Slijt het?

"Ik heb een hele persoonlijke, misschien vreemde vraag: slijt het nou? 

"Die vraag kreeg ik afgelopen weekend. De eenvoud van de vraag en de oprechtheid waarmee hij werd gesteld, zorgden ervoor dat mijn ogen zich in een split-second vulden met tranen. Zonder dat ik iets kon zeggen had de vragensteller het antwoord al. 

"Sorry, ik wilde je niet aan het huilen maken", verontschuldigde hij zich. Ik schudde mijn hoofd en nadat ik mezelf herpakt had hebben we erover gesproken. Samen kwamen we tot de conclusie dat als je het zelf niet hebt meegemaakt van zo dichtbij, je er gewoon geen voorstelling van kunt maken. Gelukkig maar eigenlijk. Toch bleef de vraag de afgelopen dagen spelen in mijn gedachten. 

Het is intussen ruim 8 jaar geleden dat Johan overleed. Ik heb mijn leven echt wel weer opgepakt. Ik heb dingen gedaan die ik nooit had verwacht en ik heb dromen uit laten komen. Zelfs na al het verdriet dat er nog bovenop kwam de afgelopen jaren, ben ik toch maar mooi overeind blijven staan.

Ik mag tegenwoordig zelfs een bescheiden schakel zijn in het team van een prachtige uitvaartonderneming! Hoe bedoel je uit je comfortzone stappen! Toch kan ik nog steeds in tranen zijn om het verlies van mijn liefste. Door een liedje, gedachte of door een goedbedoelde simpele vraag. Je leert ermee leven, maar slijten?

Ik moet hierbij heel erg denken aan mijn moeder. 4 jaar was ik toen mijn opa, haar vader, overleed. Ik heb de beste man nauwelijks gekend maar zij was 4 handen op 1 buik met hem. Tientallen jaren na zijn dood kon ze nog steeds huilen om hem. "Stom hè", zei ze dan tegen me. Ik had toen totaal nog geen idee hoe verlies werkte, want naast mijn opa's en oma's was ik nog geen dierbaren kwijt. Ik merkte wel dat ze het dan fijn vond als we even over hem spraken. Ook voor haar gold, ze had het leven weer opgepakt maar haar verdriet om hem was er altijd en stak totaal onverwacht de kop op.

Het is eigenlijk ook niet zo gek. Mensen om je heen vinden het echt vreselijk op het moment dat iemand ziek wordt of overlijdt. Ergens blijft het ook bij hen in hun achterhoofd aanwezig, alleen draait hun leven weer verder, wat ook heel logisch is. Maar zelf worden we elke dag geconfronteerd met het feit dat we niet meer compleet zijn. Hoe klein die confrontatie soms ook is. Je kookt voor 1 minder, de stoel blijft leeg en elke avond stap ik alleen in bed. Problemen moet ik zelf oplossen en klussen in huis mag ik ook in mijn eentje doen. Ik kan het allemaal, maar ik mis hem wel. 

Juist door die kleine dagelijkse dingen blijft het verdriet aanwezig. Het gat dat geslagen is kun je wel hechten, maar als er elke keer hechtingen los springen, blijft een stukje van de wond altijd open. 

Dus lieve mam, die tranen waren absoluut niet stom. De rollen zijn nu omgekeerd, komen mijn tranen soms ook zomaar voor u. 3 jaar geleden moesten we u laten gaan en ik snap het nu zoveel beter als toen. 

Want als je zoveel gehouden hebt van iemand, staat voor het rouwen geen tijd.                                      De prijs die je voor al die liefde betaalt, is dat het missen nooit helemaal slijt.