donderdag 27 september 2018

Op herhaling

Hier zit ik dan, in de kerk. De kerk die me ooit zo vertrouwd was. Waar ik vroeger wekelijks kwam, getrouwd ben en waar de jongens zijn gedoopt. En ook de kerk van waaruit jij bent begraven. Tja, hier zit ik dan.

Een waas van tranen beneemt me het zicht. Ik ben hier voor de eerste uitvaart na die van jou. En ook al vind ik het heel erg voor de nabestaanden van deze overledene, mijn tranen zijn vandaag niet alleen voor hen. Het hele gebeuren brengt zoveel naar boven bij me. De confrontatie is enorm.

Uit de geluidsinstallatie klinkt een, door de overledene uitgekozen, nummer. Ik wéét dat de nabestaanden zo met de kist naar voren komen lopen. Ik weet het...
Maar ik zie onszelf. Alsof er anderhalf jaar is weggevallen. Ik zie ons nog zó staan, achterin dezelfde kerk, die toen was gevuld met zo'n 600 mensen. Ik hóór het nummer dat wijzelf hadden uitgekozen, gemengd met het zachte gesnik van de aanwezigen. Ik voél de spanning nog in mijn lijf en de ogen op ons gericht, terwijl wij met jou naar voren liepen.

De waas voor mijn ogen is inmiddels zo dik dat er tranen over mijn gezicht rollen. Snel veeg ik ze weg. Focus Ireen! Ik heb geleerd dat je maar aan één ding tegelijk kunt denken, dus begin ik snel met het tellen van de glas-in-lood raampjes. Ik maak er een keersommetje van, om mijn gedachten weer rustig te krijgen. Ik voel de hand van Luuk die de mijne pakt. Zijn gezicht is strak, wat gaat er in hem om... Ik zie ook bij hem de spanning toenemen.

Het aansteken van de kaarsen, de woorden die gesproken worden door de kinderen. Het verdriet van de familie... Ook wij hebben toen zelf gesproken, en terwijl ik nu naar hún herinneringen luister denk ik: wat zijn jullie dapper. Het geeft niet als je nu breekt, straks helpt het je dat je dit gedaan hebt. Mijn gedachten gaan weer terug.

Zóveel mensen die bij het laatste afscheid waren, zoveel bloemen, lieve woorden. Zoveel verdriet... Maar wat deed het ons goed. Het is ook precies de reden dat we hier nu zijn. Verdriet is zo heftig, dat kun je niet alleen. Daar heb je anderen bij nodig. Wij willen daarin niet verzaken, hoe lastig dat nu ook voor ons is. Het leven is niet alleen maar feest. Juist in verdrietige tijden is het belangrijk om er voor elkaar te zijn. Na afloop van dienst is de condoleance in hetzelfde zaaltje als waar wij het koffie drinken hadden, hoe bizar.

Bij een begrafenis is nooit sprake van een generale repetitie. Maar ik kan wel stellen dat wij met deze uitvaart minstens op herhaling zijn geweest...


vrijdag 21 september 2018

Spiegeltje, spiegeltje...

Ik zag je vanmorgen. Even twijfelde ik of ik je wel kende. Je lijkt op een vrouw die ik eerder heb gezien. Vertrouwd, maar toch ook weer niet. Want ik moest goed kijken om enige herkenning te zien. Je keek terug. Krachtig en sterk, maar je ogen waren leeg. Er miste iets. Je voorzichtige glimlach probeerde je verdriet te maskeren, maar kon het niet helemaal verbergen. Het was maar héél kort. Na een fractie van een seconde ging de deur naar een te groot verdriet op slot.

Als ik het niet zelf had gezien, zou het niet eens zijn opgevallen. Ik vraag me af wat er achter die deur schuil gaat. Is het zó pijnlijk? Blijkbaar is de herinnering kostbaar maar tegelijkertijd ondraaglijk. Laat je daar weleens iemand naar binnen? Lieve jonge vrouw, weet je dat je het niet alleen kunt, en ook niet alleen hóeft te doen? Als ik je weer zie zal ik je dat vertellen. Het geeft niet als het je dan teveel wordt. Ik zal bij je zijn om je tranen te drogen. En als dat emmers vol zijn, kieper ik ze voor je leeg. Want blijkbaar heb je heel lang sterk moeten zijn. Dat straal je namelijk ook uit. Een powervrouw, tegen wil en dank.

Omdat je denkt dat dat hoort. Maar weet je, het getuigt juist van kracht als je je zwakte ook durft te tonen. Als je durft te zeggen dat je bang bent, alleen, en hartstikke verdrietig. Kan ik je misschien helpen? Iéts doen om die mooie lach weer vaker te zien? Om een pretlichtje in je ogen te creëren, in plaats van de glinstering van je tranen? Weet je wel hoe mooi je bent? Niet alleen van buiten, maar zeker ook van binnen? Dat zie ik aan de manier waarop je de deur zorgvuldig afsloot.

De puurheid van je verdriet móet wel voortkomen uit een hele intense liefde. Een liefde die je niet wilt verliezen, voor eeuwig bij je wilt houden. Het mag. Maar zal je eens iets verklappen? Al zet de je deur wagenwijd open, die liefde blijft sowieso. Zelfs met windkracht 10 zal het veilig zijn in je hart.
Zullen we het samen doen, heel voorzichtig? Elke dag een stukje verder. Want misschien is er wel nóg meer ruimte. Ruimte voor iets anders maar ook ruimte voor jezelf. Wil je je dan door mij laten helpen, samen is het misschien wat minder eng.

En wie weet dat ik dan op een dag die vrouw weer herken. Die vrouw die me elke dag aankijkt, in de spiegel...