donderdag 13 juni 2019

Komt wel goed schatje

Vandaag is het 14 juni. Op zich geen speciale datum voor mij, maar dit jaar wel een vreemde dag. Ik ben vandaag op de kop af 46 jaar en 273 dagen. Ik hoor jullie denken: oké.... hoe kom je daar nou op? Nou, daar heb je hele handige online tools voor die feilloos voor je uitrekenen hoe oud je bent. Toen Johan een poosje dood was heb ik namelijk berekend hoe oud híj precies geworden was.

14 juni... Vandaag ben ik op de dag af net zo oud als Johan was toen hij stierf. Het laat me weer even nadenken over mijn leven. Wat heb ik tot nu toe bereikt? Maar ook wat wíl ik nog graag in de toekomst? Met wat ik heb bereikt ben ik dik tevreden, maar durf ik nog verwachtingen te hebben voor de komende jaren? Verdien ik die kansen wel? Durf ik me nog open te stellen voor nieuwe dingen?

Ik probeer me te verplaatsen in hoe Johan zich moet hebben gevoeld. Ruim twee jaar ziek zijn, steeds zieker worden en de situatie steeds uitzichtlozer. In je achterhoofd wéten dat je dit nooit zult kunnen winnen. Weten wat je achter zult moeten laten. Weten dat je heel veel belangrijke gebeurtenissen in het leven van je kinderen zult moeten missen. We hebben nog veel besproken, maar toch bleef de dood een onuitgesproken iets. Alsof we allebei wisten dat het onvermijdelijk was, iets waar we allebei verdrietig van werden, en er daarom beiden over zwegen. Gevolg was dat ik mezelf diep van binnen heel stilletjes voorbereidde op het vreselijke moment dat het einde verhaal zou zijn.

Ik ben er van overtuigd dat hij dat ook deed. Heel stil, een onuitwisbare lach op zijn gezicht maar ik las het verdriet in zijn ogen. Wat deed dat zeer... Als mijn angst naar boven kwam troostte hij me met de woorden: het komt wel goed schatje.
En dat kwam het ook steeds, zó vaak zelfs, dat ik er bijna in ging geloven.

46 jaar en 273 dagen. Ik wil niet dat mijn leven al over is, net zo min als hij dat wilde. Hij verdient het op zijn minst dat ik nog wat van mijn leven maak. Voor hem, voor de jongens en ook voor mezelf. Opnieuw beginnen kan niet, daarvoor neem ik teveel moois mee uit mijn eerste kleine 47 jaar. En ook al ben ik hoogstwaarschijnlijk wel over de helft, ik kan nog steeds verder bouwen op de stevige fundering die er al ligt. Ik heb alle emoties daarin al verankerd liggen, van liefde en geluk tot ziekte, verdriet en dood. Niets heeft me eronder gekregen dus mag ik vertrouwen op de woorden die Johan nog steeds vaak fluistert in mijn hoofd:
Komt wel goed schatje!