vrijdag 21 september 2018

Spiegeltje, spiegeltje...

Ik zag je vanmorgen. Even twijfelde ik of ik je wel kende. Je lijkt op een vrouw die ik eerder heb gezien. Vertrouwd, maar toch ook weer niet. Want ik moest goed kijken om enige herkenning te zien. Je keek terug. Krachtig en sterk, maar je ogen waren leeg. Er miste iets. Je voorzichtige glimlach probeerde je verdriet te maskeren, maar kon het niet helemaal verbergen. Het was maar héél kort. Na een fractie van een seconde ging de deur naar een te groot verdriet op slot.

Als ik het niet zelf had gezien, zou het niet eens zijn opgevallen. Ik vraag me af wat er achter die deur schuil gaat. Is het zó pijnlijk? Blijkbaar is de herinnering kostbaar maar tegelijkertijd ondraaglijk. Laat je daar weleens iemand naar binnen? Lieve jonge vrouw, weet je dat je het niet alleen kunt, en ook niet alleen hóeft te doen? Als ik je weer zie zal ik je dat vertellen. Het geeft niet als het je dan teveel wordt. Ik zal bij je zijn om je tranen te drogen. En als dat emmers vol zijn, kieper ik ze voor je leeg. Want blijkbaar heb je heel lang sterk moeten zijn. Dat straal je namelijk ook uit. Een powervrouw, tegen wil en dank.

Omdat je denkt dat dat hoort. Maar weet je, het getuigt juist van kracht als je je zwakte ook durft te tonen. Als je durft te zeggen dat je bang bent, alleen, en hartstikke verdrietig. Kan ik je misschien helpen? Iéts doen om die mooie lach weer vaker te zien? Om een pretlichtje in je ogen te creëren, in plaats van de glinstering van je tranen? Weet je wel hoe mooi je bent? Niet alleen van buiten, maar zeker ook van binnen? Dat zie ik aan de manier waarop je de deur zorgvuldig afsloot.

De puurheid van je verdriet móet wel voortkomen uit een hele intense liefde. Een liefde die je niet wilt verliezen, voor eeuwig bij je wilt houden. Het mag. Maar zal je eens iets verklappen? Al zet de je deur wagenwijd open, die liefde blijft sowieso. Zelfs met windkracht 10 zal het veilig zijn in je hart.
Zullen we het samen doen, heel voorzichtig? Elke dag een stukje verder. Want misschien is er wel nóg meer ruimte. Ruimte voor iets anders maar ook ruimte voor jezelf. Wil je je dan door mij laten helpen, samen is het misschien wat minder eng.

En wie weet dat ik dan op een dag die vrouw weer herken. Die vrouw die me elke dag aankijkt, in de spiegel...