50 tinten grijs

Ik heb iets geks met woorden. Heel veel woorden associeer ik met een kleur.
Zoals bijvoorbeeld de dagen van de week. Zondag is oranje bij me, en dinsdag groen. Vrijdag lichtbruin en donderdag donkerblauw. Waarom? Geen idéé. Ik weet wél dat ik niet de enige ben die dat heeft, ook mijn jongens hebben het namelijk. Aangezien ik me niet kan voorstellen dat het alleen bij ons erfelijk bepaald is, denk ik dat jullie het wellicht ook herkennen.

Ook andere woorden doen er gezellig aan mee. Zo is een bloem roze, een auto geel (een soort yellow cap) en een huis blauw/grijs. Maar ook geluk (groen), liefde (vreemd genoeg niet rood maar wit) en overduidelijk de dood. De dood is voor mij zwart. Gitzwart, zonder nuance. Zwart als een soort symbool van het gat wat er geslagen wordt, het onbekende erachter.

"Rouw" heeft voor mij altijd de kleur grijs gehad. Donkergrijs, passend bij het zwart van de dood. Maar in de praktijk blijkt dat niet zo duidelijk te zijn. Als een kleurenwaaier verandert het grijs telkens van tint. Er zijn voor mijn gevoel echt 50 tinten rouw. Of moet ik zeggen 50 tinten grijs of grauw? Want rouwen gaat over gevoel, en aangezien je gevoel verandert, verandert ook de kleur mee. Zo was het vlak na het overlijden zó donkergrijs, dat het tegen zwart aan zat.
Dat bleef het ook wel een hele poos hoor. Maar weet je, naast het verdriet en gemis( wat nooit meer over gaat), gebeuren er gelukkig ook nog leuke dingen. Ook voor ons, al kost dat in
het begin enige moeite om te zien.

Elke leuke gebeurtenis, elke lach, zorgt ervoor dat het grijs verandert. Soms zo weinig dat het nauwelijks zichtbaar is. Maar als je het grijs van nu náást het grijs van het begin zou leggen, zie je het verschil echt wel.Hoe lichter het grijs wordt hoe lichter ik me van binnen voel. Hoe lichter het grijs, hoe meer mooie momenten we hebben gehad, hoe meer we hebben gelachen. Betekent dát dat we geen verdriet meer hebben? Nee integendeel. Maar het betekent wel dat we een tint dichter bij het leven zijn.

We integreren langzaam in het leven waar we geen deel van uit willen maken, maar wel moéten. Zonder keuze proberen om door te gaan.Met soms drie tinten vooruit en daarna weer twee achteruit, maar elke tint is winst. Om een balans te vinden tussen ons oude leven en het nieuwe. Een leven waar jij geen deel meer van uit maakt.
Maar een leven dat gekleurd wordt, door 50 tinten jou...

Mag ik je wat vragen?

Hallo onbekende, mag ik je wat vragen? Of eigenlijk niet "wat", maar best heel veel? Het lijkt me dan ook wel zo eerlijk als je antwoord geeft. Je bent namelijk uit jezelf en geheel ongevraagd op mijn pad gekomen.
Mijn eerste vraag is waarom? Was het bewust, of in een opwelling? Was het een gerichte actie of puur toeval?
Of was je benieuwd hoe sterk het craquelé glas van de lichtjes was die rond het graf staan? Dat viel nog vies tegen hè? Je hebt behoorlijk hard moeten slaan om het kapot te krijgen.
Zelfs zó hard dat er een hoekje van de grafplaat afgeslagen is.
Was je blij toen het je gelukt was? Kon je je vreugde delen met je vrienden, of was je alleen? Dat zou jammer zijn, want het was natuurlijk ontzettend stoer wat je deed.
En het windlicht met de kaars die het moest ontgelden, en de plantjes die je kapot gemaakt heb? Deed je dat uit frustratie omdat het lampje zo sterk was, of om het geheel  in stijl af te maken? Dat is je in elk geval gelukt. De ravage was groot.
Geeft het je een kick dat ik toch wat angstig naar het graf ga, omdat ik niet weet hoe ik het aantref?
Ik moet toegeven dat ik het wel stoer vind dat je het op klaarlichte dag hebt gedaan. Dat getuigt in elk geval van lef.
Maar heb je er ook maar één seconde bij stilgestaan wáár je was? Dat een kerkhof niet zomaar een plek is, maar de laatste rustplaats van mensen? Oud én jong? Dat een graf voor nabestaanden een plek is om hun liefsten te gedenken? En dat ze het daarom netjes willen houden?
Ik heb het dan nog niet eens over de kosten die daarmee gemoeid zijn.
Heb je enig idee wat een grafsteen kost? Ik denk het niet, en misschien is dat maar beter. Anders zou je je misschien wel schamen in plaats van trots zijn op wat je hebt gedaan.
Maar het gaat me niet alleen om het geld. Die plantjes zijn te vervangen. Maar het waren niet zomaar plantjes... het waren plantjes voor vaderdag. Mijn kinderen kunnen namelijk geen gewoon kadootje meer geven aan hun vader.
Heb jij een vader? En heb je hem iets gegeven voor vaderdag? Ik hoef je niet te vragen hoe jij je zou voelen als iemand dat ongevraagd stuk maakt. Toch...?
En nu wil ik dus van jou weten hoe je je voelt nu je dit leest.
Ben je nog steeds stoer?
Of schaam je je diep in je hart  wel een beetje? Dat zou overigens geheel terecht zijn.
Wellicht ben je nu nog niemand verloren in je leven, maar ooit op een dag ligt er een bekende van jouzelf in zo'n graf.
En ik hoop dat je dan terugdenkt aan deze week.
Aan dat ene moment van euforie, wat je zo belangrijk leek...

Hello

Er is geen betere manier om je gevoel te uiten als door middel van muziek.
Dansen, zingen of muziek maken, wat zégt het veel over je emoties.
Iemand die blij is zet vaak up-tempo muziek aan,
terwijl iemand met (liefdes) verdriet voor rustige lovesongs gaat.
Maar welke stemming je ook hebt, liedjes lijken áltijd over jou te gaan.
Ook nu ik je zo mis. Misschien júist omdat ik je zo mis.
Zolang als ik je ken was je al aan het zingen.
Daarom zijn er ook zo ontzettend veel nummers die me aan jou doen denken.
In eerste instantie word ik blij als ik bekende begintonen van een liedje hoor.
Bijna woordelijk zing ik het mee.
Tót de tekst indaalt en jouw stem het in mijn hoofd van me overneemt.
Ik voel de tranen komen en kan geen woord meer uitbrengen.
Stil, met natte wangen, luister ik naar jouw warme stem.
Het was zó hoe jij was. Elke dag zong je ongemerkt urenlang.
Liedjes van de radio, op je werk, in de auto, maar ook samen tijdens het afwassen.
En hoewel het vast niet "the Voice -waardig" was,
klonk ons tweestemmige geluid helemaal niet verkeerd.
Dat was iets van ons tweetjes.
En soms, tot grote hilariteit van de jongens, danste je de kamer rond met me,
waarna zij dat ook wilden.
Terwijl je zong keek je me ook altijd lief aan, alsof het liedje speciaal voor mij geschreven was.
Van "endless love" tot " with or without you".
Van "Zij" tot ( hoe ironisch het ook is) "My heart will go on".
Ik weet nog zo goed hoe je het nummer "slaap maar" van Marco Borsato zong voor mijn steeds dikker wordende buik toen ik zwanger was van de jongens.
En ondanks de emoties erbij, hoor ik alle nummers nog graag.
Ze brengen me steeds weer dicht bij jou.
Gelukkig hebben onze jongens de liefde voor muziek ook meegekregen.
Net als jij zingen ze veel en er staat altijd muziek op als ze thuis zijn.
Ze zullen hun eigen nummers krijgen waar ze herinneringen aan overhouden,
nummers die ooit over hèn lijken te gaan.
Muziek helpt me enorm door het proces van gemis en leegte.
Zingen werkt helend, en dat er tranen komen is dan helemaal niet erg.
Want als ik een dag heb dat ik het even niet meer weet,
hoor ik uiteindelijk weer jouw stem die zingt:
Hello.. is it me your looking for....

The Do's and the Don'ts

Iedereen, jong of oud, rijk of arm krijgt er een keer mee te maken.
Een zwaar verlies.
Binnen het eigen gezin of in directe kring.
Plotseling of na een ziekbed, ooit klopt het noodlot op je deur.
Je kunt er niet tegen vechten, je kunt maar 1 ding: het zien te overleven.
Overeind blijven en proberen het ondraaglijke verlies ooit
te verweven met je nieuwe leven zónder...
Ik spreek nu even namens mijzelf maar denk dat anderen,
die er ook mee te maken hebben gehad er wel iets in zullen herkennen. Of niet.
 En dat is ook prima, want ieder mens is anders en daarmee ook de belevenis van verdriet.
Ik weet nog dat ik na Johans overlijden dacht: en nu?
Ik, die normaal kon multi-tasken als de beste,
had ineens twee linkerhanden en een kop als een zeef. Boodschappen doen was een ramp.
Ik maakte wel een lijstje, maar vergat de helft erop te zetten.
Vervolgens kwam ik zoveel bekenden tegen dat ik uiteindelijk
thuiskwam met maar een fractie van wat ik nodig had.
Tot ik ontdekte dat mensen me iets minder snel aan de praat hielden
als ik één van de jongens meenam.
Dus omstebeurt mochten de boys mee als bodyguards,
zodat ik in elk geval niet elke dag naar de winkel hoefde.
Het was ook allemaal lief bedoeld van iedereen.
Het is al moeilijk genoeg om mij dan aan te spreken. Zelf vond en vind ik dat ook lastig zat.
Wàt zeg je dan, niets lijkt toch toereikend?
Wat ik in een vorige blog al schreef is een echte Don't:
Ga zinnen niet invullen!
Dus als je aan me vraagt "hoe gaat het", laat me daar dan zelf antwoord op geven.
Zeg niet meteen "het gaat natuurlijk kut". Misschien heb ik nl wél een redelijke dag.
En weet je, soms ga ik me dan schuldig voelen als iemand de vraag al voor mij heeft beantwoord.
Want "mag " ik mezelf wel redelijk voelen? Of staat daar een tijd voor?
Net of het afbreuk doet aan ons verdriet. 
Nou ik zal jullie uit de droom helpen: dat verdriet is er elke seconde.
Elke dag sta ik ermee op en ga ik ermee naar bed. 
Maar in de tussentijd probeer ik er toch wat van te maken, waardoor ik me soms wél redelijk voel.
En lach, en zing...
Een tweede uitspraak waar ik niet happy van wordt is de volgende:
"Over een poosje heb je vast wel weer een leuke man. Je bent nog jong en zo'n leuke vrouw..."
Serieus mensen, ik snap dat jullie me dat gunnen maar álsjeblieft, zeg dat soort dingen niet. 
Tegen iemand die zijn kind verloren is zeg je toch ook niet: misschien kun je er nog een krijgen?
Nee dat vinden we dan ongepast. Nou, dat is het in dit geval ook.
Johan hóórt bij mij ook al is hij er fysiek niet meer.
Hij was mijn maatje, mijn alles en dat zal ook altijd zo blijven.
Ik kan ook niet voorspellen hoe het er over 10 jaar uitziet.
Misschien heb ik dan idd wel een lieve nieuwe man. Maar misschien ook niet.
Misschien heb ik er wel helemaal geen behoefte aan.
Ik denk dat het voor nu veel belangrijker is om mijn eigen ik terug te vinden. 
Om mijn gezin op poten te houden en dáár mijn geluk uit te halen.
Wat komt dat komt, en zo niet ook goed.
Johan is voor altijd bij me en hij was sowieso dé liefde van mijn leven.
En als ik alleen zou blijven is dat heus niet zielig.
We zitten niet te wachten op medelijden.
Want daarmee los je niks op. Een grote "Do" is echter wél: medeleven!
Daar hebben we wat aan. En dat hoeft niet groots te zijn.
Dat zit een berichtje, een kaartje, een luisterend oor of een knuffel.
"Do" wat je hart je ingeeft en help me stukje bij beetje mijn eigen ik weer terug te vinden...

Mag ik dan bij jou

Afgelopen week werd me de volgende vraag gesteld: wat mis je nou het meest?
En ik kon er niet eens meteen een zinnig antwoord op geven.
Ik mis namelijk niet één ding.
Ik mis álles.
Ja natuurlijk mis ik zijn handigheid.
Op praktisch gebied ben ik nu vaak afhankelijk van anderen, iets wat ik niet gewend ben.
Maar dát is uiteindelijk op te lossen. Kost een drempel om het te vragen maar goed.
En ik mis zijn lach, zijn humor, hoe hij als vader voor de jongens was,
zijn armen, zijn lieve woorden en zijn lijf.
Ik mis wie hij was, zijn gevoel voor rechtvaardigheid,
zijn enthousiasme en zijn, al dan niet terechte, koppigheid.
Dus tja, wat mis ik nou het meest?
Ik denk dat ik dat het beste kan beschrijven als het " mag-ik-dan-bij-jou-gevoel".
Het onvoorwaardelijke vertrouwen dat we áltijd bij elkaar terecht konden, no matter what...
Niet alleen " als er oorlog komt" of "als het einde komt", maar juist: "als de liefde komt, of de lente". Of als ik het even niet meer weet, of als ik héél hard moet huilen uit het niets.
Ik mocht altíjd bij jou... en jij bij mij.... kom wanneer je wilt...
Mijn God wat wil ik dat nog graag!
Want hoe hard iedereen ook roept dat ik het zo goed doe en dat ik zo sterk ben,
ik ben niet méér dan een mens.
Natuurlijk zien de meesten die stoere, sterke kant, maar dat ben ik heus niet altijd.
Ik ben net zo vaak een vrouw die zich alleen voelt en troost zoekt.
Het verdriet is nog steeds rauw, tranen komen wanneer ze willen.
Soms een paar dagen niet en soms niet te stoppen.
Maar ik ben in mijn hart ook bang.
Bang voor dingen waar ik niet bij stil zou moeten staan, maar wat simpelweg niet uit te bannen is. Het leven hééft ons al een keer een klotestreek geflikt,
wie zegt dat dat niet nog een keer gebeurt.
Wat zou ik op zo'n moment graag weer even bij jou....
Je zou me zeggen dat het goed komt, je zou me troosten en geruststellen.
Je zou me kussen en ik zou het weer vergeten. Voor even dan.
Maar nu moet ik het doen met de herinnering aan jouw wijze woorden.
De gedachte aan jouw positieve levenshouding.
Je glas dat áltijd halfvol was...
Ik wens iedereen halfvolle glazen toe.
En mocht het onverhoopt halfleeg zijn, mogen jullie allemaal bij mij.
Maar als ík iets moet zijn,
wat ik nooit geweest ben,
mag ik dan bij jou...?

Signs

Wat doe je als je weet dat je ziek bent.
Niet gewoon een griepje( hoewel dat ook heel vervelend kan zijn), nee echt ziek.
Dan vecht je, pieker je, geniet je en hoop je.
En soms, héél kort, wanhoop je. En dan heb je het samen over de dood.
En over ná de dood.
Je hoort soms de wildste verhalen, die me af en toe best konden beangstigen.
Dus sprak ik met Johan af dat hij geen enge dingen mocht doen.
Dus niet de pc laten crashen, geen klopgeluiden of iets waar ik bang van zou worden.
En zo sloten we samen een deal. Áls hij al de mogelijkheid had om te laten merken dat hij bij ons is, zou hij dat kenbaar maken door met de lampen en electra te klooien.
Dat leek ons wel toepasselijk voor een elektricien.
Ik hoor jullie denken: ja túúrlijk...keep on dreaming...
Nou ik zal je zeggen, het was ook niet het eerste waar ik aan dacht.
Tót ik de eerste ochtend na zijn overlijden het licht aandeed.... : de lamp in de hoek deed het niet.  Oké, kon toeval zijn. Maar diezelfde dag sneuvelde er een lamp bij mijn zus, de dag erna bij mijn vader. Binnen 5 dagen na zijn overlijden waren er 8(!!!) lamp- of electra-incidenten geweest.
De meest bizarre was bij mijn moeder. Een stekker die bij haar bed hoort, ontplofte in het contact!
Er is onderzoek gedaan door een monteur en die had écht totaal geen verklaring, snapte er niks van....
Nou wij wél!
De móóiste was het volgende:
Op de dag van de avondwake gingen Anja, Areen en ik alvast bloemen overbrengen,
van de plek waar hij lag opgebaard naar de kerk. Het was 1 uur 's middags.
Op het moment dat we gingen rijden met onze auto's vol bloemstukken,
ging de lantaarn waar we stonden 1 keer aan en uit!
Net of Johan ons een knipoog gaf, zo van: goed bezig meiden!
En of je er nou in wil geloven of niet, het was té toevallig om toeval te zijn.
Natuurlijk zijn er gedurende het afgelopen jaar wel 1 of 2 lampjes stuk gegaan,
en dan denk ik heus niet persé dat dat "Johan" is. Maar toeval of niet....
Op zijn sterfdag 8 december deed ik s morgens het licht aan en? Ehhhh ja echt: lamp stuk!
De dag erna bij de buurman 3 lampen en weer een dag later weer bij mij.
Diezelfde dag appt Anja mij dat het lichtsnoer van de kerstboom is doorgebrand....
dag later wéér een lamp bij haar.
Opnieuw zoveel dingen binnen een paar dagen na de sterfdatum in ons kringetje.
Ik voél hem dus niet alleen bij me, maar hij laat mij duidelijk zien dat hij woord houdt.
Het troost me, ongeacht of mensen me voor gek verklaren.
Typisch gevalletje van: je had er bij moeten zijn en het dan óók nog willen zien.
Net zoals Marco zong tijdens de uitvaart:

Hoe mooi,
kan het leven zijn,
Het is maar hoe je kijkt,
het is maar wat je droomt.
Hoe mooi,
is jouw werkelijkheid,
Jij bent net zo rijk,
zo rijk als je je voelt...

Nou lieve mensen, na dit soort incidenten voel ik me
Filthy rich!! ☺

Weet jij het? Ff checken dan maar!

Even serieus blogje met een licht Annemarie-van-Gaal gehalte.
Toch denk ik dat het wél heel belangrijk is.
Het is een voorstelling die niemand zich wil maken, maar probeer het eens.
Oké stél, je bent getrouwd ( al dan niet gelukkig), hebt een koophuis en een paar kinderen.
Maar dan op een dag, voorzien of plotseling, val jij of je partner weg.
 Ben je daar financieel op voorbereid?
Ik hoop dat de meesten nu denken: ja hoor, ik kan dan gewoon blijven leven zoals nu.
Realiteit is dat ik om mij heen steevast te horen krijg:
ja daar zijn we voor verzekerd, want dan valt de hypotheek weg.
Nou dat is op zich al een mooi begin. Maar dan?
Ben je voorbereid op de kosten van een uitvaart?
Ik kan jullie vertellen dat je van dat geld makkelijk een maand (misschien wel 2...)
met het hele gezin op vakantie kunt naar de andere kant van de wereld....
En dan daarna? Wellicht werk je al een paar dagen, maar misschien kwam je de jaren
ervoor wel niet aan werken toe omdat je alleen maar aan het zorgen was.
In dat geval is het dus maar te hopen dat je jongste kind nog geen 18 is.
Dán krijg je in elk geval nog ANW.
En anders krijg je.....NIKS!
Nee ook geen bijstand want je hebt tenslotte een eigen huis...
Zonder daar verder een persoonlijke mening over te geven,
komt het erop neer dat je gewoon bijna fulltime moet gaan werken. Bovenop je rouw en verdriet.
Of je eraan toe bent of niet.
Want tja, je hebt dan wel geen hypotheek meer,
maar nog wél al die andere vaste lasten die elke maand weer betaalt moeten worden.
Optie zou zijn dat je je huis verkoopt maar we weten allemaal dat:
A. De huurhuizen niet voor het oprapen liggen.
B. Je toch niet weg wil uit het huis dat vol zit met herinneringen.  Alles wat jullie hebben opgebouwd?

Klinkt allemaal erg serieus, I know... maar het is wel hoe het is.
En via normale wegen wordt je over dit onderwerp niet echt op de hoogte gehouden.
Zo begreep ik dat er tot een paar jaar geleden ook nog een halfwezen-uitkering bestond voor kinderen, maar dat hebben ze ook alweer teruggedraaid.
Wie weet wat er nog meer wordt ingekort.
Niets moet, maar misschien is het toch eens verstandig om voor jezelf te kijken hoe zo'n situatie voor jou uit zou pakken. Niet iedereen wordt nl eerst ziek.
Elke dag overlijden er mensen totaal uit het niets door bijvoorbeeld een hartstilstand of ongeluk.
Vaak valt er via een pensioenfonds iets extra's af te sluiten.
En jullie weten hoe het werkt met verzekeringen:
Als je hem hebt heb je hem níét nodig, maar als je hem níét hebt.....
Doe er jullie voordeel mee!

ANNE

Ik ben gewoon stil....
Heel het land is stil met mij.
Al die slopende dagen dat we zochten, hoopten, maar eigenlijk niet meer dúrfden te geloven dat Anne gevonden zou worden.
Anne, een doodgewoon meisje die we niet persoonlijk kenden, maar die de gemoederen in het hele land bezig hield.
Ik zie op de foto's een vrolijke meid, die gewoon een stukje ging fietsen. Nog één keer een selfie en dan stilte....

Net zoals mensen zich niet in onze situatie kunnen verplaatsen, kunnen wij ons totaal niet indenken hoé vreselijk het is als je (klein)kind, je zus,  nichtje of vriendin wordt vermist.
De hoop die iedereen nog voelt de eerste dagen, maar dan...
Hoe langer het duurt hoe wanhopiger je word kan ik me zo indenken.
Elk spoor, elke aanwijzing grijp je aan. Bij elk telefoontje zit je hart in je keel....

En dan vandaag het trieste nieuws dat haar lichaam is gevonden....
Ze was gewoon op het verkeerde moment op de verkeerde plaats.
Of moeten we zeggen dat de dader nóóit op die plaats had mogen zijn?
Dat het rechtsysteem in Nederland wel heel krom is?
Dat het te zot voor woorden is dat er met zoveel zorg wordt omgegaan met de daders, in plaats van de samenleving te beschermen tegen dit soort lui?

De onzekerheid is voorbij.
Familie en vrienden hebben "gelukkig" hun Anne's lichaam terug om daar met heel veel pijn afscheid van te kunnen nemen.
Want er zijn nog heel veel "Annes" die nog niet gevonden zijn. Families die nog steeds zoeken, daders die nog vrij rondlopen, wachtend op een volgende Anne...

Lieve mensen laten we wat meer naar elkaar omkijken.
Zullen we elkaar wat meer helpen en zorgen dat deze monsters geen kans meer krijgen? Want niemand wil op het verkeerde moment op de verkeerde plek zijn....

Rust zacht lieve Anne❤

Een eerste poging

Oke, na veel positieve reacties op de stukjes die ik op Facebook schreef tijdens de ziekte van Johan en de tijd erna, ga ik proberen een blog bij te houden.( lees: ik ga starten en zie wel hoe ver ik kom)
Even kort voor degenen die hier nieuw zijn.
In augustus 2014 kregen we het afschuwelijke nieuws dat Johan kanker had. Non-hodgekin, in principe goed te behandelen maar helaas bleek hij pech op pech te krijgen.  Na bijna 2,5 jaar vechten heeft hij de strijd op moeten geven.
Sinds 8 december 2016 zijn we niet meer met zijn vijven, maar gaat ons leven verder met 4.
Vandaag 10 maanden maar het lijkt als gisteren....
En hoe lief iedereen ook voor ons is, het is nog steeds dagelijks een strijd. Nee het wordt er nog niet makkelijker op. Eigenlijk zou dat ook gek zijn, net of je bijna 30 jaar "zomaar" uit kunt gummen. Nee zo werkt het niet. Want ondanks alle goedbedoelde opmerkingen ( je doet het zo goed, je ziet er zo goed uit, ik ben zó trots op je...) voel ik me níét goed. Van binnen ben ik verscheurd van verdriet.  Ik wil niet constant verdrietig zijn, maar 's avonds als ik weer alleen in bed stap komen die bittere tranen.
En ik ben ervan overtuigd dat het ooit beter zal gaan. Maar nu even niet.  Nu zijn het vooral de herinneringen aan vorig jaar deze tijd die me bezig houden.
Waar wij doorheen moesten was onmenselijk en absoluut niet te behappen als ik er nu op terug kijk.
Bijna elke dag slecht nieuws, elke dag weer ongeloofwaardiger. Mensen zeiden ook echt tegen me dat ze gewoon niet meer wisten wat ze tegen ons moesten zeggen.
Als dat voor anderen al zo moeilijk was kunnen jullie je voorstellen hoe het voor ons voelde.
Gelukkig hebben we erg veel postieve genen in ons, waardoor we elk moment dat het kón ook gepakt hebben. Wat dat betreft geen enkele spijt.
Samen met de jongens kijk ik terug op ruim 27 prachtige jaren waarin ik échte liefde heb gekend.
Mezelf ben ik compleet kwijt, maar als ik denk hoe dapper Johan was gelóóf ik écht dat ik mezelf weer eens positief zal tegen komen.
En als jullie die kant van mij tegenkomen, stuur haar maar door naar mij 😊