vrijdag 10 augustus 2018

Jouw rouw, mijn rouw

Jouw rouw, mijn rouw
Het zou zomaar de titel kunnen zijn van een nieuw televisieprogramma. Met hetzelfde concept als het programma waar je waarschijnlijk meteen aan moest denken toen je de titel van deze blog las. In plaats van een week van vrouw ruilen, ruil je nu een keer een week van rouw. Want ik schrijf er elke keer wel over, maar rouwen is voor iedereen anders. Daarom zou je zomaar een kijkje kunnen nemen in het rouwen van een ander, een weekje ruilen van rouw om te zien of dat anders is en voelt. Of je dat ook écht moet willen is een tweede...

Er is niet één vorm van rouw. Het is dus ook niet zo dat wat ik doe "goed " is. Ik pas momenteel toe wat Johan me heeft geleerd toen hij ziek was. En misschien ook wel daarvoor, maar kwam het toen nog niet helemaal binnen. Hij heeft me geleerd om te accepteren wat onvermijdelijk is. Sommige dingen heb je niet in de hand, kun je niet veranderen, hoe hard je dat ook probeert. Ik heb dat moeten leren, wat overigens niet wil zeggen dat het me altijd makkelijk afgaat hoor. Maar het helpt me wel als leidraad.

Op wat voor manier je liefste komt te overlijden is voor iedereen anders. Toch is dát een hele belangrijke factor in de manier waarop je rouwt. Maar ook of iemand oud of jong was.
Feit is dat niemand gemist kan worden. Jong of oud; je bent altijd iemands kind, vader of moeder, broer of zus, vriend of vriendin. Toch is het stukje acceptatie voor mij persoonlijk er eerder bij iemand van 90, dan bij iemand van 50 of nog jonger. Die mensen hebben een heel leven gehad, soms zitten ze zelfs "te wachten" tot het over is. Wat het gemis voor de naasten overigens niet minder maakt, laat ik dat voorop stellen.

Dan is er nog het vraagstuk hoé iemand overlijdt. Is dat na een ziekbed of plotseling, door een ongeval of bijvoorbeeld een hartstilstand? Ik zou eerlijk waar niet kunnen zeggen waar je voor zou moeten (willen) kiezen. Het is net zoiets als de vraag: word je liever blind of doof. Johan is 2,5 jaar ziek geweest waarvan het laatste jaar écht niet grappig meer was. Machteloos toe moeten kijken hoe hij steeds weer iets meer achteruit ging, is het moeilijkste wat we ooit hebben gedaan in ons leven. Maar toch hebben we in die periode nog wél herinneringen kunnen maken, dingen door kunnen praten en elke dag een stukje afscheid kunnen nemen.

Als iemand plotseling overlijdt heb je dat ziekbed dan wel niet gehad, maar ook die extra herinneringen en gesprekken niet... de verbinding wordt in één keer met een scherp mes doorgesneden. Zónder aankondiging, zonder afscheid... Een niet te maken keuze. Je kunt geen appels met peren vergelijken, maar dus ook geen rouw met rouw. Twee overlijdens, twee keer een totaal verschillend gevoel en twee keer een andere rouw.

Stel dat ik mee zou doen aan het nieuwe programma, dan denk ik dat ik blij zal zijn als de week erop zit. Want ook al is wat ik zelf voel echt vréselijk, ik zou kapot gaan aan een rouw-zonder-afscheid.
Dus zelfs nu durf ik te zeggen dat ik dan weer blij zal zijn als ik mijn eigen rugzak met rouw weer om mag doen.Want uiteindelijk is rouw geen wedstrijd. En al helemaal geen entertainment.
Dus dat televisieprogramma hoeft er van mij dan ook niet te komen...