vrijdag 18 januari 2019

Durf ik wel?

Ik ben er klaar mee. Na twee jaar durf ik hardop te zeggen dat ik er geen reet aan vind. Het is genoeg geweest, van mij mag hij per direct terug komen.

Alles wat vroeger leuk was is nu anders. Ik was vroeger al niet de gangmaker op feestjes, maar nu voel ik me er nog minder op mijn gemak. En dat allemaal omdat ik Johan elke dag een beetje meer mis. De leegte in me, die elke dag een beetje leger wordt, verstikt me. Ik probeer het echt wel, ik ga weinig uit de weg, maar wàt ik ook probeer, die blik of arm als ik hem zoek is weg. En dat is nu juist wat ik nodig heb.

Ik heb momenteel een haat/liefde verhouding met mezelf, met mijn nieuwe 'Ik' die is ontstaan. Ik vind sommige veranderingen aan mezelf echt niet leuk,  ondanks dat ik er niks aan kan doen. Aan de andere kant blijk ik kwaliteiten te hebben die ik niet achter mezelf had gezocht. Behalve dat, rijzen er vragen in mijn hoofd die ik mezelf niet eerder wilde stellen. Waar ik niet eens aan kón denken.

Wil ik echt voor altijd "alleen" blijven? Alleen met de herinneringen aan mijn lief? Of durf ik toch verder te bouwen op de basis die hij heeft achtergelaten? Zonder hem te vergeten uiteraard. Op zoek naar wellicht ooit toch weer een blik, die me vol liefde aankijkt. Maar hoé dan ooit in godsnaam?

Ja natuurlijk heeft Johan tegen me gezegd dat hij niet zou willen dat ik voor altijd alleen zou blijven. Maar toch, zoiets horen of zeggen is wel net even iets anders dan het daadwerkelijk doen. Hoe weet je bijvoorbeeld of iemand het beste met je voor heeft? Of iemand echt voor míj gaat?

En dus ga ik het nog maar even uit de weg. Bang om verkeerd te kiezen. Maar wellicht nóg banger om goed te kiezen, en dan ooit wéér te verliezen. Omdat je nou eenmaal geen garanties krijgt. Omdat ik het nooit zal mogen vergelijken met de geweldige jaren die ik met Johan heb gehad. Omdat ik werkelijk niet weet of ik het aankan om vol voor die iemand te gaan, mocht hij onverhoopt ook ziek worden.

Dus doe ik het voorlopig nog maar met de gedachte aan zijn blik, zijn stem en zijn armen.
Omdat ik in wezen gewoon bang ben. Schijterd dat ik ben.
Wie weet ooit... want alleen is ook maar alleen...