Even kort voor degenen die hier nieuw zijn.
In augustus 2014 kregen we het afschuwelijke nieuws dat Johan kanker had. Non-hodgekin, in principe goed te behandelen maar helaas bleek hij pech op pech te krijgen. Na bijna 2,5 jaar vechten heeft hij de strijd op moeten geven.
Sinds 8 december 2016 zijn we niet meer met zijn vijven, maar gaat ons leven verder met 4.
Vandaag 10 maanden maar het lijkt als gisteren....
En hoe lief iedereen ook voor ons is, het is nog steeds dagelijks een strijd. Nee het wordt er nog niet makkelijker op. Eigenlijk zou dat ook gek zijn, net of je bijna 30 jaar "zomaar" uit kunt gummen. Nee zo werkt het niet. Want ondanks alle goedbedoelde opmerkingen ( je doet het zo goed, je ziet er zo goed uit, ik ben zó trots op je...) voel ik me níét goed. Van binnen ben ik verscheurd van verdriet. Ik wil niet constant verdrietig zijn, maar 's avonds als ik weer alleen in bed stap komen die bittere tranen.
En ik ben ervan overtuigd dat het ooit beter zal gaan. Maar nu even niet. Nu zijn het vooral de herinneringen aan vorig jaar deze tijd die me bezig houden.
Waar wij doorheen moesten was onmenselijk en absoluut niet te behappen als ik er nu op terug kijk.
Bijna elke dag slecht nieuws, elke dag weer ongeloofwaardiger. Mensen zeiden ook echt tegen me dat ze gewoon niet meer wisten wat ze tegen ons moesten zeggen.
Als dat voor anderen al zo moeilijk was kunnen jullie je voorstellen hoe het voor ons voelde.
Gelukkig hebben we erg veel postieve genen in ons, waardoor we elk moment dat het kón ook gepakt hebben. Wat dat betreft geen enkele spijt.
Samen met de jongens kijk ik terug op ruim 27 prachtige jaren waarin ik échte liefde heb gekend.
Mezelf ben ik compleet kwijt, maar als ik denk hoe dapper Johan was gelóóf ik écht dat ik mezelf weer eens positief zal tegen komen.
En als jullie die kant van mij tegenkomen, stuur haar maar door naar mij 😊
