Mag ik even dromen? Gewoon even niet na te hoeven denken? Mijn ogen dicht doen en net doen of alles niet waar is? Mezelf compleet voor de gek houden natuurlijk, maar het voelt zo fijn...
's Morgens vroeg, tegen wakker worden aan, draai ik mezelf om naar mijn liefste. Zijn arm glijdt om me heen, ik voel zijn adem als een zacht briesje in mijn nek. Allebei zweven we nog ergens tussen dromen en ontwaken. Het voelt fijn en vertrouwd. Ik voel dat hij me zachtjes kust, en terwijl ik voorzichtig mijn ogen open doe, kijk ik in een paar stralende ogen.
"Hey pretty one"...of "goedemorgen Doornroosje"...
Ik nestel me nog wat verder in zijn armen en ben me er ernstig van bewust hoe goed het voelt.
Die laatste weken dat hij thuis was probeerde ik er zelfs extra van te genieten, alsof ik het gevoelde wilde vastleggen. Wetend dat ik de herinnering keihard nodig zou gaan hebben. Het perfecte begin van een willekeurige dag. Hij gaf me energie. En ik hem.
Ook overdag gaven we elkaar vaak een knuffel. Op het moment dat ik zijn armen om me heen voelde, begon de energie letterlijk te stromen. Onze liefde was de brandstof die we zo hard nodig hadden in die oneerlijke strijd om te overleven. We noemden het ook letterlijk: "even bijtanken". Terwijl ik er aan terug denk moet ik huilen. Ik voel zijn energie namelijk nog steeds, alleen al bij de gedachte eraan. Maar ik mis het complete gevoel.
Zoiets simpels als een knuffel, met zo'n enorme impact. Het was namelijk geen standaard benzine als euro 98. Nee, meer iets van V-power. Ik weet niet wat er allemaal in zat, maar het leek wel Magic-stuff. Ik kreeg er niet alleen energie van, maar het gaf me ook een goed gevoel, liet me stralen en gaf me het idee dat ik de hele wereld aan kon. Een soort van super drugs, gratis en altijd voorhanden. Maar nu niet meer. De bron is weg, en hoezeer ik knuffels van anderen ook waardeer, ze missen de "Magic touch".
Knuffels van de jongens komen er nog het dichtst bij in de buurt. Alsof Johan het geheime ingrediënt heeft doorgegeven aan hen. Ik hoop dat het bij hen ook door zal groeien. Dat zij ook een bron van energie zullen worden voor anderen. Mét dat beetje extra, dat beetje wat het net wat specialer maakt.
De droom is voorbij. Ik word wakker maar lig alleen in bed. Geen arm om me heen, geen stralende ogen en lieve woordjes. Alleen de herinnering. Maar dankzij dat magische goedje nog altijd nét echt...
's Morgens vroeg, tegen wakker worden aan, draai ik mezelf om naar mijn liefste. Zijn arm glijdt om me heen, ik voel zijn adem als een zacht briesje in mijn nek. Allebei zweven we nog ergens tussen dromen en ontwaken. Het voelt fijn en vertrouwd. Ik voel dat hij me zachtjes kust, en terwijl ik voorzichtig mijn ogen open doe, kijk ik in een paar stralende ogen.
"Hey pretty one"...of "goedemorgen Doornroosje"...
Ik nestel me nog wat verder in zijn armen en ben me er ernstig van bewust hoe goed het voelt.
Die laatste weken dat hij thuis was probeerde ik er zelfs extra van te genieten, alsof ik het gevoelde wilde vastleggen. Wetend dat ik de herinnering keihard nodig zou gaan hebben. Het perfecte begin van een willekeurige dag. Hij gaf me energie. En ik hem.
Ook overdag gaven we elkaar vaak een knuffel. Op het moment dat ik zijn armen om me heen voelde, begon de energie letterlijk te stromen. Onze liefde was de brandstof die we zo hard nodig hadden in die oneerlijke strijd om te overleven. We noemden het ook letterlijk: "even bijtanken". Terwijl ik er aan terug denk moet ik huilen. Ik voel zijn energie namelijk nog steeds, alleen al bij de gedachte eraan. Maar ik mis het complete gevoel.
Zoiets simpels als een knuffel, met zo'n enorme impact. Het was namelijk geen standaard benzine als euro 98. Nee, meer iets van V-power. Ik weet niet wat er allemaal in zat, maar het leek wel Magic-stuff. Ik kreeg er niet alleen energie van, maar het gaf me ook een goed gevoel, liet me stralen en gaf me het idee dat ik de hele wereld aan kon. Een soort van super drugs, gratis en altijd voorhanden. Maar nu niet meer. De bron is weg, en hoezeer ik knuffels van anderen ook waardeer, ze missen de "Magic touch".
Knuffels van de jongens komen er nog het dichtst bij in de buurt. Alsof Johan het geheime ingrediënt heeft doorgegeven aan hen. Ik hoop dat het bij hen ook door zal groeien. Dat zij ook een bron van energie zullen worden voor anderen. Mét dat beetje extra, dat beetje wat het net wat specialer maakt.
De droom is voorbij. Ik word wakker maar lig alleen in bed. Geen arm om me heen, geen stralende ogen en lieve woordjes. Alleen de herinnering. Maar dankzij dat magische goedje nog altijd nét echt...
