Ik heb iets geks met woorden. Heel veel woorden associeer ik met een kleur.
Zoals bijvoorbeeld de dagen van de week. Zondag is oranje bij me, en dinsdag groen. Vrijdag lichtbruin en donderdag donkerblauw. Waarom? Geen idéé. Ik weet wél dat ik niet de enige ben die dat heeft, ook mijn jongens hebben het namelijk. Aangezien ik me niet kan voorstellen dat het alleen bij ons erfelijk bepaald is, denk ik dat jullie het wellicht ook herkennen.
Ook andere woorden doen er gezellig aan mee. Zo is een bloem roze, een auto geel (een soort yellow cap) en een huis blauw/grijs. Maar ook geluk (groen), liefde (vreemd genoeg niet rood maar wit) en overduidelijk de dood. De dood is voor mij zwart. Gitzwart, zonder nuance. Zwart als een soort symbool van het gat wat er geslagen wordt, het onbekende erachter.
"Rouw" heeft voor mij altijd de kleur grijs gehad. Donkergrijs, passend bij het zwart van de dood. Maar in de praktijk blijkt dat niet zo duidelijk te zijn. Als een kleurenwaaier verandert het grijs telkens van tint. Er zijn voor mijn gevoel echt 50 tinten rouw. Of moet ik zeggen 50 tinten grijs of grauw? Want rouwen gaat over gevoel, en aangezien je gevoel verandert, verandert ook de kleur mee. Zo was het vlak na het overlijden zó donkergrijs, dat het tegen zwart aan zat.
Dat bleef het ook wel een hele poos hoor. Maar weet je, naast het verdriet en gemis( wat nooit meer over gaat), gebeuren er gelukkig ook nog leuke dingen. Ook voor ons, al kost dat in
het begin enige moeite om te zien.
Elke leuke gebeurtenis, elke lach, zorgt ervoor dat het grijs verandert. Soms zo weinig dat het nauwelijks zichtbaar is. Maar als je het grijs van nu náást het grijs van het begin zou leggen, zie je het verschil echt wel.Hoe lichter het grijs wordt hoe lichter ik me van binnen voel. Hoe lichter het grijs, hoe meer mooie momenten we hebben gehad, hoe meer we hebben gelachen. Betekent dát dat we geen verdriet meer hebben? Nee integendeel. Maar het betekent wel dat we een tint dichter bij het leven zijn.
We integreren langzaam in het leven waar we geen deel van uit willen maken, maar wel moéten. Zonder keuze proberen om door te gaan.Met soms drie tinten vooruit en daarna weer twee achteruit, maar elke tint is winst. Om een balans te vinden tussen ons oude leven en het nieuwe. Een leven waar jij geen deel meer van uit maakt.
Maar een leven dat gekleurd wordt, door 50 tinten jou...
Zoals bijvoorbeeld de dagen van de week. Zondag is oranje bij me, en dinsdag groen. Vrijdag lichtbruin en donderdag donkerblauw. Waarom? Geen idéé. Ik weet wél dat ik niet de enige ben die dat heeft, ook mijn jongens hebben het namelijk. Aangezien ik me niet kan voorstellen dat het alleen bij ons erfelijk bepaald is, denk ik dat jullie het wellicht ook herkennen.
Ook andere woorden doen er gezellig aan mee. Zo is een bloem roze, een auto geel (een soort yellow cap) en een huis blauw/grijs. Maar ook geluk (groen), liefde (vreemd genoeg niet rood maar wit) en overduidelijk de dood. De dood is voor mij zwart. Gitzwart, zonder nuance. Zwart als een soort symbool van het gat wat er geslagen wordt, het onbekende erachter.
"Rouw" heeft voor mij altijd de kleur grijs gehad. Donkergrijs, passend bij het zwart van de dood. Maar in de praktijk blijkt dat niet zo duidelijk te zijn. Als een kleurenwaaier verandert het grijs telkens van tint. Er zijn voor mijn gevoel echt 50 tinten rouw. Of moet ik zeggen 50 tinten grijs of grauw? Want rouwen gaat over gevoel, en aangezien je gevoel verandert, verandert ook de kleur mee. Zo was het vlak na het overlijden zó donkergrijs, dat het tegen zwart aan zat.
Dat bleef het ook wel een hele poos hoor. Maar weet je, naast het verdriet en gemis( wat nooit meer over gaat), gebeuren er gelukkig ook nog leuke dingen. Ook voor ons, al kost dat in
het begin enige moeite om te zien.
Elke leuke gebeurtenis, elke lach, zorgt ervoor dat het grijs verandert. Soms zo weinig dat het nauwelijks zichtbaar is. Maar als je het grijs van nu náást het grijs van het begin zou leggen, zie je het verschil echt wel.Hoe lichter het grijs wordt hoe lichter ik me van binnen voel. Hoe lichter het grijs, hoe meer mooie momenten we hebben gehad, hoe meer we hebben gelachen. Betekent dát dat we geen verdriet meer hebben? Nee integendeel. Maar het betekent wel dat we een tint dichter bij het leven zijn.
We integreren langzaam in het leven waar we geen deel van uit willen maken, maar wel moéten. Zonder keuze proberen om door te gaan.Met soms drie tinten vooruit en daarna weer twee achteruit, maar elke tint is winst. Om een balans te vinden tussen ons oude leven en het nieuwe. Een leven waar jij geen deel meer van uit maakt.
Maar een leven dat gekleurd wordt, door 50 tinten jou...
