Hype

De zomer is hét ideale seizoen voor de makers van tijdschriften om in te haken op wat gezond is wat niet. En zo krijg ik nu, in een voor mij nog onbekend land, de nieuwste hypes omtrent yoga, superfood en diëten voorgeschoteld. Want als ik op vakantie ben is het lezen van een gewoon boek gedoemd te mislukken. Eenmaal op een bedje in de zon vallen mijn ogen namelijk te pas en te onpas dicht, waardoor ik nauwelijks de kans krijg om me in het verhaal te verdiepen. Geef mij dus maar gewoon een stapel tijdschriften, waarbij ik na elk artikel toe kan geven aan mijn chronische slaaptekort.

Het ene artikel is nog lovender dan het andere. Zo lees ik de gouden tips om op weg te gaan naar de 100 jaar in goede gezondheid: matig intensief bewegen, voldoende rust nemen, dankbaar zijn, in het nu leven...bla bla bla Was het allemaal maar zo eenvoudig. Oké, misschien helpt het wel mee, maar garantie tot de deur( of tot je het tijdschrift uit hebt).

Als het serieus zo simpel was, had Johan nu gewoon op het bedje naast me gelegen.
Ik zou namelijk niet weten welk van die dingen hij heeft overgeslagen. Sterker nog, in mijn ogen was zijn lijstje met gezondheidsregels nog veel langer. Hij dronk nauwelijks, heeft in zijn hele leven niet één trekje van een sigaret genomen, hij had geen stress en at behoorlijk gezond. Hét bewijs dat al die tips gewoon bladvulling zijn. En wij lezen het maar al te graag. Mensen willen namelijk graag het idee hebben dat ze ergens controle en grip op hebben.

Wat is dan fijner om zwart op wit te lezen dat je alles kunt bereiken wat je wilt? Er wordt voor het gemak even geen rekening gehouden met de werkelijkheid. Ziek worden is in de meeste gevallen niet te wijten aan eigen schuld. Er zijn helaas zoveel andere factoren die daar een rol in spelen. En dat geldt ook voor doodgaan. Leef je je hele leven volgens "de regeltjes", helpt vervolgens een of andere ( misschien wel stomdronken) knuppel je naar het hiernamaals. Terwijl jij zó in het nu leefde en trouw je yoga-oefeningen deed om "Zen" te blijven. Ik weet niet of je daar dan ook nog zo dankbaar naar kunt kijken.

Een ander artikel in hetzelfde tijdschrift zegt dat je van regelmatige seks een sterk hart krijgt, in elk geval de man, is uit onderzoek gebleken. Laat dat nou het enige orgaan zijn wat het nog een beetje deed bij Johan. De enige reden waarom hij het zolang volhield terwijl de rest van zijn lijf het liet afweten. Zou dat artikel dan toch een kern van waarheid bevatten, of bevestigt het wat het eerste artikel al beweerde? Namelijk dat je moet genieten van elke dag die je is gegeven.

Dat Johan en ik dat altijd gedaan hebben, is regelmatig één van de vele dingen waar ik dankbaar voor kan zijn. Maar veel liever had ik hem hier naast me gehad, op dat bedje dat voor altijd leeg is...

Overmacht

Zondagochtend 8 uur. Ik heb geen wekker hoeven zetten en dat was maar goed ook. De warmte van de laatste weken vergt nogal wat van mijn nachtrust. Daarbij slaap ik eigenlijk pas écht als de laatste van mijn jongens zich bij thuiskomst heeft gemeld, en aangezien ik morgen weer moet werken wil ik me nog even lekker omdraaien.

8.01 uur. "Mam?"... Ik hoor het wel maar negeer het. Niet nu, niet op mijn enige uitslaapochtend. "Mama?..."
Pfff.... hmmm?? "Mam, ik ben zo misselijk".
Ik vraag of hij dan misschien wat paracetamol wil en of hij een emmer kan pakken, just in case.
"Ja maar kunt U dat dan misschien even doen? Het duurde namelijk al tien minuten voordat ik van mijn bed naar de bank kon komen."

Tja, dan toch maar mijn bed uit. Ik geef hem de emmer en vertrek weer naar bed. Ik voel me onrustig. Het enige dat zich als een mantra herhaalt in mijn hoofd is: Ik wil het niet, niet wéér! Ik wil dat alles gewóón is, saai voor mij een part. Nee, ik wil het gewoon niet meer, ik ben nog steeds moe van toen...
Als een mokerslag komt het binnen. Ik ben blijkbaar zó klaar met het zorgen voor... natuurlijk wil ik zorgen voor mijn gezin, maar ik wil géén situaties waarin ik volledig in charge ben. Geen hulpbehoevenden meer graag, ook al kunnen ze er natuurlijk totaal niks aan doen. Ik wil niet meer hoeven rennen naar dokters op onmogelijke tijden, pillen geven, spuugbakjes aangeven en moeten legen, alles regelen oftewel: alle ballen in de lucht houden.
Ik wil eigenlijk dat ik gewoon al die ballen op de grond kan laten donderen, en dat iemand anders ze dan eens opraapt...

Helaas voor mij, maar dat zit er even niet. Kindlief heeft gevoetbald en is daarbij lelijk geblesseerd geraakt aan zijn knie. Het is dik, doet zeer, hij kan er nauwelijks op lopen, laat staan dat hij zelf naar de fysio kan fietsen. Dus zorg ik zonder mopperen voor coldpacks, smeer nog maar een zalfje, loop kleine blokjes door de straat met hem en probeer mijn onrust de kop in te drukken.
Want op zijn beurt probeert hij het heus wel, net als zijn vader een paar jaar terug. Ondanks de pijn zet hij een bakkie en als hij gaat afwassen met Luuk, pakt hij er een stoel bij.

Ik denk ( en hoop) dat de schade meevalt. Zolang er niet duidelijk is wat er precies is, zal ik hem taxiën. Ik zal de zorgzaamheid van de onrust laten winnen. Omdat het voor hem toch al zo zuur is. En over het algemeen gaat een zere knie weer een keer over, ook gaan daar soms wel een paar weken overheen. Dit in tegenstelling tot de onrust die machteloosheid bij ziekte veroorzaakt. Dat gevoel lijkt soms verdwenen, maar steekt in dit soort situaties blijkbaar toch weer de kop op. Ongeneeslijk, helaas. Als die knie dan tenminste maar snel weer beter wordt...