Game over

Ik heb ze gehad, al meerdere keren in mijn leven, en ik weet bijna zeker jullie ook. Situaties waarvan je denkt: Oké, laat dit een stom spel zijn en laten we er dus meteen mee stoppen. Puur uit onmacht omdat je de controle kwijtraakt of gewoon dreigt te verliezen.

De eerste keer waarvan ik het me nog kan herinneren was tijdens de bevalling van Luuk. Stiekem had ik er van tevoren op gehoopt dat een derde kind op de wereld zetten (na twee eerdere drama-bevallingen) toch wel wat makkelijker zou gaan. Maar na ruim drie helse dagen was ik er wel klaar mee! Ik besloot dat ik er geen zin meer in had, maar helaas... dat mannetje moest eruit dus stoppen was geen optie. Geen game over, gewoon de hele rit uitzitten, vier héle lange dagen...

Jaren later had ik het gevoel te willen kappen met die hele klerezooi toen Jo zo ziek was. Elke keer als we dachten dat het iets beter ging werden we weer keihard terug gegooid. Een soort van: ga direct naar de gevangenis, ga niet langs start, u ontvangt geen 20.000 euro...
Nou hoefde ik die 20.000 euro ook niet, als ik maar kon kappen met dat pokkespel! Maar ook dat bleek geen spel...Sinds zijn dood heb ik ook al regelmatig gedacht: "Ja nu weet ik het wel. Ik vind er niks aan zonder jou, je bent nu lang genoeg weggeweest, kom maar snel weer terug ". Ook dat zit er niet in. Wetend dat het uitzitten van deze rit de rest van mijn leven zal duren.

En nu het Corona-verhaal. Het gooit me terug in de tijd. Ik-Wil-Het-Niet! Alle onrust die ik in de afgelopen jaren heb gevoeld komt weer boven. Helaas heb ik niks te willen.Was ik in de tijd van Jo zijn ziek-zijn gefixeerd op elke klier die maar kon opzetten, nu ben ik vooral gefocust op elk kuchje, elke nies en elke keer dat ik mijn neus moet snuiten. Ik ben bang, omdat ik weet dat het geen fuck uitmaakt of je jong bent of oud, doelgroep of niet. Ik slaap er slecht van en elke dag hoop ik dat ik niet óók het verkeerde lootje heb getrokken. De onmacht die we allemáál voelen. Het is een soort Russisch roulette, misschien ben je op het verkeerde moment op de verkeerde plaats, al doe je nóg zo voorzichtig. Ik leef mee met al diegenen die de zorg hebben over alle zieken. Ik weet namelijk hoe frustrerend het is als je álles uit de kast haalt om iemand beter te maken, maar dat dat dan vervolgens niet lukt. Leven en werken met de dood op je hielen. Niet weten hoe lang deze rit nog duurt. Wat een klote-spel, ik wil ermee stoppen, het liefst nu meteen. Ik wil niet meer bang zijn, ik wil zó graag 'gewoon'. Nooit meer 'ga terug naar de gevangenis', maar juist 'ga verder naar start'.

De natuur doet net of ze niets in de gaten heeft. De bomen staan prachtig in bloesem en de bollenvelden in volle bloei. Maar ons leven staat on-hold, we kijken ernaar vanuit ons raam. Back to basic, spelletjes spelen die je wél in de hand hebt en geluk in je eigen huis zien te vinden. Misschien dat ik, als ik goed zoek, ook mijn rust nog ergens tegen kom...

Angst

Paniek en onrust, elk moment van de dag, waar je ook bent en wat je ook doet. Er is maar één ding waar we het met zijn allen over hebben: het Corana-virus.
Ik ben ( en helaas velen met mij) beschadigd door een ziekteperiode. Eerlijk is eerlijk, toen alle commotie begon dacht ik stiekem: is dit niet een beetje overdreven?Waarschijnlijk volledig onterecht, maar dat is de erfenis die ik heb na 2,5 jaar in de wereld van kanker te hebben geleefd. Ik kon (en kan) me soms echt verbazen over mensen die half dood gaan van een dagje hoofdpijn of een keer spugen. Natuurlijk is het vervelend en het is ook heus niet aardig van me om dat te denken, maar kóm op. Waar hèb je het over...

Het is ook precies de manier waarop wij onze jongens hebben opgevoed. Je blijft niet thuis van school voor een beetje hoofd- of buikpijn. Ga het maar proberen, naar huis komen kan altijd nog. Maar ze kwamen nooit... Kijk, koorts vind ik iets anders, dan bleven ze op de bank en hadden ze er zelf na één dag al de pest over in dat ze dan dus óók niet naar de voetbaltraining mochten.
Uiteindelijk hebben wij het geluk dat we vrijwel nooit ziek zijn.

En toen kwam Corona. Als we de berichten mogen geloven ontstaan door iemand die een, al dan niet levend, beest heeft gegeten dat besmet geweest is door een vleermuis....Ook zoiets waarbij je je af kunt vragen: waaróm??? En tegelijkertijd: hóé dan? Hoe is het in godsnaam mogelijk dat zoiets kan leiden tot een wereldwijde ramp. Economisch gezien misschien wel de grootste ramp ooit. Lege straten, lege schappen, landen die op slot gaan en bedrijven die zich afvragen of het niet uitdraait op een faillissement.

Maar daarbovenop nog de angst onder de mensen. Áls je je al naar de supermarkt durft te wagen, moet je maar hopen dat je niet per ongeluk een keer hoeft te niezen of kuchen. Terwijl we natuurlijk ook een gewoon koutje opgelopen kunnen hebben. Het is tenslotte pas maart. En met het voorjaar dat begint te ontluiken neemt het aantal mensen dat een loopneus krijgt altijd al toe.
Maar goed, al 43 doden door het virus in Nederland ( op moment van schrijven) is echt wel "serious business..."

Dus twijfelen we nu bij alles. Want stel dat... Wat dan? Thuisisolatie, thuiswerken zover dat kan, afstand houden en vooral heeeel vaak je handen wassen. Angst regeert. En ja, inmiddels ook een beetje bij mij. Want het zal toch niet gebeuren dat ik ziek word? Of erger nog, kom te overlijden door zo'n stom virus! Het maakt dat ik toch ook voorzichtiger ben. Ik blijf meer thuis, ga nog wel lopen maar dan vooral in bos en duin waar weinig mensen zijn en probeer goed naar mijn lijf te luisteren. Beetje back to basic. Hopend dat het virus net zo snel verdwijnt als het gekomen is.

Wees allemaal voorzichtig, zorg goed voor jezelf en je naaste. De dingen die het belangrijkste zijn in het leven worden nu weer duidelijk. Ik had nooit gedacht dat ik het ooit zou zeggen maar: voel je je niet lekker? Blijf dan maar thuis! Al dan niet met een koude Corona, om het toch nog een beetje draaglijk te maken..



           
              

Abraham

🎶Vader Abraham had zeven zonen
Zeven zonen had Vader Abraham
En ze zongen maar en ze dronken maar
En ze hadden zo’n plezier🎵

Ken je het liedje nog? Ik moest er de afgelopen maanden steeds aan denken. Op Facebook kwam de ene na de andere verjaardag voorbij. Ik heb het nu niet over de gewone verjaardagen; met 1600 vrienden wéét je dat er dagelijks taart wordt gegeten. Nee, ik zag vooral veel verjaardagen voorbij komen van vrienden en oud-klasgenoten van Johan. Ze vierden stuk voor stuk de dag dat ze de prachtige leeftijd van 50 jaar hadden aangetikt. Sarah, Abraham... geweldig! 50 is het nieuwe 40 en als je dan ook nog eens te weten bent gekomen waar de mosterd vandaan komt, is het zéker feest! 

Daarom feliciteerde ik de jarige telkens met deze mijlpaal, wenste hem/haar een mooie dag en nog heel veel gezonde jaren erbij. Maar met elke felicitatie die ik plaatste, groeide de pijn in mijn hart. Ik wist namelijk dat de 50e verjaardag van Johan er ook aan zat te komen. Helaas is hij gestrand op 46.
Hoe anders had alles moeten zijn? Ik denk aan de voorpret die we zouden hebben. We zouden nu stilletjes een pop moeten maken, 50 kadootjes moeten verzinnen, een Abrahamtaart laten maken...

10 maart 1970, vandaag precies 50 jaar geleden, werd de man geboren die mijn leven kleur gaf. Die mij liet stralen, mij moeder maakte, mijn leven veranderde en mij aanbad!
Wat hadden wij hem graag de dag van zijn leven gegeven, hij hield er zo van!
Ik heb er even over gedacht om een kleine Abraham te maken voor op het graf, maar daar toch vanaf gezien. Het zou dan waarschijnlijk een zielig "Ken-achtig" mannetje geworden zijn met wat grijze watten als pruik en baard, meer ruimte is er niet. En dan, die 50 kadootjes koop ik tenslotte ook niet. Gek eigenlijk, vorig jaar toen hij 49 zou zijn geworden was het "gewoon" zijn verjaardag, maar nu is het net ff lastiger. En dat alleen maar door die 5 en die 0.

Mijn eigen Abraham had geen zeven zonen. Zijn teller bleef steken op drie. Maar wel zulke leuke, dat ze wat mij betreft tellen voor zeven. Dat zingen en drinken doen ze ook, dus so far so good.
Hij moet het vandaag alleen doen zonder pop en kadootjes, maar we heffen wel het glas op hem. En weet je, met een beetje geluk hebben ze in de hemel ook mosterd. Dan weet hij misschien toch waar Abraham die nou uiteindelijk vandaan haalt...

Blij

Weet jij eigenlijk wel
Wat je allemaal doet voor mij?
Ongemerkt en gedachteloos
Maak jij me telkens weer een beetje blij.

Als je vertelt over je werk,
Je kinderen of wat je plannen zijn
Dat jij dat met me delen wilt
Vind ik alleen al fijn.

Het maakt niet uit of ik je al lang ken of pas kort,
het gaat om het gevoel
Gewoon onszelf kunnen zijn bij elkaar
Dat is precies wat ik bedoel

Door jou lijkt het net
Alsof elke dag de zon een beetje schijnt
Waardoor dat onvolledige gevoel
Diep in mij voor eventjes verdwijnt

Dus dank je wel lieverds,
groot of klein, man of vrouw
Ik zeg oprecht met heel mijn hart:
Wat word ik blij van jou!