood heb ik twee beloftes gedaan, en nu dus alle twee vervuld.
De eerste leek me niet zo moeilijk: zorgen dat hij nooit vergeten wordt. Daarbij dacht ik toen dat het voldoende zou zijn om het over hem te blíjven hebben, zijn naam te blijven noemen en zijn grapjes in ere te houden. In de praktijk is er behalve onze eigen herinneringen ook een boek uitgekomen, dat in menig boekenkast prijkt. Missie geslaagd wat mij betreft!

De tweede was om de reis die we zouden gaan maken alsnog te doen. We did it...
Niet half, maar héél, niet "ff snel" maar gewoon drie volle weken...
En vandaag is de laatste dag...

Straks ben ik weer thuis, en dan? Voor het eerst heb ik spijt dat ik geen waslijst vol beloftes heb gedaan. Ongemerkt hebben de laatste jaren toch in het teken daarvan gestaan. Het gaf me een doel, "I had a job to do". Het was nog iets van òns. Waarom voelt het nu alsof dat klaar is?

Ik weet het even niet meer. Wat zal me straks nog drijven? De jongens worden ouder en ( gelukkig maar want zo hoort het ook) vinden steeds meer hun eigen weg.
Zal ik zelf ook mijn weg gaan vinden? Zal ik iets vinden waar ik energie van krijg, kracht uit haal en wat me nuttig laat voelen?
Johan zei op het laatst dat ik mijn weg weer zou vinden, was dat misschien een belofte van hem aan mij? Dat hij me aan zal sturen? Ik mag het hopen. Want voor nu zit ik er even doorheen... voor mijn gevoel ben ik terug bij af.

Vandaag mag ik huilen, mijn tranen laat ik hier achter op Bali, het eiland waar we van zijn gaan houden. Het eiland dat onze droom heeft waargemaakt. Tranen om alles wat ik moet missen, maar ook tranen om wat ik nog heb. Want ik heb me hier regelmatig gerealiseerd hoe rijk ik ben met zulke geweldige jongens.

Een schat aan nieuwe herinneringen nemen we mee naar Nederland, waar ik mezelf opnieuw tijd ga geven om tot rust te komen. Om te bedenken wat ik wil, of dat ik alles maar gewoon laat gebeuren. Zonder specifiek doel zorgen dat ik dat geluksgevoel behoud. Elke dag een beetje, en soms een beetje meer.
Lijkt me een mooie belofte!