Vakantie 2022, voor het eerst weer een zomervakantie sinds die geweldige reis naar Indonesië 3 jaar geleden. En net als iedereen was ook ik er enorm aan toe. Voor de 4e keer een vakantie 2.0 naar de zon.
Gran Canaria werd het deze keer. 1 week zon, niets doen en bijkomen van alles wat er de afgelopen maanden weer gebeurde in ons leven.
Gek genoeg verandert de tijd blijkbaar niets aan het feit dat vakantie-na-verlies toch anders is. De eerste twee dagen had ik echt nodig om te schakelen. We zitten all inclusive dus we hoeven niets. Thuis is er altijd iets te doen of te regelen. Na die twee dagen merkte ik een omslag. Want terwijl de drukte in mijn hoofd afnam, kwam er des te meer ruimte. Ruimte om na te denken en waarin het missen van Johan een prominente plek opeiste. Ja, de laatste vakantie naar het buitenland ( Egypte) met het complete gezin was in 2013. Ik weet het. Je zou toch denken dat het makkelijker wordt. Dat alle herinneringen daaraan intussen wel genoeg hun kop op hebben gestoken. Dat het nu wel een keer klaar mag zijn. 'Lekker genieten hoor!', zo lief bedoeld, maar die 3e en 4e dag kostte het me wederom moeite.
De reden? Geen idee, maar de herinneringen zweefden als kleine kwallen door mijn hoofd. Volgens mij begon het toen ik met een van de jongens een balletje aan het gooien was in het zwembad. Vlak naast ons was een vader aan het dollen met zijn kind. Voor mijn ogen zag ik Jo, 9 jaar terug. Bij een ander zwembad, maar ook gooien met een balletje en stoeien met de jongens onder dezelfde zon. In een klap was het klaar, boem, ingehaald door het verleden. Opnieuw, hoe zeer ik er ook voor waak. Het komt en het gaat wanneer het wil. Gelukkig duurt het deze keer geen dagen. Ik kan het benoemen en wordt vanzelf weer vrolijk als ik Johan-achtige gekkigheid hoor uit de mond van de jongens. Of als ik hun gezichten zie als het spelletje niet loopt zoals ze zelf bedacht hadden. Door de jongens gaat er altijd een deel van Johan mee. In een grap, een gebaar en gewoon een beetje slap ouwehoeren
Ik kijk naar ze als ze glimmend van de olie op hun zonnebedje liggen. Ik prijs me bovendien héél rijk dat ze nog mee gaan. We genieten waar het kan en ik hoop dat ik genoeg ben opgeladen voor de komende tijd. Opnieuw het onbekende bekende tegemoet. Het zal waarschijnlijk wel weer even duren, maar heel stiekem kan ik niet wachten op deel deel 5 van onze vakanties 2.0
