zondag 4 augustus 2019

Overmacht

Zondagochtend 8 uur. Ik heb geen wekker hoeven zetten en dat was maar goed ook. De warmte van de laatste weken vergt nogal wat van mijn nachtrust. Daarbij slaap ik eigenlijk pas écht als de laatste van mijn jongens zich bij thuiskomst heeft gemeld, en aangezien ik morgen weer moet werken wil ik me nog even lekker omdraaien.

8.01 uur. "Mam?"... Ik hoor het wel maar negeer het. Niet nu, niet op mijn enige uitslaapochtend. "Mama?..."
Pfff.... hmmm?? "Mam, ik ben zo misselijk".
Ik vraag of hij dan misschien wat paracetamol wil en of hij een emmer kan pakken, just in case.
"Ja maar kunt U dat dan misschien even doen? Het duurde namelijk al tien minuten voordat ik van mijn bed naar de bank kon komen."

Tja, dan toch maar mijn bed uit. Ik geef hem de emmer en vertrek weer naar bed. Ik voel me onrustig. Het enige dat zich als een mantra herhaalt in mijn hoofd is: Ik wil het niet, niet wéér! Ik wil dat alles gewóón is, saai voor mij een part. Nee, ik wil het gewoon niet meer, ik ben nog steeds moe van toen...
Als een mokerslag komt het binnen. Ik ben blijkbaar zó klaar met het zorgen voor... natuurlijk wil ik zorgen voor mijn gezin, maar ik wil géén situaties waarin ik volledig in charge ben. Geen hulpbehoevenden meer graag, ook al kunnen ze er natuurlijk totaal niks aan doen. Ik wil niet meer hoeven rennen naar dokters op onmogelijke tijden, pillen geven, spuugbakjes aangeven en moeten legen, alles regelen oftewel: alle ballen in de lucht houden.
Ik wil eigenlijk dat ik gewoon al die ballen op de grond kan laten donderen, en dat iemand anders ze dan eens opraapt...

Helaas voor mij, maar dat zit er even niet. Kindlief heeft gevoetbald en is daarbij lelijk geblesseerd geraakt aan zijn knie. Het is dik, doet zeer, hij kan er nauwelijks op lopen, laat staan dat hij zelf naar de fysio kan fietsen. Dus zorg ik zonder mopperen voor coldpacks, smeer nog maar een zalfje, loop kleine blokjes door de straat met hem en probeer mijn onrust de kop in te drukken.
Want op zijn beurt probeert hij het heus wel, net als zijn vader een paar jaar terug. Ondanks de pijn zet hij een bakkie en als hij gaat afwassen met Luuk, pakt hij er een stoel bij.

Ik denk ( en hoop) dat de schade meevalt. Zolang er niet duidelijk is wat er precies is, zal ik hem taxiën. Ik zal de zorgzaamheid van de onrust laten winnen. Omdat het voor hem toch al zo zuur is. En over het algemeen gaat een zere knie weer een keer over, ook gaan daar soms wel een paar weken overheen. Dit in tegenstelling tot de onrust die machteloosheid bij ziekte veroorzaakt. Dat gevoel lijkt soms verdwenen, maar steekt in dit soort situaties blijkbaar toch weer de kop op. Ongeneeslijk, helaas. Als die knie dan tenminste maar snel weer beter wordt...