Belofte maakt schuld

Hier lig ik dan, ruim 12000 kilometer van huis, op mijn bedje bij het zwembad. Alles is anders: het verkeer, de taal, het eten, de mensen... Maar ondanks dat en de afstand, is het dezelfde zon die mijn huid verwarmt. En mis ik je hier ook. Net zoveel als thuis, of misschien wel meer.

Weet je nog dat we het hier voor het eerst over hadden? Een paar jaar geleden, toen het idee dat we  25 jaar getrouwd zouden zijn, nog  een soort vanzelfsprekendheid was? Ervan overtuigd dat we dat gingen halen, begon het dromen over een mooie reis. Jij wilde ook nog een groot feest geven, dus zouden we het gewoon allebei doen. Waarom ook niet? Je krijgt maar één kans, daarom moet je vieren wat je vieren kunt. Elke dag plukken, daar was je een kei in.

We droomden van witte stranden, palmbomen en een andere cultuur. Of het Aruba, Zuid-Afrika of Azië zou worden, daar waren we nog niet uit. Maar de reis zou er komen, met zijn vijven, omdat het wellicht ook de laatste gezinsvakantie zou kunnen worden. We waren er van overtuigd dat we onze droom waar zouden maken en begonnen alvast met sparen.

Maar toen gebeurde wat niemand op voorhand had voorzien. Je werd ziek en, geheel tegen alle verwachtingen in, overleed je twee weken na onze 23e trouwdag. Niet alleen déze droom, maar ál onze plannen vielen  in het water. We moesten door met zijn vieren, en hoe vreselijk klote dat ook is, het lukt ons op de een of andere manier om staande te blijven.

Vandaar dat onze droom toch weer omhoog borrelde  toen de datum van ons zilveren huwelijksfeest naderde. Zou ik het gewoon doén? Schijt hebben aan wat anderen ervan zouden denken, de armoede de pest laten krijgen en gáán voor wat we elkaar beloofd hadden: de jongens laten zien dat er meer is in de wereld. Het leven léven... omdat je nooit weet wanneer je leven ooit wéér op zijn kop zal staan.

En zo komt het dat ik hier nu lig. Twee weken lang hebben we elke dag gereisd, ontelbare tempels gezien, rijstvelden, plantages en heel veel meer. Soms gebeurde er iets, of zagen we dingen waardoor jij je aanwezigheid liet blijken. Zo heb niet alleen ik, maar ook jij je aan je belofte gehouden. Deze reis hebben toch een beetje met zijn vijven gemaakt. We proberen van alles te genieten, en door onze ogen geniet jij mee. En als ik eens een keer breek, is dat jouw onmacht die eruit komt. Jouw verdriet omdat je er niet écht bij kunt zijn. Maar ik voel je trots dat we alsnog zijn gegaan, al was daar eigenlijk weinig twijfel over bij mij.
Want er is me altijd geleerd dat wat je beloofd hebt, moet je doen...