Signs

Wat doe je als je weet dat je ziek bent.
Niet gewoon een griepje( hoewel dat ook heel vervelend kan zijn), nee echt ziek.
Dan vecht je, pieker je, geniet je en hoop je.
En soms, héél kort, wanhoop je. En dan heb je het samen over de dood.
En over ná de dood.
Je hoort soms de wildste verhalen, die me af en toe best konden beangstigen.
Dus sprak ik met Johan af dat hij geen enge dingen mocht doen.
Dus niet de pc laten crashen, geen klopgeluiden of iets waar ik bang van zou worden.
En zo sloten we samen een deal. Áls hij al de mogelijkheid had om te laten merken dat hij bij ons is, zou hij dat kenbaar maken door met de lampen en electra te klooien.
Dat leek ons wel toepasselijk voor een elektricien.
Ik hoor jullie denken: ja túúrlijk...keep on dreaming...
Nou ik zal je zeggen, het was ook niet het eerste waar ik aan dacht.
Tót ik de eerste ochtend na zijn overlijden het licht aandeed.... : de lamp in de hoek deed het niet.  Oké, kon toeval zijn. Maar diezelfde dag sneuvelde er een lamp bij mijn zus, de dag erna bij mijn vader. Binnen 5 dagen na zijn overlijden waren er 8(!!!) lamp- of electra-incidenten geweest.
De meest bizarre was bij mijn moeder. Een stekker die bij haar bed hoort, ontplofte in het contact!
Er is onderzoek gedaan door een monteur en die had écht totaal geen verklaring, snapte er niks van....
Nou wij wél!
De móóiste was het volgende:
Op de dag van de avondwake gingen Anja, Areen en ik alvast bloemen overbrengen,
van de plek waar hij lag opgebaard naar de kerk. Het was 1 uur 's middags.
Op het moment dat we gingen rijden met onze auto's vol bloemstukken,
ging de lantaarn waar we stonden 1 keer aan en uit!
Net of Johan ons een knipoog gaf, zo van: goed bezig meiden!
En of je er nou in wil geloven of niet, het was té toevallig om toeval te zijn.
Natuurlijk zijn er gedurende het afgelopen jaar wel 1 of 2 lampjes stuk gegaan,
en dan denk ik heus niet persé dat dat "Johan" is. Maar toeval of niet....
Op zijn sterfdag 8 december deed ik s morgens het licht aan en? Ehhhh ja echt: lamp stuk!
De dag erna bij de buurman 3 lampen en weer een dag later weer bij mij.
Diezelfde dag appt Anja mij dat het lichtsnoer van de kerstboom is doorgebrand....
dag later wéér een lamp bij haar.
Opnieuw zoveel dingen binnen een paar dagen na de sterfdatum in ons kringetje.
Ik voél hem dus niet alleen bij me, maar hij laat mij duidelijk zien dat hij woord houdt.
Het troost me, ongeacht of mensen me voor gek verklaren.
Typisch gevalletje van: je had er bij moeten zijn en het dan óók nog willen zien.
Net zoals Marco zong tijdens de uitvaart:

Hoe mooi,
kan het leven zijn,
Het is maar hoe je kijkt,
het is maar wat je droomt.
Hoe mooi,
is jouw werkelijkheid,
Jij bent net zo rijk,
zo rijk als je je voelt...

Nou lieve mensen, na dit soort incidenten voel ik me
Filthy rich!! ☺

Weet jij het? Ff checken dan maar!

Even serieus blogje met een licht Annemarie-van-Gaal gehalte.
Toch denk ik dat het wél heel belangrijk is.
Het is een voorstelling die niemand zich wil maken, maar probeer het eens.
Oké stél, je bent getrouwd ( al dan niet gelukkig), hebt een koophuis en een paar kinderen.
Maar dan op een dag, voorzien of plotseling, val jij of je partner weg.
 Ben je daar financieel op voorbereid?
Ik hoop dat de meesten nu denken: ja hoor, ik kan dan gewoon blijven leven zoals nu.
Realiteit is dat ik om mij heen steevast te horen krijg:
ja daar zijn we voor verzekerd, want dan valt de hypotheek weg.
Nou dat is op zich al een mooi begin. Maar dan?
Ben je voorbereid op de kosten van een uitvaart?
Ik kan jullie vertellen dat je van dat geld makkelijk een maand (misschien wel 2...)
met het hele gezin op vakantie kunt naar de andere kant van de wereld....
En dan daarna? Wellicht werk je al een paar dagen, maar misschien kwam je de jaren
ervoor wel niet aan werken toe omdat je alleen maar aan het zorgen was.
In dat geval is het dus maar te hopen dat je jongste kind nog geen 18 is.
Dán krijg je in elk geval nog ANW.
En anders krijg je.....NIKS!
Nee ook geen bijstand want je hebt tenslotte een eigen huis...
Zonder daar verder een persoonlijke mening over te geven,
komt het erop neer dat je gewoon bijna fulltime moet gaan werken. Bovenop je rouw en verdriet.
Of je eraan toe bent of niet.
Want tja, je hebt dan wel geen hypotheek meer,
maar nog wél al die andere vaste lasten die elke maand weer betaalt moeten worden.
Optie zou zijn dat je je huis verkoopt maar we weten allemaal dat:
A. De huurhuizen niet voor het oprapen liggen.
B. Je toch niet weg wil uit het huis dat vol zit met herinneringen.  Alles wat jullie hebben opgebouwd?

Klinkt allemaal erg serieus, I know... maar het is wel hoe het is.
En via normale wegen wordt je over dit onderwerp niet echt op de hoogte gehouden.
Zo begreep ik dat er tot een paar jaar geleden ook nog een halfwezen-uitkering bestond voor kinderen, maar dat hebben ze ook alweer teruggedraaid.
Wie weet wat er nog meer wordt ingekort.
Niets moet, maar misschien is het toch eens verstandig om voor jezelf te kijken hoe zo'n situatie voor jou uit zou pakken. Niet iedereen wordt nl eerst ziek.
Elke dag overlijden er mensen totaal uit het niets door bijvoorbeeld een hartstilstand of ongeluk.
Vaak valt er via een pensioenfonds iets extra's af te sluiten.
En jullie weten hoe het werkt met verzekeringen:
Als je hem hebt heb je hem níét nodig, maar als je hem níét hebt.....
Doe er jullie voordeel mee!

ANNE

Ik ben gewoon stil....
Heel het land is stil met mij.
Al die slopende dagen dat we zochten, hoopten, maar eigenlijk niet meer dúrfden te geloven dat Anne gevonden zou worden.
Anne, een doodgewoon meisje die we niet persoonlijk kenden, maar die de gemoederen in het hele land bezig hield.
Ik zie op de foto's een vrolijke meid, die gewoon een stukje ging fietsen. Nog één keer een selfie en dan stilte....

Net zoals mensen zich niet in onze situatie kunnen verplaatsen, kunnen wij ons totaal niet indenken hoé vreselijk het is als je (klein)kind, je zus,  nichtje of vriendin wordt vermist.
De hoop die iedereen nog voelt de eerste dagen, maar dan...
Hoe langer het duurt hoe wanhopiger je word kan ik me zo indenken.
Elk spoor, elke aanwijzing grijp je aan. Bij elk telefoontje zit je hart in je keel....

En dan vandaag het trieste nieuws dat haar lichaam is gevonden....
Ze was gewoon op het verkeerde moment op de verkeerde plaats.
Of moeten we zeggen dat de dader nóóit op die plaats had mogen zijn?
Dat het rechtsysteem in Nederland wel heel krom is?
Dat het te zot voor woorden is dat er met zoveel zorg wordt omgegaan met de daders, in plaats van de samenleving te beschermen tegen dit soort lui?

De onzekerheid is voorbij.
Familie en vrienden hebben "gelukkig" hun Anne's lichaam terug om daar met heel veel pijn afscheid van te kunnen nemen.
Want er zijn nog heel veel "Annes" die nog niet gevonden zijn. Families die nog steeds zoeken, daders die nog vrij rondlopen, wachtend op een volgende Anne...

Lieve mensen laten we wat meer naar elkaar omkijken.
Zullen we elkaar wat meer helpen en zorgen dat deze monsters geen kans meer krijgen? Want niemand wil op het verkeerde moment op de verkeerde plek zijn....

Rust zacht lieve Anne❤

Een eerste poging

Oke, na veel positieve reacties op de stukjes die ik op Facebook schreef tijdens de ziekte van Johan en de tijd erna, ga ik proberen een blog bij te houden.( lees: ik ga starten en zie wel hoe ver ik kom)
Even kort voor degenen die hier nieuw zijn.
In augustus 2014 kregen we het afschuwelijke nieuws dat Johan kanker had. Non-hodgekin, in principe goed te behandelen maar helaas bleek hij pech op pech te krijgen.  Na bijna 2,5 jaar vechten heeft hij de strijd op moeten geven.
Sinds 8 december 2016 zijn we niet meer met zijn vijven, maar gaat ons leven verder met 4.
Vandaag 10 maanden maar het lijkt als gisteren....
En hoe lief iedereen ook voor ons is, het is nog steeds dagelijks een strijd. Nee het wordt er nog niet makkelijker op. Eigenlijk zou dat ook gek zijn, net of je bijna 30 jaar "zomaar" uit kunt gummen. Nee zo werkt het niet. Want ondanks alle goedbedoelde opmerkingen ( je doet het zo goed, je ziet er zo goed uit, ik ben zó trots op je...) voel ik me níét goed. Van binnen ben ik verscheurd van verdriet.  Ik wil niet constant verdrietig zijn, maar 's avonds als ik weer alleen in bed stap komen die bittere tranen.
En ik ben ervan overtuigd dat het ooit beter zal gaan. Maar nu even niet.  Nu zijn het vooral de herinneringen aan vorig jaar deze tijd die me bezig houden.
Waar wij doorheen moesten was onmenselijk en absoluut niet te behappen als ik er nu op terug kijk.
Bijna elke dag slecht nieuws, elke dag weer ongeloofwaardiger. Mensen zeiden ook echt tegen me dat ze gewoon niet meer wisten wat ze tegen ons moesten zeggen.
Als dat voor anderen al zo moeilijk was kunnen jullie je voorstellen hoe het voor ons voelde.
Gelukkig hebben we erg veel postieve genen in ons, waardoor we elk moment dat het kón ook gepakt hebben. Wat dat betreft geen enkele spijt.
Samen met de jongens kijk ik terug op ruim 27 prachtige jaren waarin ik échte liefde heb gekend.
Mezelf ben ik compleet kwijt, maar als ik denk hoe dapper Johan was gelóóf ik écht dat ik mezelf weer eens positief zal tegen komen.
En als jullie die kant van mij tegenkomen, stuur haar maar door naar mij 😊