Ik hoor het aan de liedjes op de radio, ik zie het aan de lichtjes die overal weer tevoorschijn komen en natuurlijk werd ik er keihard mee geconfronteerd tijdens het inpakken van de Sinterklaaskadootjes.
Het is weer december. Een feestmaand, maar niet alleen dat. Niet meer voor ons.
Is het écht al 3 jaar geleden dat we sámen de kadootjes inpakten, sámen naar die liedjes luisterden, samen de dag doorbrachten? In het ziekenhuis dan wel, maar toch...
3 jaar, 156 weken...1095 dagen zonder jou bij ons.
Moeilijk? Ja. Niet uit leggen moeilijk. Maar ergens ben ik trots op hoe we ons er doorheen slaan. Kijk, dat we je missen is logisch en moge duidelijk zijn. Het heeft ons gevormd en inmiddels een plekje gevonden in ons lijf en leven. Het gaat niet weg en gelukkig hoeft dat ook niet. Want naast het verdriet zijn we ook echt wel gelukkig. Het bekende yin en yang verhaal. Balans en evenwicht, op een bepaalde manier komt het weer terug in ons normale dagelijkse leven. Met nadruk op "normale".
Want in dit 3e jaar zonder jou, het jaar waarin het leven juist weer wat opbouwender zou moeten zijn geweest, was maar weinig normaal.
Dit jaar miste ik je meer dan ooit. Er gebeurde teveel. Het overlijden van je ouders, twee dagen na elkaar, was zó fucking confronterend. Want oud of niet, ze waren jouw oorsprong. Behalve het verdriet om hen, kwam het missen van jou zó binnen. Wat had ik graag jouw armen om me heen gehad, al hebben onze jongens me geweldig bijgestaan.
Positieve hoogtepunt van dit jaar was onze vakantie, maar ook die was met een kanttekening. Onze reis werd er een voor vier personen in plaats van vijf.
Toch hebben we daar wel van genoten, jij zou niet anders hebben gewild.
Het jaar eindigde met opnieuw ziekenhuisopnames en zorgen voor en om... Gelukkig lijkt dat nu weer wat beter gaan maar jeetje wat hakt dat er steeds in. Het welbekende déjà vu-verhaal. I've been there, seen that, done that...
Zou het leven ooit nog normaal worden? Normaal als in de zin van: zoals het was voordat jij ziek werd?
Ik ben bang dat alle littekens ervoor zullen zorgen dat onze kijk op dingen altijd anders zal blijven. Misschien is dat niet eens zo erg, we beseffen hoe kwetsbaar we zijn en daardoor leven we het leven veel bewuster.
Daarom lieve Jo, we denken elke dag aan je, maar de 8e een beetje meer...❤
Here's to the ones that we got
"Cheers to the wish you were here, but you're not
'Cause the drinks bring back all the memories
Of everything we've been through
Toast to the ones here today
Toast to the ones that we lost on the way
'Cause the drinks bring back all the memories
And the memories bring back, memories bring back you"
