2022, wat had ik zin in dit jaar. 'Even'-jaren, ik hou er van. Na eindeloos twijfelen durfde ik de stap te nemen om te geloven in een nieuwe toekomst, met een nieuwe liefde. Helaas kwamen we niet verder dan het voorjaar. Ongemerkt waren we in dezelfde trein gestapt als die waar ik 6 jaar geleden met Johan in zat. De zomer gleed aan ons voorbij. Eenzelfde zomer ook als toen, met voornamelijk ziekenhuisopnames, met dezelfde artsen en dezelfde behandeling. Ik heb me zó vaak afgevraagd hoe het in godsnaam mogelijk was dat dit opnieuw gebeurde. Met Johan vroegen we ons nooit af waarom. Het gebeurt bij zoveel mensen, dus waarom niet bij ons. Nu spookte het voortdurend door mijn hoofd: wáárom twee keer?
2022, wat nou een mooi jaar? Toch hield ik hoop, deze keer zou het vast wél goed aflopen.
Helaas heeft het lot maling aan gebeurtenissen uit het verleden. En dus herhaalde de geschiedenis zich op een heel pijnlijke wijze.
50 jaar en al twee keer je man/partner verloren hebben. Geloof me, het is niet te doen.Mensen vragen hoe het gaat, maar serieus, ik weet het niet. Ik slaap slecht, sta op en het wordt weer avond. Wat ik in de tussentijd doe? Géén idee. Het is maar goed dat ik zulke leuke jongens en schoondochter heb, zodat ik nog enige afleiding en structuur heb op een dag.
Ik heb hoofdpijn, mijn lijf doet zeer en voel me leeg. Ik vergeet vanalles, kan me slecht concentreren en raak vanalles kwijt. Het ergste is dat ik mezelf ook kwijt ben. Angst en verdriet van nu zijn vermengd met de angsten en pijn van 6 jaar geleden. Mijn liefde voor Johan kon en mocht naast mijn liefde voor Arie bestaan. Maar hoe doe je dat met verdriet? Alles voelt hetzelfde, maar toch is alles zo anders. Hoe leg ik uit hoe het écht voelt? Hoe kan iemand nou begrijpen hoe stil de stilte nu is? Hoe kan ik ooit opnieuw vertrouwen krijgen in de toekomst? Natuurlijk weet ik diep van binnen dat ik ook deze keer heus mijn hoofd wel boven water hou. Ik zie ook nog steeds dat ik geluk heb veel andere dingen.
Maar ondanks alle goede bedoelingen ben ik momenteel allergisch voor opmerkingen als: Kom op hoor, je bent nog jong. Of: over een tijdje wordt het wel beter... Ik denk dan alleen maar: gelukkig jullie begrijpen er volgens mij echt totaal geen zak van. Want geloof me maar, ik gun niemand om dit mee te maken.
We gaan nu richting december. De zogenaamde feestmaand doet me dit jaar al helemáál weinig. Dit is nl het 6e jaar na Johan zijn overlijden. Alle data vallen ook nog op dezelfde dag van de week. Morgen is de laatste keer dat hij thuis heeft ontbeten, de laatste keer dat de arts blij was met zijn bloedwaarden. Maar ook de laatste dag dat hij werd opgenomen.
2022 is voor mij letterlijk het jaar van de herhaling geworden. De herinneringen zijn levendiger dan ooit. De pijn helaas ook.
Misschien moet ik maar een voorliefde voor oneven jaren krijgen. Kijken of dat meer geluk gaat brengen.
Want ondanks alles weet ik dat ik verder moet. Dat ik door moet gaan met de dag plukken. Dat het leven wellicht ooit nog eens leuk zal worden. Dat ik ooit opnieuw gelukkig word. Ik zie alleen nog even niet helemaal hoe.
