Net zo min als je er bij stil staat dat als je gaat trouwen, ooit een van de twee alleen achterblijft.
Het zou je de lust om te trouwen ook meteen ontnemen overigens.
En áls je er in een onbewaakt ogenblik wél eens over nadenkt, hoop je maar dat dat moment pas komt als je allebei oud en grijs bent. Compleet met rollator en een dozijn kleinkinderen.
Je hoopt dat, omdat je dan naar alle waarschijnlijkheid geen eeuwigheid meer zonder je liefste verder hoeft te leven.Want een leven zonder hem/haar kun je je écht niet voorstellen. Je wilt het je ook niet voorstellen, maar uiteindelijk kun je er niet voor weglopen.Het is hij/zij of jij...
Toen Johan ziek werd ging het gezin op de automatische piloot. Ik dacht nog niet serieus na over hoe het zou zijn als hij daadwerkelijk aan die pokkeziekte zou overlijden.
Toen dat inderdaad wel realiteit werd, dwaalden mijn gedachten wel eens af. Hoe zou het zijn geweest als ík degene was die zou zijn overleden. Dat er hier vier mannen in huis achter waren gebleven. Ze zouden geen keus hebben gehad, en het uiteindelijk heus wel gered hebben ( met of zonder hulp), maar zou ons huis dan nog steeds als thuis voelen? Het lijkt me namelijk echt verdomd moeilijk om naast een fulltime baan ook nog eens het hele huishouden op je dak te krijgen. En de boodschappen.... het verdriet van je kinderen, je sociale leven bijhouden en niet voorbij gaan aan je eigen verdriet...
Niet dat onze situatie ideaal is, er viel toch een gigantisch gat in het gezin, de kostwinner (en daarmee het inkomen) viel weg, maar verder bleef alles op praktisch gebied redelijk onveranderd. Bijna alle andere taken had ik al op me genomen, dus hoefde ik alleen nog maar te dealen met extra inkomen creëren en al het verdriet opvangen.
Klinkt alsof het een makkie is maar geloof me: That's not!
Ik wil alleen maar zeggen dat ik voor Johan blij ben dat hij niet alleen is achtergebleven. Dat dat immens grote verdriet hem bespaard is gebleven.
Dat mannen er anders tegenaan kijken hoorde ik afgelopen week. Ik ging lunchen met een man wiens vrouw vorig jaar is overleden. Gewoon uit vriendschap, omdat we elkaar niets hoeven uit te leggen en feed back soms toch wel fijn is.
Zonder dat we het er eerder over hebben gehad, begon hij te vertellen dat het hem zó moeilijk lijkt om als vrouw alleen achter te blijven... Dat hij "blij" is dat hij dat uiteindelijk is geworden en niet zijn lieve vrouw, die hij nog elke dag zó mist. Want hoe moet een vrouw het redden zonder man in huis? Zonder extra inkomen, zonder man om ze te beschermen, helemaal alleen als dingen tegenzitten en moeten worden opgelost... Tja, zo kun je het dus ook bekijken. Er zit ook zeker een kern van waarheid in, Want als iemand mij beschermde was Jo dat wel. Hij trok voor mij aan de rem als ik mezelf voorbij liep, of als anderen me leegzogen met negatieve energie. Zelf kan ik die rem maar moeilijk vinden.
Uiteindelijk is liefde loslaten, niet willen dat de ander pijn heeft of verdriet. Daarin zijn mensen dus blijkbaar gelijk, mannen én vrouwen, oud en jong. Liever zelf de last van het verlies op je nemen, om het de ander te besparen. Als ultiem bewijs van echte liefde...❤
