donderdag 27 september 2018

Op herhaling

Hier zit ik dan, in de kerk. De kerk die me ooit zo vertrouwd was. Waar ik vroeger wekelijks kwam, getrouwd ben en waar de jongens zijn gedoopt. En ook de kerk van waaruit jij bent begraven. Tja, hier zit ik dan.

Een waas van tranen beneemt me het zicht. Ik ben hier voor de eerste uitvaart na die van jou. En ook al vind ik het heel erg voor de nabestaanden van deze overledene, mijn tranen zijn vandaag niet alleen voor hen. Het hele gebeuren brengt zoveel naar boven bij me. De confrontatie is enorm.

Uit de geluidsinstallatie klinkt een, door de overledene uitgekozen, nummer. Ik wéét dat de nabestaanden zo met de kist naar voren komen lopen. Ik weet het...
Maar ik zie onszelf. Alsof er anderhalf jaar is weggevallen. Ik zie ons nog zó staan, achterin dezelfde kerk, die toen was gevuld met zo'n 600 mensen. Ik hóór het nummer dat wijzelf hadden uitgekozen, gemengd met het zachte gesnik van de aanwezigen. Ik voél de spanning nog in mijn lijf en de ogen op ons gericht, terwijl wij met jou naar voren liepen.

De waas voor mijn ogen is inmiddels zo dik dat er tranen over mijn gezicht rollen. Snel veeg ik ze weg. Focus Ireen! Ik heb geleerd dat je maar aan één ding tegelijk kunt denken, dus begin ik snel met het tellen van de glas-in-lood raampjes. Ik maak er een keersommetje van, om mijn gedachten weer rustig te krijgen. Ik voel de hand van Luuk die de mijne pakt. Zijn gezicht is strak, wat gaat er in hem om... Ik zie ook bij hem de spanning toenemen.

Het aansteken van de kaarsen, de woorden die gesproken worden door de kinderen. Het verdriet van de familie... Ook wij hebben toen zelf gesproken, en terwijl ik nu naar hún herinneringen luister denk ik: wat zijn jullie dapper. Het geeft niet als je nu breekt, straks helpt het je dat je dit gedaan hebt. Mijn gedachten gaan weer terug.

Zóveel mensen die bij het laatste afscheid waren, zoveel bloemen, lieve woorden. Zoveel verdriet... Maar wat deed het ons goed. Het is ook precies de reden dat we hier nu zijn. Verdriet is zo heftig, dat kun je niet alleen. Daar heb je anderen bij nodig. Wij willen daarin niet verzaken, hoe lastig dat nu ook voor ons is. Het leven is niet alleen maar feest. Juist in verdrietige tijden is het belangrijk om er voor elkaar te zijn. Na afloop van dienst is de condoleance in hetzelfde zaaltje als waar wij het koffie drinken hadden, hoe bizar.

Bij een begrafenis is nooit sprake van een generale repetitie. Maar ik kan wel stellen dat wij met deze uitvaart minstens op herhaling zijn geweest...