Ze huilt maar ze lacht

Ergens eind vorig jaar kwam het voorbij op Facebook; Portretten van  rouw, gefotografeerd door Ronald de Jong. (www.ronalddejongfotografie.nl) Het wekte mijn nieuwsgierigheid en ik besloot op de site te kijken. Wat ik zag waren mooie, maar levensechte foto's van mensen in rouw met passende gedichten. Wat me zo trof was het feit dat de pijn van hun gezicht af te lezen was. Als een litteken, gekerfd in hun ogen. Het zette me aan het denken, zou je dat bij mij óók zo duidelijk zien? Neeee.. vast niet. Mrs Positivo zet steevast een glimlach op als ze in de spiegel kijkt, dus bij mij zou het wel meevallen. Mijn oog viel op zijn oproep voor mensen die wilden deelnemen aan zijn project. Mooi, dacht ik, als ik meedoe kunnen mensen zien dat het niet altijd zo hoeft te zijn. Niet dat ik geen verdriet heb, maar bij mij was het vast niet zo overduidelijk zichtbaar.

En zo kwam het dat ik vorige week bezoek kreeg van Ronald. Na eerst een uurtje te hebben gekletst met een bak koffie gingen we daarna naar het strand voor foto's. Het was eigenlijk heel gezellig, ik heb ons verhaal gedaan zonder te huilen. (Want op de een of andere manier is dat is toch wel een  graadmeter..., net of ik een watje ben als ik moet huilen...) We namen foto's bij de waterlijn en ik keek uit over zee, wat ik vaker doe. Ik vraag me dan steevast af óf en wáár Jo zou zijn. Onbewust besef je dat je voor zo'n project niet breedlachend op de foto gaat, zo grappig is het allemaal niet, dus kijk je vooral voor je uit. We namen afscheid en vol verwachting wachtte ik op zijn mail dat de foto's en het  gedicht klaar waren.

Maandag was het zover...
Toch wel zenuwachtig opende ik de pagina om goedkeuring te geven voor publicatie. Het eerste wat ik dacht toen ik de foto zag was (sorry voor het taalgebruik): Holy shit... Ben ik dit echt??? Neee!!! Wat ik op al die andere foto's had gezien zag ik minstens net zoveel bij mij. Pijn en verdriet, gekerfd in mijn huid en mijn ogen...
Ben ik dit...zie jij mij zo...Ik herken mezelf niet echt.
Of eigenlijk echt niet! Nooit heb ik geweten dat mijn verdriet zó tekenend is. Als ik dit ben heeft hij dat echt wel prachtig gevangen in dit portret.
Ik kijk naar mijn profielfoto, genomen met Kerst, wat een contrast. Van die foto word ik blij, ik zie er ontspannen uit. Natuurlijk zit mijn verdriet van binnen, maar op die foto zie ik gewoon een vrouw die geniet van het moment, die huilt maar ze lacht...

Of Maan dit bedoelt heeft in haar liedje weet ik niet, maar ze slaat wel de spijker op zijn kop. Iemand die huilt omdat hij/zij verdriet heeft kan van binnen soms best genieten en lachen.
Maar iemand die naar buiten toe blij lijkt en lacht, kan van binnen kapot zijn en huilen.
Niet alleen ik, maar jij ook...
Ik zie mezelf liever in de spiegel zoals op mijn profielfoto, en jij vast ook. Ik lach liever, omdat verdriet zo'n pijn doet. Zodat ik maar niet teveel mezelf ben, uit angst te gaan huilen. Maar hoe zie jij mij echt? Zie jij mijn lach of juist mijn pijn? Prik jij door mijn lach heen? Mijn lach, die steeds vaker echt gemeend is? Ondanks mijn rouw, dat steeds meer een litteken wordt. Het litteken van een geweldige liefde waar ik nog steeds blij van wordt.

Ik zit hier alleen in de trein
En ik duik in mijn jas
En kijk uit het raam
En ik vraag me af
Hoe zou het voelen mezelf te zijn
Want soms doet het pijn als ik huil
Maar ik lach...

Heal the world

Ik was het van plan, ja echt, serieus. Ik schreef het gisteren, als een soort belofte of, als je het zo noemen wilt, een goed voornemen. Dit jaar nog meer stralen, voor mezelf en een ander. Gewoon om het leven en de wereld een stukje mooier te maken. Zoals Michael Jackson ooit al zong: Heal the world, make it a better place. Als we dat allemaal zouden proberen valt er vast wel iets heel moois van te maken.

Maar dit nieuwe, verse jaar is nog geen 12 uur oud of we worden alweer keihard geconfronteerd met de kille werkelijkheid. Zojuist, bij het lezen van de voorpagina  van een groot landelijk dagblad lees ik niets als ellende. En die narigheid gaat dan voornamelijk om wat een heel feestelijk gebeuren zou moeten zijn: het vuurwerk.

Leven we écht in een wereld waarin het kennelijk heel normaal is dat je iemand in elkaar slaat als hij/zij je ergens op aanspreekt? En wat bezielt je in godsnaam om vuurwerk naar binnen te gooien in huizen en flats, zelfs met de dood als gevolg? Ik schrik als ik de leeftijd van deze 'daders' zie. Kinderen zijn het nog, amper tieners... niet beseffend dat ze niet alleen ellende in andermans gezin veroorzaken, maar net zozeer in hun eigen.

Want hoé zul je jezelf ooit nog recht in de spiegel  kunnen aankijken als je de dood van iemand op je geweten hebt? Dat iemand moest sterven omdat jíj het zo nodig vond om die vuurpijl of wat het ook was naar binnen te gooien? Hoe kijk je als ouder naar je kind als hij/zij dat heeft veroorzaakt? Ik geloof eigenlijk niet dat ik het antwoord hierop wil weten. Sommigen onder ons zullen het waarschijnlijk afdoen als kwajongensstreken of gevalletje pech. Maar het zet mij aan het denken.

Maken we in deze tijd niet teveel prinsjes en prinsesjes, door aan alle wensen van onze kids tegemoet te komen? Hoe zullen zij het échte leven (wat heus niet altijd van een leien dakje gaat) ooit aankunnen als ze nooit eens 'nee' horen? Is het mobiele tijdperk echt zo'n pré voor onze kids, of was het ouderwetse buiten spelen wellicht zo slecht niet? Ze leerden dan zoveel nuttige dingen. Sámen spelen, kleine ruzietjes oplossen, creativiteit ontwikkelen. Dingen waar ze in de rest van hun leven nog heel veel profijt van hebben. Moeten wij ouders alles maar goed vinden, of is misschien toch handiger om bepaalde regels te hanteren. Studies hebben aangetoond dat kinderen grenzen zoeken, maar als wij volwassenen die niet stellen, dan gaat de zoektocht blijkbaar steeds verder.

Ik wil overigens niet suggereren dat de desbetreffende ouders hun kinderen hiertoe hebben aangezet, soms ligt gedrag aan hele andere factoren. Maar ik zou niet graag in hun schoenen staan. Ik weet namelijk wat dood en verdriet met je doet, het laat onuitwisbare sporen na.

Ik sluit de website en ben nog vastberadener in mijn doel voor dit jaar. Het zal niet meevallen, maar die wereld moét mooier worden. En daarom brandt mijn lichtje vandaag al, met een extra kaarsje voor alle slachtoffers, naasten en daders. Dat ook zij ooit weer het licht zullen zien en doorgeven.
Heal the world, doe je mee?